Լիսաբոնում հայկական հետքերի փնտրտուքով
Լիսաբոնում հայկական հետքերի փնտրտուքով սկզբում հայկական ռեստորան գնացինք։ Հույս ունեի՝ տեղի հայերի փոքր ընտանեկան բիզնես էր լինելու։
Մտանք, ու ոչ մի բան հայկական չէր։ Այսինքն, փորձել էին Վերնիսաժից գնված զանազան զարդարանքներով ինչ-որ հայկական բան ստանալ, բայց կեղծ էր, արհեստական։ Պատին այբուբենն էր, բայց տեսքից էլ հասկանալի էր, որ նկարազարդողը հայերեն գրել-կարդալ չգիտի։
Հայերենի այբուբենը. հստակ է, որ նկարողը հայերեն գրել-կարդալ չգիտի
Հայերենի այբուբենը. հստակ է, որ նկարողը հայերեն գրել-կարդալ չգիտի
Աշխատողներից ոչ մեկը հայ չէր։ «Ժենգյալով հաց ու ջերմուկ» պատվերս մի կերպ հասկացան։ Ժենգյալով հացն էլ ահագին թանկ էր ու վատը (մեջը լիքը թարխուն ու ավելուկ էր լցրած): Ուղղակի ինչ-որ մեկի բիզնես պրոյեկտն էր, որ Գյուլբենկյանի թանգարանից դուրս եկող հայերին ծուղակը գցի։
Ժենգյալով հացը. Արցախի դրոշն իմ կողմից
Ժենգյալով հացը. Արցախի դրոշն իմ կողմից
Հետո Գյուլբենկյանի թանգարան մտանք։ Էստեղ էլ զանազան հունական ու հայկական նմուշներ էին ցուցադրված, բայց մեծ մասի տակ գրված էր «Թուրքիա»։ Օսմանյան կայսրություն էլ չէ, հենց Թուրքիա։ Ոչ մի բառ հայկականության մասին։ Ոչ մի պատմական ակնարկ։
Իսկ ամենաահավորը հայերեն Աստվածաշունչ տեսնելն էր, որ կասկած չի հարուցում՝ մերն է։ Կողքը գրված է «Ստամբուլ», ոչ մի բառ հայերենի, հայկականի մասին։
Հայերեն Աստվածաշունչ
Հայերեն Աստվածաշունչ
Աստվածաշնչի կողքի գրությունը
Աստվածաշնչի կողքի գրությունը
Թանգարանի խանութում Գյուլբենկյանի կենսագրականը բացեցի։ Ցեղասպանության փոխարեն գրված էր «1915-ի փորձություններ»։
Ահա թե ինչպես է Թուրքիան պատմությունը խմբագրում։ Դրա համար նույնիսկ թուրքերի կարիք չկա։