Шапавальскі летнік. вёска Пакуцце, Дрыбінскі раён
Адбыўся летнік па перайманні шапавальсакага майстэрства. Цягам тыдня мы вучыліся часаць воўну, раскладваць загатоўкі і ўласна валяць валёнкі. Навучанне праводзіў цудоўны чалавек і выдатны майстра : Валянцін Зюлікаў. , дапамагалі яго жонка Лідзія і бацька Уладзімір Маісеевіч.
Вёска Пакуцце- сапраўдны эпіцэнтр шапавальскага майстэрства. Разам з суседнімі вёскамі яна складае старадаўні шапавальскі цэнтр. Валёнкі тут валяюць у кожнай хаце, а калі папрасіць - можна пачуць катрушніцкі лемязень, яшчэ жывы ў абіходзе старых катрушнікаў -шапавалаў.
За фота - асабісты вялікі дзякуй Анастасіі Арайс.))
вось такая майстэрня)
Валянцін тлумачыць асаблівасці воўны: мытай і нямытай, шэрай і цёмнай...
калодка
валёнкі гатовыя, на розныя памеры
здымаем меркі
бацька Валянціна. таксама катрушнік, як і дзед- дынастыя, адным словам
а гэта будучы Вожык)))
кіпень
вось так мы і мучыліся весяліліся 3 дні пакуль стала атрымлівацца)
мужчынам канешне лягчэй. Сілушкі паболей, ды і спрадвеку валёнкі - мужчынская справа. Калі скончваліся палявыя працы, на Пакравы, мужыкі адпраўляліся ў доўгае падарожжа. Ажне да Новага году вандравалі па Беларусі, даходзілі да Расеі, Літвы (а адзін так , кажуць, аж да Амерыкі давандраваў), і валілі валёнкі гаспадарам, з воўны замоўніка.З сабою мелі толькі іструмент"Дзе шапавал стаў, там і яго стан", кажуць тут. У той час уся Дрыбіншчына жыла адыходніцтвам, землі бедныя, таму і развівалася тут рамяство. Можна сустрэць цэлыя вёскі бондараў, шаўцоў-краўцоў, шапавалаў. У Пакуцці выраблялі валёнкі і каткі(колы) для вазоў.
выварочваем гатовы
набіваем калодкі
капялюш))) будучы
наша цудоўная гаспадыня
ну і вось))) ва ўзнагароду мы атрымалі пахвалу майстра і загад вывучыць катрушніцкі лемязень, бо ўселякі паважаны катрушнік павінен не толькі шімскія шкорні умець змаксаць , але і па -катрушніцку гаварыць, а іначай - які ж ён шапавал? ))))
P.S.а яшчэ кажуць тут "авечка кругом чалавечка"))) вось і цікава, чаму на Беларусі амаль не гадуюць цяпер авечак, а каб пачасаць воўну трэба днём з агнём шукаць ваўначоску...
Вёска Пакуцце- сапраўдны эпіцэнтр шапавальскага майстэрства. Разам з суседнімі вёскамі яна складае старадаўні шапавальскі цэнтр. Валёнкі тут валяюць у кожнай хаце, а калі папрасіць - можна пачуць катрушніцкі лемязень, яшчэ жывы ў абіходзе старых катрушнікаў -шапавалаў.
За фота - асабісты вялікі дзякуй Анастасіі Арайс.))
вось такая майстэрня)
Валянцін тлумачыць асаблівасці воўны: мытай і нямытай, шэрай і цёмнай...
калодка
валёнкі гатовыя, на розныя памеры
здымаем меркі
бацька Валянціна. таксама катрушнік, як і дзед- дынастыя, адным словам
а гэта будучы Вожык)))
кіпень
вось так мы і мучыліся весяліліся 3 дні пакуль стала атрымлівацца)
мужчынам канешне лягчэй. Сілушкі паболей, ды і спрадвеку валёнкі - мужчынская справа. Калі скончваліся палявыя працы, на Пакравы, мужыкі адпраўляліся ў доўгае падарожжа. Ажне да Новага году вандравалі па Беларусі, даходзілі да Расеі, Літвы (а адзін так , кажуць, аж да Амерыкі давандраваў), і валілі валёнкі гаспадарам, з воўны замоўніка.З сабою мелі толькі іструмент"Дзе шапавал стаў, там і яго стан", кажуць тут. У той час уся Дрыбіншчына жыла адыходніцтвам, землі бедныя, таму і развівалася тут рамяство. Можна сустрэць цэлыя вёскі бондараў, шаўцоў-краўцоў, шапавалаў. У Пакуцці выраблялі валёнкі і каткі(колы) для вазоў.
выварочваем гатовы
набіваем калодкі
капялюш))) будучы
наша цудоўная гаспадыня
ну і вось))) ва ўзнагароду мы атрымалі пахвалу майстра і загад вывучыць катрушніцкі лемязень, бо ўселякі паважаны катрушнік павінен не толькі шімскія шкорні умець змаксаць , але і па -катрушніцку гаварыць, а іначай - які ж ён шапавал? ))))
P.S.а яшчэ кажуць тут "авечка кругом чалавечка"))) вось і цікава, чаму на Беларусі амаль не гадуюць цяпер авечак, а каб пачасаць воўну трэба днём з агнём шукаць ваўначоску...