Verrasingsfeestje
Gisteren (zaterdag, 2 maart) kreeg ik voor mijn 30ste verjaardag een verrassingsfeestje. Mijn vriendin, Lisanne ging het organiseren. Dit heeft zij zeer zorgvuldig gedaan. Ik wist tot het begin van het feestje maar een paar dingen. Dat ik een feestje zou krijgen op die dag. Twee per ongeluk hints waren dat één vriendin mij vertelde niet te kunnen die dag, maar dat het wel heel leuk zou worden. En de dag ervoor had mijn broertje zijn beroemde chocolade awesomecake op facebook gezet. En als er een awesomecake wordt gebakken, staat er wel een festiviteit te gebeuren. Maar waar? hoe? met wie? hoe laat? Hoe laat moest ik opstaan? vroeg. Welke onderbroek moest ik aan? een mooie, voor de stripper. Het zou nog wel eens een Bunga Bunga feest kunnen zijn of een reis naar Nieuw Zeeland wat ik altijd al heb gewild. Ja, ik moest wel mijn zwembroek en een opblaaskrokodil mee nemen, maar er werd mij niet vertelt waar ik naar toe ging.
Vroeg uit bed om vervolgens op de bank te moeten wachten, want we zouden worden opgehaald. Nee, pak maar de Tom Tom Raymon, we gaan zelf rijden. Nee, de Tom Tom hoef je niet aan te sluiten. Dus ik ging al gissen, als Lisanne de weg weet, dan zijn dat maar een paar mogelijke plaatsen. Wij gingen de A4 niet op, dus dat was geen Amsterdam of Den Haag. Richting de N11, zouden we dan wat in Bodegraven gaan doen? Lisanne reed er bij Bodegraven af. Reed vervolgens weer de N11 op met een grijns. Langs Nieuwegein werd er nog geknipperd om af te slaan, maar toch doorgereden, verder naar het Zuid-Oosten. Nee toch, we zouden toch niet naar Carnaval gaan. Inmiddels had ik al wat bekenden langs de weg bij een pompstation zien staan, ook heel toevallig. Afijn na een tijd gereden te hebben, stopte wij bij een pompstation voor een sanitaire pauze en eenmaal terug in de auto werd de tom tom aangesloten. Daar was heel bewust de route genaamd "hier heen" in gezet. Lisanne was in de loop van een paar maanden zeer zorgvuldig te werk gedaan. Al haar sporen uitgewist, afspraken geregeld en tegen mij gezegd "ik ga naar zangles" of "ik ga bij een vriendin eten". Mails gekraakt, smsjes gewist en gesprekken in code gevoerd. Ik doorzag het niet, ging sportief gezien ook niet zoeken, maar dacht op een gegeven moment wel: "Is er uberhaubt wat georganiseerd? en wanneer zou dat dan gebeurt moeten zijn". Als de AIVD nog een goed geheim agent zoekt, ik weet er inmiddels wel één.
Ook moest ik dus een blinddoek om doen voordat wij van de pomp wegreden. En na een half uur blind over allerlei paadjes te zijn gehobbeld met de auto mocht ik uitstappen. Lisanne liet mij haar blind volgen een bosstukje over en dan een egoënde ruimte in. Sta ik nu in een stal? SURPRISE: werd er geschald en ik mocht de blinddoek af doen. Stond ik in Scoutinggebouw Steensel en kwamen mijn vrienden tevoorschijn, mijn ouders en broertje en zusje met cadeaus en felicitaties. Lekkernijen stonden uitgestald en zelfs mijn stoel was zorgvuldig versierd. Ik was verrast en zocht niks achter het hele feit dat wij in Scoutinggebouw Steensel stonden, een anderhalf uur van een prima huis waar ook feestjes gegeven kunnen worden.
Maar ik stond lekker te kletsen over mijn nieuwe werk wat ik binnekort mag gaan doen, toen er twee gewapende mannen het gebouw binnen kwamen. Zij hadden mijn held poster in de hand met "gezocht" erop. Was niet zo handig van mij, om als voortvluchtige, posters van mijzelf te maken. De mannen genaamd B100 en B2 gooide mij in een tijdreismachine en werd ik terug meegenomen naar het jaar 2525. Ik heette namelijk 666 en was uit Shelter 101 ontsnapt. Kennelijk was mijn geheugen daarvan gewist en vervangen door een ene Raymon Rodenburg die iets te opzichtig is geweest met zijn cabaret. Nu werd ik opgehaald door twee Nucleair afval verzamelaars. In de achterbak lag de restanten van Tjernobyl en Fukushima die in de toekomst gebruikt gaan worden. De tijdmachine gaf aan dat wij tijdsprongen maakten. De holoschermen van de tijdmachine zouden niet de apocalypse tonen die in de toekomst zou geschieden. Mensen zouden alleen nog in shelter 101 wonen. Waar iedereen om de 30 jaar een vernieuwing doorgaat. Iets waaraan ik bijna was ontsnapt, maar toch was gevonden. B100 en B2 proberen mij geheugen weer op te frissen, maar zij merken dat het nauwelijks boven komt, toch leveren zij mij af in het jaar 2525. Ik moet uitstappen, mijn ogen dichthouden tegen de straling en stap uiteindelijk shelter 101 binnen. Waar iedereen rondloopt in gele, blauwe of rode toga's met daarop een nummer, hun naam. Niet mijn moeder, maar mijn verzorger stapt op mij af of ik nog wat herinner van vroeger in de shelter. De ketting die ik vroeger heb gemaakt en het speelgoed waar ik vroeger mee heb gespeeld staat op een tafel uitgestald met een fotocollage van mijn jeugd. Men hoopt mijn geheugen op te frissen.
Ik word welkom geheten door de CNC Janeway. Een robotcomputer die alles aanstuurt om de mensen in de shelter veilig te houden. Zij hoopt dat ik klaar ben voor de vernieuwing die vanavond zal plaats vinden. Zij leidt mij langs alle bekenden van de shelter. Allen hebben een kristal in hun handpalm. Blauw is men nog niet klaar voor de vernieuwing en Rood bijna. Niemand is ouder dan 30 jaar. Naast mensen zijn er ook aliens aanwezig, die mij vragen of zij er normaal uitzien voor mij. Inmiddels zeg ik overal ja op, om maar niet het risico te lopen iemand in deze vreemde tijd tegen het hoofd te stoten. Ik was helemaal alleen, geen idee wat de vernieuwing was, waarschijnlijk niet iets goeds en wist ook niet wie ik kon vertrouwen in deze shelter.
Er bleek nog een computer te zijn genaamd OREC. Deze moest opgestart en een extra module voor geregeld die ik tijdens een mutanten wookie schietgevecht wist te bemachtigen. OREC kon mij vertellen dat ik was weggestuurd vanwege een speciale missie. Ik kreeg een transmissie te zien van een ene Jessica die mij waarschuwde dat ik zo snel mogelijk uit het Shelter moest zien te komen. Het nucleaire afval zal gebruikt worden door Janeway om de aarde in staat te veranderen waar het in het jaar 2525 zou bevinden. Ik kon dit stoppen als ik de puzzels zou kraken die de kist gesloten hielden met het geheime wapen erin. Iedereen in de shelter had een stuk van de puzzel, maar voor iedereen moest ik dan weer een aparte opdracht doen, wat vooral nog meer puzzelen, soebatten, kisten open schieten, guns in 10 seconden prep klaar maken, dansjes, alien kots drink ritueel, alien opereren, memory en raadsels inhielden. Het werd een gevecht tegen de klok want mijn "Vernieuwing" stond te gebeuren. In de tussentijd vielen er mutant wookies aan die door ons moesten worden bevochten. Maar op Drachenfest had ik wel wat over opstellingen geleerd, dus leidde zo de resistance. Zo kon ik tenminste aan een wapen komen om mij te verdedigen, mocht het allemaal uit de hand lopen. Uiteindelijk kreeg ik de kist open gepuzzeld en kon ik de ammunitie die Janeway zou kunnen stoppen in handen. Het enige wapen dat haar zou stoppen, zou aan mij verschijnen als ik in de vernieuwing zou plaatsnemen. Daar moest ik maar op vertrouwen. Iedereen uit de shelter stond joelend om het podium voor de vernieuwing. Enkele die tegen de vernieuwing waren hadden zich al bij mij gemeld en stonden klaar met wapens in de menigte. Janeway zag mij met de ammunitie aanlopen. Zij bood mij aan dat ik buiten met haar het vuurgevecht mocht aangaan, maar ik koos voor de vernieuwing om door te gaan. Na met de munitie plaats op het podium en terwijl de vernieuwing instartte, kwam er een wapen uit het podium. Ik laadde de munitie in en draaide mij om naar Janeway. "GROETEN UIT FUKUSHIMA!" en schoot haar omver. En iedereen met een wapen schoot mee op Janeway. Buiten werd het lichter, groener en alle radioactieve schade verdween. Ik liep naar buiten. De shelter mensen volgden mij. "Het ruikt hier raar, is het een virus". "Nee" zei ik, "Zo ruikt nou verse lucht". En daar kwam jessica in een flits jurkje aangerend. "Het is je gelukt", riep zij terwijl zij mij in de armen sprong en een kus gaf...en dat was het einde!
En zo had Lisanne met de hulp van Inge, Erwin, Rene, Anita en Jörgen de scifi oneman larp: Raymon's Run georganiseerd. Gebasseerd op de film Logan's Run, die klaarblijkelijk iedereen die in het complot betrokken was, had gezien, behalve ik. Het was tegek met allerlei referenties naar andere films. Zo kreeg ik de kleinste gun aangereikt als in MIB. Bleek de wereld vernietigd door Skynet. Was de muziek op de achtergrond uit bijvoorbeeld, doctor who en Torchwood naast het nummer "in the year 2525" en de muziek uit Logan's Run. Gamereferenties naar Fallout en Borderlands passeerde de revue. De kostuums maakte het heel erg: "Flash" en "Planet of the Apes". Deed Lisanne als Jessica tijdens de transmissie een "Princes leia move" aan het einde van de opname. Waren mensen personages uit Star Trek en Hitchhikers Guide to the Galaxy en waren er namen en referenties gebruikt uit Space Odesssy en Blades7. Er waren Wookies! Maar dat allemaal weer gemengd met anekdotes uit mijn eigen jeugd waar personen uit de shelter mij weer mee confronteerde. Heel familie Rodenburg aan het larpen inclusief zusje die al schietend op de wookie mij toeroept: "Nou snap ik waarom jullie larpen zo leuk vinden". Heeft vervolgens druk zitten puzzelen en meegespeeld terwijl haar vriend toch wel een vis op het droge bleef. Maar vooral mijn moeder die anekdotes heeft doorgespeeld aan de spelleiding en ook nog eens met het nodige speelgoed en andere memoria uit mijn jeugd de Shelter ging versieren inclusief fotocollage. Mijn moeder wilde altijd al het LARPen een keer proberen en nu heeft zij dat in volle overgave mogen doen. Het was een unieke toegespitste larp op mij met een 30 jaar scifi thema. Iedereen aanwezig hadden er gelukkig de grootste lol in, want ik voelde mij haast bezwaard om een larp te hebben als enige speler.
Zo iets gaafs had Lisanne voor mij georganiseerd dat ik intens ontroerd was. Dus ik riep iedereen bij elkaar om te bedanken voor Raymon's Run en riep Lisanne naar voren. Waarbij ik tegen haar zij dat ik iets spontaans, maar heel serieus zou gaan doen. Ik ging op mijn rechterknie.
Ik had voor mijn verjaardag van Rene "The One Ring" gekregen, dus dat moest hem maar worden. Ik zei dat het heel onverwacht is wat ik doe en dat mij niet uit maakt wanneer en hoe wij het gaan doen. Maar dat Lisanne moet weten dat ik ontzettend van haar hou en altijd bij haar wil zijn. Ik vroeg haar of zij met mij wilde trouwen en zij zei ja.
Zo had ik op mijn verrassingsfeest, Lisanne ook flink verrast. Trouwdatum is nog onbekend. Om verschillende redenen. 1. Wij moeten nog even sparen, ideeën zat en allemaal prijzig. 2. Er trouwen best wel wat bevriende stellen, dus dan moeten wij ons er zo tussen proppen, dus wachten wij een wat rustigere tijd af, ook in verband met hectische carrières. 3. Ik moet nog afvallen om in de jurk te passen.
Dus zaterdag 2 maart 2014, Scoutinggebouw Steensel. De dag dat ik Lisanne ten huwelijk vroeg.
Vroeg uit bed om vervolgens op de bank te moeten wachten, want we zouden worden opgehaald. Nee, pak maar de Tom Tom Raymon, we gaan zelf rijden. Nee, de Tom Tom hoef je niet aan te sluiten. Dus ik ging al gissen, als Lisanne de weg weet, dan zijn dat maar een paar mogelijke plaatsen. Wij gingen de A4 niet op, dus dat was geen Amsterdam of Den Haag. Richting de N11, zouden we dan wat in Bodegraven gaan doen? Lisanne reed er bij Bodegraven af. Reed vervolgens weer de N11 op met een grijns. Langs Nieuwegein werd er nog geknipperd om af te slaan, maar toch doorgereden, verder naar het Zuid-Oosten. Nee toch, we zouden toch niet naar Carnaval gaan. Inmiddels had ik al wat bekenden langs de weg bij een pompstation zien staan, ook heel toevallig. Afijn na een tijd gereden te hebben, stopte wij bij een pompstation voor een sanitaire pauze en eenmaal terug in de auto werd de tom tom aangesloten. Daar was heel bewust de route genaamd "hier heen" in gezet. Lisanne was in de loop van een paar maanden zeer zorgvuldig te werk gedaan. Al haar sporen uitgewist, afspraken geregeld en tegen mij gezegd "ik ga naar zangles" of "ik ga bij een vriendin eten". Mails gekraakt, smsjes gewist en gesprekken in code gevoerd. Ik doorzag het niet, ging sportief gezien ook niet zoeken, maar dacht op een gegeven moment wel: "Is er uberhaubt wat georganiseerd? en wanneer zou dat dan gebeurt moeten zijn". Als de AIVD nog een goed geheim agent zoekt, ik weet er inmiddels wel één.
Ook moest ik dus een blinddoek om doen voordat wij van de pomp wegreden. En na een half uur blind over allerlei paadjes te zijn gehobbeld met de auto mocht ik uitstappen. Lisanne liet mij haar blind volgen een bosstukje over en dan een egoënde ruimte in. Sta ik nu in een stal? SURPRISE: werd er geschald en ik mocht de blinddoek af doen. Stond ik in Scoutinggebouw Steensel en kwamen mijn vrienden tevoorschijn, mijn ouders en broertje en zusje met cadeaus en felicitaties. Lekkernijen stonden uitgestald en zelfs mijn stoel was zorgvuldig versierd. Ik was verrast en zocht niks achter het hele feit dat wij in Scoutinggebouw Steensel stonden, een anderhalf uur van een prima huis waar ook feestjes gegeven kunnen worden.
Maar ik stond lekker te kletsen over mijn nieuwe werk wat ik binnekort mag gaan doen, toen er twee gewapende mannen het gebouw binnen kwamen. Zij hadden mijn held poster in de hand met "gezocht" erop. Was niet zo handig van mij, om als voortvluchtige, posters van mijzelf te maken. De mannen genaamd B100 en B2 gooide mij in een tijdreismachine en werd ik terug meegenomen naar het jaar 2525. Ik heette namelijk 666 en was uit Shelter 101 ontsnapt. Kennelijk was mijn geheugen daarvan gewist en vervangen door een ene Raymon Rodenburg die iets te opzichtig is geweest met zijn cabaret. Nu werd ik opgehaald door twee Nucleair afval verzamelaars. In de achterbak lag de restanten van Tjernobyl en Fukushima die in de toekomst gebruikt gaan worden. De tijdmachine gaf aan dat wij tijdsprongen maakten. De holoschermen van de tijdmachine zouden niet de apocalypse tonen die in de toekomst zou geschieden. Mensen zouden alleen nog in shelter 101 wonen. Waar iedereen om de 30 jaar een vernieuwing doorgaat. Iets waaraan ik bijna was ontsnapt, maar toch was gevonden. B100 en B2 proberen mij geheugen weer op te frissen, maar zij merken dat het nauwelijks boven komt, toch leveren zij mij af in het jaar 2525. Ik moet uitstappen, mijn ogen dichthouden tegen de straling en stap uiteindelijk shelter 101 binnen. Waar iedereen rondloopt in gele, blauwe of rode toga's met daarop een nummer, hun naam. Niet mijn moeder, maar mijn verzorger stapt op mij af of ik nog wat herinner van vroeger in de shelter. De ketting die ik vroeger heb gemaakt en het speelgoed waar ik vroeger mee heb gespeeld staat op een tafel uitgestald met een fotocollage van mijn jeugd. Men hoopt mijn geheugen op te frissen.
Ik word welkom geheten door de CNC Janeway. Een robotcomputer die alles aanstuurt om de mensen in de shelter veilig te houden. Zij hoopt dat ik klaar ben voor de vernieuwing die vanavond zal plaats vinden. Zij leidt mij langs alle bekenden van de shelter. Allen hebben een kristal in hun handpalm. Blauw is men nog niet klaar voor de vernieuwing en Rood bijna. Niemand is ouder dan 30 jaar. Naast mensen zijn er ook aliens aanwezig, die mij vragen of zij er normaal uitzien voor mij. Inmiddels zeg ik overal ja op, om maar niet het risico te lopen iemand in deze vreemde tijd tegen het hoofd te stoten. Ik was helemaal alleen, geen idee wat de vernieuwing was, waarschijnlijk niet iets goeds en wist ook niet wie ik kon vertrouwen in deze shelter.
Er bleek nog een computer te zijn genaamd OREC. Deze moest opgestart en een extra module voor geregeld die ik tijdens een mutanten wookie schietgevecht wist te bemachtigen. OREC kon mij vertellen dat ik was weggestuurd vanwege een speciale missie. Ik kreeg een transmissie te zien van een ene Jessica die mij waarschuwde dat ik zo snel mogelijk uit het Shelter moest zien te komen. Het nucleaire afval zal gebruikt worden door Janeway om de aarde in staat te veranderen waar het in het jaar 2525 zou bevinden. Ik kon dit stoppen als ik de puzzels zou kraken die de kist gesloten hielden met het geheime wapen erin. Iedereen in de shelter had een stuk van de puzzel, maar voor iedereen moest ik dan weer een aparte opdracht doen, wat vooral nog meer puzzelen, soebatten, kisten open schieten, guns in 10 seconden prep klaar maken, dansjes, alien kots drink ritueel, alien opereren, memory en raadsels inhielden. Het werd een gevecht tegen de klok want mijn "Vernieuwing" stond te gebeuren. In de tussentijd vielen er mutant wookies aan die door ons moesten worden bevochten. Maar op Drachenfest had ik wel wat over opstellingen geleerd, dus leidde zo de resistance. Zo kon ik tenminste aan een wapen komen om mij te verdedigen, mocht het allemaal uit de hand lopen. Uiteindelijk kreeg ik de kist open gepuzzeld en kon ik de ammunitie die Janeway zou kunnen stoppen in handen. Het enige wapen dat haar zou stoppen, zou aan mij verschijnen als ik in de vernieuwing zou plaatsnemen. Daar moest ik maar op vertrouwen. Iedereen uit de shelter stond joelend om het podium voor de vernieuwing. Enkele die tegen de vernieuwing waren hadden zich al bij mij gemeld en stonden klaar met wapens in de menigte. Janeway zag mij met de ammunitie aanlopen. Zij bood mij aan dat ik buiten met haar het vuurgevecht mocht aangaan, maar ik koos voor de vernieuwing om door te gaan. Na met de munitie plaats op het podium en terwijl de vernieuwing instartte, kwam er een wapen uit het podium. Ik laadde de munitie in en draaide mij om naar Janeway. "GROETEN UIT FUKUSHIMA!" en schoot haar omver. En iedereen met een wapen schoot mee op Janeway. Buiten werd het lichter, groener en alle radioactieve schade verdween. Ik liep naar buiten. De shelter mensen volgden mij. "Het ruikt hier raar, is het een virus". "Nee" zei ik, "Zo ruikt nou verse lucht". En daar kwam jessica in een flits jurkje aangerend. "Het is je gelukt", riep zij terwijl zij mij in de armen sprong en een kus gaf...en dat was het einde!
En zo had Lisanne met de hulp van Inge, Erwin, Rene, Anita en Jörgen de scifi oneman larp: Raymon's Run georganiseerd. Gebasseerd op de film Logan's Run, die klaarblijkelijk iedereen die in het complot betrokken was, had gezien, behalve ik. Het was tegek met allerlei referenties naar andere films. Zo kreeg ik de kleinste gun aangereikt als in MIB. Bleek de wereld vernietigd door Skynet. Was de muziek op de achtergrond uit bijvoorbeeld, doctor who en Torchwood naast het nummer "in the year 2525" en de muziek uit Logan's Run. Gamereferenties naar Fallout en Borderlands passeerde de revue. De kostuums maakte het heel erg: "Flash" en "Planet of the Apes". Deed Lisanne als Jessica tijdens de transmissie een "Princes leia move" aan het einde van de opname. Waren mensen personages uit Star Trek en Hitchhikers Guide to the Galaxy en waren er namen en referenties gebruikt uit Space Odesssy en Blades7. Er waren Wookies! Maar dat allemaal weer gemengd met anekdotes uit mijn eigen jeugd waar personen uit de shelter mij weer mee confronteerde. Heel familie Rodenburg aan het larpen inclusief zusje die al schietend op de wookie mij toeroept: "Nou snap ik waarom jullie larpen zo leuk vinden". Heeft vervolgens druk zitten puzzelen en meegespeeld terwijl haar vriend toch wel een vis op het droge bleef. Maar vooral mijn moeder die anekdotes heeft doorgespeeld aan de spelleiding en ook nog eens met het nodige speelgoed en andere memoria uit mijn jeugd de Shelter ging versieren inclusief fotocollage. Mijn moeder wilde altijd al het LARPen een keer proberen en nu heeft zij dat in volle overgave mogen doen. Het was een unieke toegespitste larp op mij met een 30 jaar scifi thema. Iedereen aanwezig hadden er gelukkig de grootste lol in, want ik voelde mij haast bezwaard om een larp te hebben als enige speler.
Zo iets gaafs had Lisanne voor mij georganiseerd dat ik intens ontroerd was. Dus ik riep iedereen bij elkaar om te bedanken voor Raymon's Run en riep Lisanne naar voren. Waarbij ik tegen haar zij dat ik iets spontaans, maar heel serieus zou gaan doen. Ik ging op mijn rechterknie.
Ik had voor mijn verjaardag van Rene "The One Ring" gekregen, dus dat moest hem maar worden. Ik zei dat het heel onverwacht is wat ik doe en dat mij niet uit maakt wanneer en hoe wij het gaan doen. Maar dat Lisanne moet weten dat ik ontzettend van haar hou en altijd bij haar wil zijn. Ik vroeg haar of zij met mij wilde trouwen en zij zei ja.
Zo had ik op mijn verrassingsfeest, Lisanne ook flink verrast. Trouwdatum is nog onbekend. Om verschillende redenen. 1. Wij moeten nog even sparen, ideeën zat en allemaal prijzig. 2. Er trouwen best wel wat bevriende stellen, dus dan moeten wij ons er zo tussen proppen, dus wachten wij een wat rustigere tijd af, ook in verband met hectische carrières. 3. Ik moet nog afvallen om in de jurk te passen.
Dus zaterdag 2 maart 2014, Scoutinggebouw Steensel. De dag dat ik Lisanne ten huwelijk vroeg.