Silent Room.[Part: Last summer.]

[buble_b]

Silent Room.

Part: Last summer.

JIN x RYO x PI

NC 18+

Dark&Ero

Buble_b

…………………………………………………………………………………..

ถ้าหากมันเป็นเรื่องที่ผิด

ความรู้สึกที่มัวเมานี้มันคืออะไร??

ถ้ามันมีความรู้สึกผิดเคลือบแฝงอยู่

ความปรารถนานี้มันคืออะไรกันแน่???

ในช่วงฤดูร้อนสุดท้ายของพวกเรา

ห้องที่แสนเงียบงันกลับดังไปด้วยเสียงแห่งลมหายใจ Last summer.

.........................................................................................................

ชีวิตของนักศึกษาไม่มีอะไรให้ทำมากกว่ากิจกรรมและเรื่องเรียน

เราใช้ชีวิตวัยรุ่นในช่วงสุดท้าย ก่อนที่ชีวิตที่เหลือต่อไปมันคือคำว่าความรับผิดชอบ

สองเพื่อนซี้เดินโอบคอเข้าสู่หอหน้ามหาวิทยาลัยในช่วงเวลาที่ใครหลายๆคนคงหลับกันหมดแล้ว

มันคือกิจวัตรประจำที่สองหนุ่มเพลย์บอยจะเมากลับเข้าห้อง หรืออาจมีสาวสวยเกาะเกี่ยวเข้ามาบ้างก็ไม่แปลก

สองเพื่อนซี้ชมรมดนตรีขวัญใจสาวๆและหอหรูสุดกู่เหมือนคอนโดกลายๆคือแบรนด์ที่ตรีตราสองหนุ่มให้ฮ๊อทมากขึ้นกว่าเดิม  ในมือของหนุ่มหล่อตัวไม่สูงมากนักยังถือวิสกี้อย่างดีติดมือเดินตรงขึ้นลิฟต์

ขณะที่เพื่อนอีกคนสวมหมวกปิดหน้าตาในมือคีบควันสีขาวลอยฟุ้งเดินตามกันมาอย่างไม่สนใจโลก

อาจแปลกที่ทั้งสองคนไม่หิ้วใครเกาะเกี่ยวเข้ามาในลิฟต์แต่ในขณะที่ลิฟต์กำลังทะยานขึ้นไปกลับมีเพียงรอยยิ้มเละเสียงหัวเราะคิกคักของคนทั้งคู่..วิสกี้ไม่หมดแล้วทั้งสองคนเมาอะไร???

ไม่มีใครรู้นอกจากคนทั้งคู่ที่อยู่ในลิฟต์นั้น..ประตูลิฟต์เปิดบนชั้น7ลัดเลาะเลียบโถงทางเดินกลับมีเสียงเปียโนแผ่วเบาออกมาจากห้องตรงข้ามของทั้งคู่..ใบหน้าหล่อคมยิ้มมุมปากมองหน้าเพื่อนซี้ในขณะที่กำลังมีความคิดเดียวกัน

ไม่มีใครอยากเปิดประตูห้องของตัวเอง..คนตัวเล็กกว่าหัวเราะคิกคักก่อนจะใช้ปลายขวดวิสกี้โค้งมนเคาะประตูห้องเจ้าของเปียโนที่อยู่ตรงข้าม.

.เสียงเปียโนหยุดลงขณะที่ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างช้าๆปรากฏร่างสูงพร้อมใบหน้าทีเรียบเฉย

เรียกไม่ได้ว่าหวานแต่คนๆนี้จัดอยู่ในประเภทเจ้าชาย....ใจกลางห้องกว้างที่แกรนด์เปียโนตั้งอยู่ผู้บุกรุกทั้งสองเดินเข้าไปอย่างถือวิสาสะ..ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้องนอนของเจ้าชายแห่งชมรมดนตรีอย่างไม่ลังเล

“นายสองคนเมา” เสียงเรียบถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายปิดประตูห้องและเดินตามเข้าไปในห้องนอน

เรียวฮัมเพลงเบาๆในขณะที่มือโบกขวดวิสกี้ไปมาตามจังหวะเพลงจินเดินถือที่เคี่ยบุรี่พร้อมแก้ววิสกี้เดินตามมา

ยามะพีได้แต่เดินเข้ามาเปิดหน้าต่างเพื่อระบายควันบุหรี่ในห้องนอน..ทั้งสามคนลงไปนั่งตรงโต๊ะมุมหน้าต่าง

โต๊ะไม้สีน้ำตาลต็มไปด้วยแก้วที่รินวิสกี้ทั้งสามใบ...จินนั่งอยู่บนขอบหน้าต่างขณะที่เรียวนั่งบนโต๊ะไม้...ทิ้งเก้าอี้ว่างตัวเดียวนั้นให้คุณชายเจ้าของห้องได้นั่งลง

นิ้วมือที่มักพรมลงบนเปียโนยกแก้ววิสกี้ขึ้นดื่มขณะที่จินหยิบบุหรี่ตัวใหม่มาต่ออย่างยิ้มๆ

“ทำไมไม่ไปกับพวกเราหละยามะพี??” ดวงตาคมเชื่อมปรอยจ้องมองริมฝีปากอิ่มที่กำลังจิบวิสกี้ลงคออย่างมากความหมาย..กลับได้เสียงตอบรับเป็นเสียงหัวเราะในลำคอ

“ไปกับพวกนายได้ยังไง??ฉันเป็นประธานนะ”คุณชายจิบวิสกี้ต่อด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ทั้งที่เป็นซัมเมอร์สุดท้ายแล้วเนี้ยนะยามะพี..นายมันบ้า”เสียงทุ้มแหย่ก่อนจะพ้นควันบุหรี่ออกไป

“จินนายพาเรียวไปทำอะไรกันมา??”ดวงตากลมโตจ้องเหมือนคั้นเอาความผิดขณะที่จินกลับมองพร้อมรอยยิ้มมุมปาก

“บอกเค้าซิเรียว”เสียงทุ้มพร้อมมือใหญ่ลูบไล้เส้นผมสีดำสนิทเบา

มันมากกว่าเพื่อนสนิทเกินไปในภาษากายของคนทั้งคู่

คุณชายมองด้วยสายตามึนงงก่อนจะถูกไอ้เพื่อนตัวเล็กหล่อร้ายทำให้ตกใจจนตาโต

ลิ้นร้อนที่ถูกแทรกเข้ามาพร้อมแผ่นหวานเย็นละลายแทรกเข้าไปในลำคอทำให้ดวงตาโตเริ่มเคลิ้มหลับ

ก่อนจะถูกทอดถอนออกจนยามะพีเริ่มยิ้มขึ้นมาและทั้งสามคนก็หัวเราะและยิ้มให้กันอย่างกับคนบ้า

“พวกฉันอยากกลับมาสนุกกับนายไง”     เรียวฉีกยิ้มกว้างพร้อมดึงคุณชายที่ยิ้มตอบให้ลุกขึ้นยืนและมาแลกจูบกันจนตัวโยน          ในขณะที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับรสจูบมัวเมาของเรียว

มือนุ่มของยามะพืยื่นคว้ามือของจินที่กำลังหยอกล้อกับปลายผมของตนให้เดินตามไปจนถึงเตียง

เรียกเสียงหัวเราะจากปากอิ่มที่พ้นควันสุดท้ายก่อนจะดับมันลงและเดินไปตามแรงดึง

ทั้งสามร่างทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างไร้น้ำหนักในขณะที่เรียวยังไม่หยุดปรนเปรอจูบหวานให้ยามะพี

มือเย็นบรรจงเกะกระดุมเสื้อของเรียวราวกับบรรเลงเปียโน....กางเกงของยามะพีถูกเปลื้องและนอนกองกับพื้นด้วยฝีมือของอคานิชิจิน

ก่อนที่เสื้อผ้าทั้งหมดจะกองอยู่ปลายเตียงราวกับไร้ค่า....จมูกคมซุกไซร้ไปตามแนวไหล่ที่เนียนลาดของของยามะพีจนร่างสั่นระริก.....เรียวจึงคว้าใบหน้าหล่อของเพื่อนซี้มาปรนเปรอจูบให้บ้าง...ร่างเปลือยเปล่าของทั้งสามเบียดแนบกันบนเตียงกว้างที่ดูแคบถนัดตา

มืออุ่นของนักเปียโนเข้ากอบกุมความคับตึงของจินและล้อเล่นกับมันตามจังหวะ.....ขณะที่นิ้วเรียวยาวของจินก็กำลังเบียดเสียดเพื่อหยอกล้อช่องทางร้อนของยามะพีเช่นกัน

เรียวถูกลิ้นซนของจินเกี่ยวกวัดจนโอนอ่อนไปตามแรงปรารถนาอันรุนแรงของจินแต่ร่างกายของเรียวก็รุนแรงไม่แพ้กันด้วยปากอุ่นที่กำลังครอบครองความใหญ่โตของเรียวไว้ทั้งหมดจากยามะพี

เสียงอื้ออึงในลำคอของเรียวถูกปล่อยออกกลายเป็นเสียงครางเบาเมื่อจินผละจูบหวานออกพร้อมกระซิบข้างหูยามะพีด้วยเสียงแหบพร่า

”นายพร้อมแล้วหละพี” จินยกสะโพกขาวให้ห่มลงบนสิ่งที่ยามะพีแกล้งหยอกล้อในท่านั่งพร้อมมืออุ่นของจินเริ่มรูดเล่นกับส่วนอ่อนไหวของยามะพีแทน

....ผิวอ่อนเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเมื่อร่างของตนกำลังขยับนั่งลงไปจนสุดความแน่นบนตัวของจิน...

เพื่อนตัวเล็กก็งอแงที่ถูกทิ้งขว้าง...เรียวลุกขึ้นยืนดึงเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนของยามะพีเบาๆให้เข้าครอบครองสิ่งที่จ่ออยู่ใกล้ริมฝีปากอิ่ม

จนเจ้าชายครอบครองมันราวกับลูกกวาดที่หวานหอม..เวลานี้คงไม่มีใครแยกเสียงครางกระเส่าของทั้งสามคนได้ออก

หากแต่คนตัวใหญ่กว่าก็ร้ายไม่เบาแกล้งกระแทกสะโพกหนาสวนคนบนร่างตามด้วยจังหวะกระชั้น....จึงเป็นเสียงอื้ออึงในลำคอของยามะพีที่ราวกับจะขาดใจ

เรียวจึงต้องบอกว่าเลิกเรียกร้องความสนใจและอ่อนโยนกับเจ้าชายบ้างด้วยฟันคมที่กัดลงบนลำคอของจินให้เป็นรอยฟันแดง

จินอยากเอาคืนแต่ก็ติดตรงไอ้ความเอาแน่เอานอนไม่ได้ของเรียวมันน่าลอง...ด้วยมืออีกข้างที่ว่างอยู่จึงเริ่มนวดคลึงผิวแก้มก้นที่เกร็งแน่นของเรียวว่าจะปฏิเสธหรือไม่..ก่อนจะสอดแทรกก้านนิ้วเข้าสู่ช่องทางที่ร้อนรุ่มเรียกเสียงครางเบาๆจากไอ้ตัวเล็กแสนแสบ

ก็คนมันบ้ามัวเมาจนไม่สนอะไรอีกแล้ว........ค่ำคืนนี้คำตอบของมันคือ....อะไรก็เป็นไปได้ที่จะเกิดกับคนทั้งสาม

ทั้งสามร่างเริ่มอ่อนล้าหากแต่ว่ามันยังไม่ถึงจุดสิ้นสุด...ยามะพีเป็นคนแรกที่ผละออกจากตักของจินปล่อยให้ร่างสูงของจินนอนแผ่หรา

และก็คงถึงเวลาแล้วที่เรียวจะเอาคืนจินในขณะที่อารมณ์ยังคุกกรุ่นอยู่.....ร่างเล็กกว่าแต่ความใหญ่โตนั้นเป็นที่รู้กันดีในกลุ่มเพื่อนทั้งสาม....เรียวไม่รอช้า..ที่จะรอฟังคำว่าไม่..จากปากเพื่อนซี้เช่นอคานิชิ...

ความใหญ่โตก็สอดแทรกเข้าสู่ร่างของจินในทันที....ร่างเล็กเริ่มควบคุมจังหวะให้เนิบนาบขึ้น

ลิ้นชื้นลิ้มเลียแผ่นอกกว้างของจินขบเม้นเบาๆบนยอดอกเรียกเสียงครางจากจินได้ไม่น้อย....ขณะที่จินดึงมือยามะพีให้มาหยุดความบ้าคลั่งนี้.....

แต่ดูเหมือนมันจะยิ่งมัวเมาเข้าไปอีก....เมื่อยามะพีเริ่มคุกเข่าลงต่อท้ายเรียว...ก่อนที่เสียงปรามของจินจะดังขัดจังหวะ...มันถูกปิดด้วยจูบดึงดันจากเรียวให้เลิกสนใจกฏเกณฑ์บ้าบอ

ยามะพีเริ่มขยับเข้าไปจ่อที่ปากทางรัดแน่นของเรียวและแทรกเข้าไปจนสุด..อคานิชิโล่งใจขึ้นและปล่อยตัวตามสบายจากสำผัสที่เรียวมอบให้..ใครๆก็รู้ว่าจินไม่ยอมเรื่องแบบนี้ยกเว้นไอ้ตัวแสบ

ทั้งสามร่างเริ่มขยับเป็นจังหวะเดียวกันราวกับอากาศบนโลกใบนี้แสนเบาบาง

ราวกับจะขาดอากาศหายใจหัวสมองไร้ซึ่งสติ....ในขณะที่เรียวกระตุกร่างเกร็งฉีดพุ่งในตัวของเพื่อนสนิท

ยามะพีก็ใกล้เต็มทนแต่มันอยู่ที่ว่าจินตนาการทางเพศของไอ้คนตัวเล็กนั้นแสนจะแสบและเข้าใจได้ยาก

ดิ้นลุกออกมาเสียดื้อๆทำให้ยามะพีถึงกับมึนงงจนต้องหยุดการกระทำคุกเข่ามองตามร่างเล็กแบบไม่เข้าใจ

เรียวลุกขึ้นเปลี่ยนไปนั่งบนร่างของจินและครอบครองความคับแน่นของจินไปจนสุดทาง..เสียงครางน้อยๆเงยหน้าบอกถึงอารมณ์ที่สุดจะบรรยาย

มันคงไม่แปลกหากแต่หันหลังให้จินที่อยู่ใต้ร่างอย่างเอาแต่ใจ..สายตาคมกลับปรายมองเป็นเชิงท้าทายยามะพีแทน...นิ้วเรียวยาวที่มักจะลีดกีต้าร์กระดิกเชิญชวนยามะพีให้เข้ามาบ้ากันให้สุดๆ

ใบหน้าหล่อหวานยิ้มตอบก่อนจะลองสอดแทรกเข้าไปในกายของจินบ้าง....ลิ้นอุ่นของเจ้าชายเลียลงบนแผ่นอกที่แอ่นรับสัมผัสของเรียวอย่างหวานล้ำ

ยังไม่ทันที่จินจะเข้าใจอะไรมากนัก...เพราะความมัวเมาในทุกอณูสัมผัสของทั้งสามคน...เข้าเป็นเจ้าของสติทั้งมวล

เรียวเริ่มโยกตัวอย่างบ้าคลั่งอีกครั้งขณะที่ยามะพีก็กระแทกเร่งจังหวะเข้าไปในกายของจิน

คนที่ดูไร้สติที่สุดดูเหมือนจะเป็นร่างสูงที่นอนหลับตาครางกระเส่า...ด้วยใกล้จะถึงสุดทางของอคานิชิ

ยามะพีและเรียวแลกจูบกันหนักหน่วงริมฝีปากบวมเจ่อแต่ไม่มีการยอมให้กัน....ความบ้าคลั่งมันเหมือนก่อนที่ทุกอย่างจะเริ่มต้น

มันเหมือนการทะยานขึ้นไปยังจุดที่หัวใจราวกับจะหยุดเต้นและถูกกระฉากลงให้หลุดออกจากร่าง.....พร้อมกับอกที่ถูกบีบแน่น...เรียกร้องหาอากาศอันบางเบา

ทั้งสามร่างนอนหอบตัวโยนอยู่บนเตียงรายเรียงกันภายในห้องที่เงียบงัน.....กลับดังชัดเจนอยู่ในโสตประสาทด้วยเสียงลมหายใจที่หอบหนัก...สำผัสที่ยังรู้สึกได้..เพื่อนและมากกว่าเพื่อน..แต่ไม่ก้าวก่ายเกินกว่านี้..ทั้งที่กายแนบกาย..ไม่มีใครเข้าใจคนทั้งสามได้นอกจากเจ้าตัว

ก่อนที่ห้องทั้งห้องจะถูกปกคลุมด้วยความเงียบจนยามะพีต้องพูดแทรกขึ้นเพื่อเริ่มการสนทนา

“นายจะไปแอลเอจริงๆเหรอจิน??”    ยามะพีถามกระชับกอดร่างสูงของจินแน่นเรียกยิ้มเล็กๆจากร่างสูงเป็นคำตอบแต่คงไม่เท่าแรงบีบจากมือจินที่กุมแน่นกับฝ่ามือของเรียว

“แล้วนายจะอยู่โอซาก้าตลอดรึป่าว??” น้ำเสียงอุ่นของจินทำให้เรียวยิ้มกว้างลุกขึ้นมาประทับจูบลงบนไรผมชื้นของจินและประทับจูบหวานแก่เจ้าชายนักเปียโน

“เรายังมีเวลาอีกตั้งมากเพื่อต้อนรับน้องใหม่ก่อนที่เราจะไป”     เรียวยิ้มกว้างตามฉบับคนไม่ทุกข์ร้อนเพราะทั้งสามคนรู้ดีว่ากฏของหอคือ.....รุ่นน้องจะต้องอยู่กับรุ่นพี่อีก1เดือนเพื่อสอนเรื่องต่างๆก่อนที่รุ่นพี่จะจบออกไป.....ทำให้ยามะพีหัวเราะคิกคัก

“หมดเวลาที่เราจะเล่นแล้วรึเนี้ย??”   ยามะพีไล้ปลายนิ้ววนอกกว้างของจินแบบกวนๆ

“ไม่เลยชั้นกำลังนึกถึงของเล่นชิ้นใหม่อยู่” จินเริ่มพูดและหัวเราะคิกคักบ้าง

“รายชื่อแจ้งมาว่าเด็กชมรมการละคร”  เรียวเริ่มเรียกร้องความสนใจจากเพื่อนๆอีกคน

“ฉันรู้แล้วหละนักปั้นคนเก่งเทโกชิ ยูยะจากคณะศิลปะกรรม” ยามะพีเอ่ยขึ้นเพื่อหยั่งเชิงเพื่อนทั้งสอง

“เฮ้ยย...ของฉันฮิเมะแห่งคณะวรรณคดี..อุดจี้ฮิโรกิเลยนะเว้ย..ได้ข่าวว่าสวยสุดๆ”   เรียวยิ้มอย่างภูมิใจแต่จินที่เงียบฟังได้แต่หัวเราะเบาๆเพราะนิสัยอะไรก็เป็นความลับไปหมดทำให้เรียวมองตาขวาง

นิสัยจะต้องเอาชนะจินให้ได้เหมือนเป็นโรคจิตกลายๆของเรียวเช่นกัน

“บอกมาเถอะหน่าจิน..กั๊กทำไมเนี้ย??” ยามะพีเริ่มเซ้าซี้อีกคน...กระตุ้นต่อมอยากแกล้งของจินเข้าไปอีก..จนเรียวต้องทำท่าจะเปิดม่านที่แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาให้แสบตาไอ้แวมไพรส์บ้า...จนมันร้อนตัวต้องดึงมือเรียวไว้

“เออบอกก็ได้..นายเคยดูช่องกีฬามหาลัยมะ??”   อคานิชิจินเริ่มทำน้ำเสียงก่อกวนจนยามะพีเริ่มเซ็ง

“นายอย่าดึงเกมส์จิน..บอกมาใคร??”   ยามะพีไม่รอที่จะบ่นจินเป็นคนแรกตามนิสัยเจ้าชายเอาแต่ใจที่สุดในกลุ่ม

“นายจะบอกว่าเด็กคนนั้น........”   เรียวเริ่มชี้หน้าจินอย่างรู้ทัน

“เฮ้ยย!! ไหนบอกจะเล่นแฟร์ๆไม่เล่นเส้นหวะ..ทำไมพวกแกเอาดาวคณะทั้งนั้นเลย” เรียวเริ่มบ่นอย่างหัวเสีย

“อย่ามาทำเป็นโมโหเวลาโกหกเรียว!!..ยังกับนายไม่หมายตาเด็กคนนั้น..ไม่งั้นฮิโรกิจะมาเข้าปากนายง่ายๆอย่างนั้นเหรอ?”    ยามะพีเริ่มหัวเราะเพราะรู้ไส้รู้พุงเพื่อนทั้งสองของเค้าดี

“ก็น่ารักขาวๆนายก้รู้ว่าพวกเราแพ้อะไรประมานเนี้ย..ไม่งั้นคนที่ปั้นดินอยู่แต่ในห้องศิลป์จะมาร่วมห้องนายได้ไงหละมะพี”เรียวยิ้มอย่างเล่ห์เหลี่ยมก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวเดินกลับห้องของตัวเอง

และเป็นจินที่เดินตามมาด้วยสภาพเกินบรรยาย....กางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวมือหอบเสื้อผ้าและหมวกรุงรังไม่แคร์สื่อ..เดินกลับห้องราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

คำว่าอาการแฮงค์สุดๆคือคำตอบของเรื่องนี้ในขณะที่ยามะพียังนอนกลิ้งอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยเปล่า

ทั้งสองคนเดินกลับห้องด้วยอาการมึนงงจนไม่นึกเอะใจที่ประตูห้องไม่ได้ล๊อก...เริ่มจากเรียวคนแรก

“สวัสดีครับรุ่นพี่เรียว”   ยิ้มหวานเป็นประกายตรงโซฟาขาวทำให้เรียวตีหน้าซื่อก่อนจะทำเนียนไปนั่งใกล้ๆ

“ยินดีต้อนรับฮิโระ..ตามสบายนะมีอะไรให้พี่ช่วยก็บอก” เสียงทุ้มหากแต่แอบหัวเราะอยู่ในใจ...มันเริ่มแล้วแผนการร้ายของเรียว นิชิกิโด

ในขณะที่จินทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยสภาพอย่างที่บอก...เสียงประตูห้องน้ำในห้องนอนก้เปิดออกพร้อมร่างเล็กขาวที่นุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวเดินออกมาพร้อมกับหยดน้ำพราวบนแผ่นอกขาวที่ยอดอกเป็นสีชมพู...ส่งผลให้คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำเพราะสายตารุ่นพี่ที่จ้องมันไม่วาง

“ขอโทษฮะรุ่นพี่ที่ใช้ห้องน้ำโดยพละการ” คนตัวเล็กก้มหน้างุดๆในขณะที่สายตาคมของจินราวกับโลมเลียทั่วเรื่อนร่างพร้อมหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอีกรอบ

“นายเหรอคาเมนาชิ??” เสียงทุ้มดูมีอำนาจกระดิกนิ้วเรียกรุ่นน้องให้เข้ามาใกล้

“ฮะผมคาเมนาชิ คาซึยะคณะนิเทศ....รุ่นพี่มีอะไรให้ผมช่วยรึป่าวฮะ”เด็กน้อยยิ้มกว้างอย่างใสซื่อขณะที่จินกระซิบข้างหู...ราวกลับมนต์สะกดให้คนตัวเล็กนิ่งแข็งจนตัวเกร็ง

“มีซิ..อาบน้ำให้หน่อยคาซึ..ฉันอาบน้ำเองไม่ไหวแล้ว..ไหนๆนายก็เปียกอยู่แล้วนะๆ”

เสียงทุ้มก้องในหูพร้อมกลิ่นฉุนจัดของเมนทอล...กลิ่นนั้นกลับหอมหวานราวกับยาพิษ

นักข่าวหนุ่มน้อยจะมีชีวิตต่อไปยังไงในห้องของเจ้าแมวตัวใหญ่ที่แสนร้ายกาจอย่างอคานิชิจินกันแน่??

ประตูห้องถูกเปิดเบาๆและร่างเล็กที่หิ้วกระเป๋าใบโตอย่างเงียบเชียบที่สุด

ฉายาเจ้าชายแห่งชมรมดนตรีไม่ได้มาโดยง่ายอีกทั้งยังเป็นประธานชมรม...

ทำให้รุ่นน้องอย่างยูยะเกร็งไปหมด...เค้านึกภาพรุ่นพี่บรรเลงเปียโนอยู่กลางห้องด้วยใบหน้าเย็นชา

แต่กลับไร้วี่แววเจ้าของห้อง.....ยูยะถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ไม่ได้พบคุณชายในขณะที่ยังไม่ทันตั้งตัว

คนตัวเล็กยิ้มกว้างเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนหากแต่เสียงเล็กโวยวายด้วยความตกใจพร้อมกระเป๋าใบโตหล่นลงพื้นดัง

คนบนเตียงสะดุ้งตื่นงัวเงีย.....รุ่นน้องตัวเล็กหน้าแดงเอามือปิดตาชี้โบ้ชี้เบ้พูดจาไม่เป็นภาษากับภาพตรงหน้า

ก็สภาพของเจ้าชายยังไม่เปลี่ยนไปจากก่อนที่เพื่อนจะเดินออกจากห้อง.....แล้วเด็กน้อยอย่างยูยะจะไม่ตกใจได้ยังไง??

ภาพที่คิดไว้ไม่ได้คิดว่าจะเป็นภาพเปลือยของเจ้าชายมาก่อน..เหมือนคนบนเตียงจะแกล้งโดยการยิ่งเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นอีก...พร้อมคำพูดกระซิบเบาๆแกมหยอกล้อด้วยน้ำเสียงนุ่ม

“ยูยะ..เก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ให้เรียบร้อย...แล้วอย่าแอบดูฉันอาบน้ำด้วยหละ!!”

ร่างสูงเดินเข้าห้องน้ำด้วยท่าทีไม่ยี่หระแต่คนตัวเล็กกลับมือไม้ชาจนทำอะไรไม่ถูก....โชคร้ายของนายซะแล้วยูยะที่มาร่วมห้องกับเจ้าชายแห่งชมรมดนตรี..โทโมฮิซะ ยามะชิตะ

…………………………………………………………………………………………………

หน้าร้อนครั้งสุดท้ายหมดลง...พร้อมฤดูกาลใหม่ที่เข้ามาเยือน

อะไรจะเกิดขึ้นในห้องที่เงียบงันบนชั้น 7 นี้ ....ไม่มีใครรู้......

เพราะมันคือห้องแห่งความลับที่ขังสัตว์ร้ายแห่งความปรารถนาเอาไว้..silent room.

………………………………….END Part Last summer……………………………………………………

จากผู้แต่ง

โอ๊ยยยมึนตึงอึนกับการแต่ง3พีครั้งแรกในชีวิตฮาๆๆๆ

เริ่มติดใจกับความดาร์กสุดหื่นของตัวเองฮาๆๆๆๆๆๆ

จะเอาลัทธิเลสมา3พีเลวได้อีกเยอะฮาๆๆ(เมิงยังจะเอาอีกเหรอ??)

ชอบตรงที่เรียกเลือดได้ดีจริงๆขอเม้นด้วยนะแล้วแด๋วจะทำพาทต่อถ้าเม้นโดนใจ

กะว่าเรื่องนี้จะทำไปเรื่อยตามอารมณ์แต่ไม่อยากแปะที่ไหนจริงจัง

เลยส่งมาแต่ลิ้งค์ด้วยกลัวคนจะกระทืบเพราะลัทธิมันกบฏเกินฮาๆๆ

อยากอ่านเลยแต่งมาอ่านเองฮาๆๆเลวมั้ย???ติชมมาทางเม้นเน้อ

อิบั๊บบายๆคร้าบบ^^