Butter fly sleep part8 Lose.
ใบหน้าหวานและนิ้วมือเรียวกำลังง่วนกับการตักอาหารเข้าปาก
ครีมสีข้นเลอะริมฝีปากสวยทำให้ลิ้นเล็กต้องเผลอเลียด้วยนิสัยเคยชิน
ริมฝีปากอุ่นก็ทาบทับเพื่อขโมยความหวานนั้นเช่นกัน..
ของหวานที่ไม่ใช่เพื่อกินเล่น...ความหวานนี้ที่นับวันยิ่งเสพติด
..จูบอุ่นเปลี่ยนเป็นจูบร้อนเพื่อเรียกร้องกันและกันให้ยิ่งโหยหา
ดูดดื่มและดึงดันให้เสียงหวานครางอ้อนก่อนที่ร่างสวยนั้นจะถูกอุ้มไปยังเตียงขาวกว้าง
เรือนร่างสวยที่เปิดเผยผิวเนื้อขาวใบหน้าหวานแดงก่ำด้วยคำอ้อนของชายตรงหน้า
“ฮิโรกิ..ทำให้ผมนะ!!”
เสียงทุ้มแหบกระซิบหากแต่เรียกความอายและอารมณ์ให้แก่ร่างสวย
เรือนร่างสวยได้รูปคลานเข่าอย่างเชื่องช้าและยวนยั่ว
คุกเข่าตรงปลายเตียงเพื่อปลดกระดุมให้ชายหนุ่ม
ก่อนจะบรรจงจูบลงยังแผ่นอกกว้างอย่างแผ่วเบาดวงตาคมหลับพริ้มต่อสำผัสหวาน
จินตนาการด้วยความตื่นเต้นว่าริมฝีปากสวยนั้นจะกล้าทำอะไรได้มากแค่ไหน
เรียวยอมรับว่าร่างสวยมักไม่แสดงออกมากนักแต่เมื่อความเปิดเผยและความเป็นส่วนตัว
เค้ามักได้เห็นร่างสวยในมุมมองที่คนอื่นไม่ได้เห็นเสมอ..คนที่นิ่งสุขุมแต่ก้หลุดสำเนียงเหน่อๆเวลาตกใจรึโมโห
คนที่ชอบทำตาดุแต่ก็ใจอ่อนทุกทีที่โดนอ้อน..
รึคนที่เหมือนเอาแต่ใจและเย็นชาแต่กำลังยอมให้ตนทุกอย่าง
มืออุ่นลูบไล้เส้นผมนุ่มแผ่วเบา
ก่อนจะครางหอบด้วยริมฝีปากหวานนั้นครอบครองส่วนอ่อนไหวของชายหนุ่มให้สะท้าน
ลิ้นเล็กร้อนปัดป่ายในขณะที่เอวแกร่งขยับรับสำผัสรัญจวน
..ร่างสวยรู้สึกได้ถึงส่วนที่ขยายมากขึ้นของเรียว
ก่อนที่แผ่นหลังจะสำผัสกับเตียงนุ่มด้วยแรงดันเบามือของคนตรงหน้า
...ใบหน้าหล่อคมหอบรวยรินเสนอจูบเร่งเร้า
หากแต่มือแกร่งกอบกุมแกนกลางของร่างสวยเพื่อเสนอจังหวะร้อน
เรียกเสียงครางในลำคอได้เช่นกัน
ความเข้าใจและความต้องการไม่มีคำว่าเหตุผล
...เพียงแต่ปล่อยไปตามที่มันสมควรเป็นไป
สายตาคนทั้งคู่จ้องมองในขณะที่ความแข็งขึงของคนบนร่างเลื่อนเข้ามา
...เสียงครางหวานจากอาจารย์หนุ่มทำให้เรียวสั่นไปทั้งตัว….
เหมือนเป็นครั้งแรกของเรียวที่มีอารมณ์ได้มากขนาดนี้..
คนใต้ร่างก็สำผัสได้เช่นกันว่าคนที่กำลังกอดตนไม่ใช่เรียวเหมือนทุกครั้ง
..หากแต่ถ้ามันจะเป็นอย่างที่ระแวงจริง..มันก็จะเป็นกอดสุดท้ายที่จะได้รับ
อยากรู้เหลือเกินว่าอ้อมกอดของเรียวจะแตกต่างไปอย่างไร
..ในขณะที่ทั้งสองร่างเติมเต็มกันและกันจนแน่นสนิท
เสียงหวานเรียกชื่อกันและกันความรักพร่ำยังคงไม่ขาด
..จังหวะร้อนที่ยิ่งรัวเร็วทำให้สมองขาวโพลน
ส่งคนทั้งคู่ไปสู่ฝั่งฝันด้วยความเหนื่อยหอบและความสับสนของความปรารถนา
ไม่นานคนทั้งคู่ก็ลุกขึ้นนั่งคนละมุมของเตียงด้วยความรู้สึกที่แปรเปลี่ยนที่ต่างสำผัสได้
ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าสวยด้วยสายตาสับสน...ฮิโรกิยังเป็นฮิโรกิ
..น่ารักเหมือนวันแรกที่เจอ
ดวงตาคมฉายแววกระตุกยิ้มนิดๆเพราะเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านเข้ามาในหลายคืนวัน
หลังจากที่ได้กอดร่างสวยและห้องที่ประดับด้วยผ้าม่านสีน้ำตาลอ่อน
ทำให้เรียวได้ความทรงจำกลับคืนมา
แต่ด้วยถวิลหาความหวานจากอาจารย์หนุ่มจึงยังคงจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับอย่างนั้นหรือ
รอยยิ้มหวานๆและความสบายใจ..ที่ไม่อวดอ้างไม่มีคำว่าศักดิ์ศรีค้ำคอหรือความแค้นใดๆ
เรียวบอกตัวเองว่าให้เก็บความสุขนี้ไว้ทั้งที่ก็เคยบอกตัวเองว่า
ความรักไม่เคยมีความสำคัญถึงขนาดต้องไขว่คว้า
รึครั้งนี้มันจะเรียกได้ว่า..ความรักจริงๆแล้วอย่างนั้นเหรอ?
..เรียวส่ายหัวเบาๆให้กับตัวเอง..ไม่ไหวแล้วมันเจ็บปวดเกินไป
..แค่คิดได้ว่าความรักที่ร่างสวยมอบให้ไม่ใช่เพื่อตนเอง
..แต่เพื่อเรียวอีกคนที่แสนดี..มันก็เกินกว่าที่จะรับไหว
ใบหน้าคมก้มนิ่งก่อนจะเดินไปโอบกอดร่างสวย
พร้อมเอาคางเกยบ่าเล็กกระชับกอดร่างสวยที่นั่งตรงมุมเตียงแน่น
“ฮิโรกิ...ถ้าวันที่ไม่มีผมคนนี้..เรียวตอนนี้ในแบบนี้คุณจะยิ้มให้ผมแบบนี้มั้ย?”
เสียงทุ้มแผ่วเหมือนตัดพ้อหากแต่ทำให้ฮิโรกิรู้ว่าเรียวไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว
“เรียว..คุณเป็นอะไร?..ความทรงจำกลับมาแล้วเหรอ?”
น้ำเสียงหวานดูกังวลหากแต่ดวงตาย้อนคิดถึงสิ่งที่ตนเคยหลอกชายหนุ่มไว้
น้ำตาใสเริ่มเอ่อล้นรอบดวงตาโตก้มหน้าหวานให้น้ำใสอุ่นหยดลงบนหลังมือสวย
ชายหนุ่มอ่านความคิดของร่างสวยออก...
มันช่างทรมานกับการโกหกเพื่อสิ่งที่เราไม่อยากสูญเสีย
มือแกร่งหันใบหน้าหวานให้สบสายตาก่อนจะจุมพิตแผ่วเบาเพื่อซับน้ำตาจากแก้มหอม
“ความรักมันจะมีปฏิหารย์รึป่าว..ฮิโรกิ?..มันจะเอาชนะทุกสิ่งได้จริงเหรอ?”
ดวงตาคมจ้องนิ่งหากแต่คำพูดนั้นกลับทำให้น้ำตาใสเอ่อล้นออกมามากกว่าเดิม
“มันเป็นไปได้แน่เรียว..ถ้ามันเรียกว่าความรักได้จริงๆ”
น้ำเสียงหวานสั่นเครือเพราะเจ็บปวดมากกับความอบอุ่นที่ได้รับจากชายตรงหน้า
ยิ่งเก็บไว้นานยิ่งหวานหอม..ยิ่งหลอกตัวเองยิ่งทำร้ายให้ต้องชนกับความจริง
มันต้องมีวันใดที่ความทรงจำกลับคืนมาและเรียวคนนี้ก็จะไม่มีอยู่อีกต่อไป
..แต่ร่างสวยไม่คิดว่าสิ่งที่ได้ยินจะทำให้ตนเจ็บปวดได้ขนาดนี้
“มันไม่ใช่ความรักจริงๆหรอกฮิโรกิ.....ลาก่อน..ผมไม่ใช่เรียวที่แสนดีของคุณ!!”
เสียงทุ้มสั่นหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่พร้อมเสียงประตูห้องที่ปิดลง
...จากไปแล้ว....ไม่มีเรียวอีกแล้ว..
ร่างสวยดูไร้เรี่ยวแรงทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง
ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจนเปียกชุ่มไปทั่วหมอนสีขาว
..มันจบลงแล้วเกมส์แห่งการโกหก...
ร่างสวยสำผัสได้ว่าคนที่กอดตนเมื่อครู่ไม่ใช่เรียวที่เสียความทรงจำ
..หากแต่เป็นเรียวเจ้าของผับคนนั้น..
มันเป็นความจริงที่ไม่สามารถปฏิเสธว่าตนโหยหาความอบอุ่นและอ้อมกอดของเรียว
..หากแต่กอดของเรียวก็ยังคงอบอุ่นและเหนี่ยวรั้งให้จมกับความหวานนั้นเหมือนเดิม
สับสน..ไม่แน่ใจว่าคนที่รักคือใครกันแน่ในตอนนี้..เรียวที่แสนดีรึเรียวที่เป็นเรียว
...น้ำตาที่รินไหลไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง
คนทั้งคู่ที่ต้องจากลาเพื่อสิ่งที่ตนเคยทำพลาดไป...ความรักจะมีปฏิหารย์อะไรมั้ยนะ????
.....................................................................................................................
เสียงริงโทนมือถือดังขึ้นในขณะที่นักร้องหนุ่มกำลังเดินไปที่รถโฟลกสีขาวคันเก่า
หลังจากซื้อเค้กเพื่อฉลองวันเกิดให้คนตัวเล็กที่ทิ้งไว้ให้นอนรออยู่ที่ห้องพักหน้าชายหาด
“เรนะ..คิดไงโทรหาพี่ได้ฮะเรา??”
เสียงทุ้มอารมณ์ดีเมื่อคนที่โทรมาคือน้องสาวที่ไม่ได้เจอมานานหากแต่คนปลายสายกลับตอบกลับด้วยน้ำเสียงสะอื้น
“พี่คะ..หนูอาย..คู่หมั้นหนูหนีไปแล้ว!!”
เสียงเล็กของหญิงสาวสั่นเครือด้วยพี่ชายคือที่พึ่งสุดท้ายในขณะนี้
“ใจเย็นๆก่อนเรนะ..ไหนเราไม่อยากแต่งไง..ก้ดีแล้วหนิ”
เสียงทุ้มฉายความกังวลเมื่อนึกถึงครอบครัวที่เต็มไปด้วยอำนาจและผลประโยชน์
ไม่เว้นแม้แต่การแต่งงานการเมืองเช่นนี้ทำให้น้องสาวของตนต้องเจ็บปวด
“พี่คะ..แต่หนูจะทำยังไง..ในเมื่อสังคมเค้าก้รับรู้กันหมดแล้ว..
อีกอย่างผู้ชายคนนี้ก็พร้อมทุกอย่าง..ถ้าไม่ใช่เค้าหนูอาจต้องแต่งกับคนอื่น”
น้ำเสียงเล้กที่สะอื้นตอบเหมือนยอมรับชะตากรรมที่ตนไม่เคยขัดครอบครัวได้
..จินอดคิดไม่ได้ว่าเป็นความผิดของตนที่ต้องทำให้น้องสาวเจ็บปวด
ความเอาแต่ใจของตัวเองที่ไม่อยากสืบทอดกิจการก่อนจะถอนหายใจหนัก
“งั้นพี่จะตามหาหมอนั้น..มันเป็นใคร??”
น้ำเสียงจริงจังทำให้คนปลายสายดูสดใสขึ้น
“เค้าชื่อคาซุยะ คาเมะนาชิ..ลูกชายคาเมะแบ็งค์..พี่น่าจะเจอเค้า..มีคนรายงานว่าเค้าชอบไปเที่ยวผับก่อนหายตัวไป”
สิ้นเสียงจากน้องสาวทำให้เสียงตอบจากจินเงียบลงเพราะรู้จักคนที่กล่าวถึงดีถอนหายใจหนักอีกครั้งก่อนจะตอบกลับ
“อืมๆถ้าพี่เจอเค้า..มันจะทำให้เรนะมีความสุขมั้ย?”
เสียงของผู้เป็นพี่ดูเครือและเบาลง
“หนูจะมีความสุขคะพี่..เค้าคงทำให้หนูมีความสุข”
สิ้นเสียงเล็กนั้นถูกตัดสายลง...
ร่างสูงเดินออกจากรถสีขาวคันเก่งมุ่งหน้าเข้าผับริมหาดที่มีผู้คนพลุกพล่าน
เสียงดนตรีและสาวสวยบรรยากาศที่อคานิชิคุ้นเคย
...........................................................................................................................................................
ณ.คอนโดหรูขณะที่สองร่างเปลือยเปล่ากอดกันแนบแน่นใต้ผ้าห่มอุ่น
ประตูห้องถูกเปิดช้าๆปรากฏชายสูงอายุยืนดูด้วยความเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมของลูกชาย
“ไอ้พี..ตื่นเดี๋ยวนี้!!”
เสียงตวาดทุ้มทำให้คนทั้งคู่สะดุ้งก่อนที่ร่างสูงจะเดินลงจากเตียงเพื่อไปหาผู้เป็นบิดา
“พ่อมีอะไรมาหาถึงที่นี่..อย่าบอกนะมาดุผมเรื่องยูยะ”
น้ำเสียงเซ็งของคุณชายยามะชิตะทำให้ผู้เป็นพ่อโกรธจัด
“ไอ้ลูกเลว..ชั้นบอกว่าไม่ให้แกแตะต้องเด็กคนนี้..ไหนแกจะกลับนิวยอร์ก..แกสัญญาแล้วหนิ”
เสียงทุ้มตวาดอีกครั้งแต่ดวงตาคมก็จ้องกลับอย่างไม่วางเช่นกัน
“ผมไม่อยากกลับนิวยอร์ก..ไม่อยากทำงานสกปรกของพ่อ..แค่นี้ผมก็เกือบตายมาหลายหนแล้วนะ”
คุณชายยังคงเถียงไม่หยุดก่อนที่ใบหน้าหล่อคมจะหันตามแรงตบของผู้เป็นพ่อ ผลั้ววววววววว!!!
“แกต้องกลับ..ถ้าแกหลงเด็กคนนี้มากชั้นจะส่งมัน/ไปเป็นของเล่นพวกสส.ตัณหากลับเลยดีมั้ย?”
เสียงทุ้มเอ่ยด้วยอำนาจที่เหนือกว่าทำให้ร่างสูงกัดเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะเดินไปส่งผู้เป็นบิดาด้วยผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวที่ปกคลุมท่อนล่างอยู่เพื่อลงลิฟท์
ร่างบางเล็กตกใจกลัวจนร่างสั่นเทิ้มชะตาชีวิตของตนช่างดูไร้ค่าในขณะที่คนทั้งคู่ออกจากห้องไม่ได้หันกลับมามองจึงรีบแต่งตัวแล้ววิ่งหนีออกจากห้องไปทางบันไดหนีไฟ
..ความกลัวและความสับสนเต็มอยู่ในทุกอณูของคนตัวเล็ก
หากต้องอยู่แบบนี้เหมือนสิ่งของที่ใครจะนำไปให้ใครก้ได้...ขอไปตายที่ไหนซักแห่งคงจะดีกว่า..หากต้องอยู่โดยที่ไม่รู้ว่าคนที่กอดตนรู้สึกเช่นไรอีกทั้งจะต้องไปนอนกับใครต่อใคร..ขาเล็กสั่นด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิดก่อนจะได้ยินเสียงเรียกชื่อตนจากด้านหลัง..จึงรีบวิ่งลงบันไดด้วยเรียวแรงที่น้อยกว่าทำให้ร่างสูงมาคว้าร่างเล็กจนปลิวไปตามแรงดึง
“นายจะไปไหนยูยะ..นายจะหนีงั้นรึเด็กโง่!!”
น้ำเสียงทุ้มตวาดหากแต่แรงบีบข้อมือเล็กนั้นแรงจนทำให้ร่างบางโอดครวญ
“ปล่อยผม..ผมเกลียดพวกคุณ..คุณมันเลวยามะพี!!”
เสียงเล็กตวาดพร้อมมือเล็กที่ตบลงบนหน้าหล่อคมจนเกิดรอยแดง
“ยูยะเด็กดื้อ..ชั้นสอนแล้วไม่เคยจำใช่มั้ย?มานี้!!”
แขนแกร่งฉุดกระชากร่างเล็กนั้นให้กลับเข้าไปในห้องนอนเหวี่ยงร่างเล็กลงบนเตียงกว้างก่อนจะมัดมือเล็กนั้นไว้ติดกับหัวเตียง...ใบหน้าหวานเบือนหลบเต็มไปด้วยน้ำตาที่อาบสองแก้มนวลมือแกร่งบีบคางมนนั้นให้หันหน้ามามองพร้อมน้ำเสียงตวาด
“ยูยะ..ชั้นพูดอะไรนายไม่เคยจำ..ชั้นจะลงโทดนาย”
เสียงทุ้มดูจริงจังและดูโหดร้ายกว่าทุกครั้งมือเรียวหยิบเอาทอยด์อันเล็กที่สั่นตามแรงแบตเตอรี่เหมือนลูกหนูตัวเล็กเพื่อเข้าสู่ช่องทางรัดของร่างบางเสียงครางพร้อมเสียงสะอื้นไห้จากริมฝีปากสวย...ทำให้ร่างสูงไม่อาจหยุดการกระทำริมฝีปากอุ่นเบียดจูบที่รุนแรงจนริมฝีปากเล็กนั้นช้ำบวมไปด้วยรสจูบที่จาบจ้วงและหยาบคายหากแต่การสั่นไหวที่อยู่ในร่างก็ทำให้สติแทบหลุด..ร่างกายมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อทุกการระทำที่รุนแรง
ใบหน้าหล่อคมไล้ละเอียดชิมรสผิวเนื้อกัดเม้มจนผิวขาวเต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบช้ำก่อนที่จะครอบครองแกนกายของร่างบางราวกับขนมหวาน..เสียงครางสั่นลั่นพร้อมร่างเล็กที่สั่นไหวแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและความกลัว..เสียงทุ้มกว้างแหบกระซิบคำถามราวกับเจ็บปวด
“ยูยะจำได้รึยังเด็กดื้อ..ว่าชั้นพูดอะไรไว้กับนาย??”ร่างสูงปลดพันธนาการที่ข้อมือสวยและสิ่งที่อยู่ในร่างของร่างเล็ก
เมื่อคนตัวเล็กหอบตัวโยนพ้นน้ำรักสีขาวขุ่นไว้บนหน้าท้องเนียน
หลังจากที่พันธนาการถูกปลดร่างเล็กทรุดลงกองกับเตียงกว้างราวกับไร้วิญญาณ
“มันมีความหมายมั้ยฮะ?” เสียงเล็กแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินพร้อมน้ำตาและร่างที่สั่นไหวไม่หยุด
“ว่าไงนะยูยะนายพูดอะไร?” ร่างสูงขยับกายไปใกล้คนตัวเล็กรั้งกอดร่างนั้นแน่นราวกลับสำนึกผิด
“ที่คุณเคยพูดมันมีความหมายมั้ยฮะคุณชาย?” ดวงตากลมเศร้าหมองจ้องยังตวงตาคมของคนร้ายกาจ
ด้วยใจที่แสนเจ็บปวดอยากตายในอ้อมกอดที่แสนโหดร้าย
แต่ก็ทำให้ใจสั่นไปด้วยทุกครั้ง..เสพติดความสุขและไม่อยากหนีไปจากมนต์แห่งปีศาจ
บีบรัดใจเล็กๆราวกับสิ่งไร้ค่า....หากแต่คำว่าจะไม่ปล่อยให้เป็นของใครและโหยหาตนเองราวกับไร้เหตุผลที่เคยมอบให้เมื่อได้ร่วมรักกันและกัน
คนตัวเล็กหลับตาแน่นด้วยรักคนที่แสนโหดร้ายนี้ไปแล้ว
ก่อนจะพลอยหลับลงโดยที่ไม่ได้ฟังคำตอบจากคุณชายผู้แสนร้ายกาจคนนี้เช่นกัน
“ฉันอาจจะเลวมากยูยะที่ทำกับนายแต่ฉันไม่เคยโกหก..นายจะเป็นของฉันคนเดียว..ต่อให้ชั้นต้องลวมากกว่านี้..ต้องทำสิ่งที่เลวมากกว่านี้..แต่ถ้ามันแลกด้วยการที่ได้เป็นเจ้าของนายคนเดียว..ชั้นจะยอมแลกทุกอย่าง..ฉันรักนาย..ขอโทดที่คนเลวอย่างชั้นรักนาย..นายถึงต้องโชคร้ายอย่างนี้”เสียงทุ้มแผ่วเบาจูบกระชับเรือนผมหนุ่ม
“ขอโทดยูยะหลับให้สบายพรุ่งนี้..นายจะได้เป็นอิสระ”
..........................................................................................................................................
“จินหายไปไหนมา?..ขอโทดนะที่หลับก่อน”
ร่างบางงัวเงียลงจากเตียงเพื่อพยุงร่างสูงที่อยู่ในอาการมึนเมา
กลิ่นแอลกอฮอลล์คลุ้ง..................
ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งเห็นรอยลิปสติกบนเสื้ออีกทั้งกลิ่นน้ำหอมหวานที่ดูจะบาดความรู้สึกของร่างบางจนต้องเอ่ยถาม
“จินนายไปที่ไหนมากันแน่..ไหนนายเคยให้สัญญาแล้ว”
เสียงเล็กตวาดพร้อมกระชากคอเสื้อของร่างสูงเพื่อจ้องหน้าทั้งที่ดวงตาสวยเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ
“ทำไมหละคาซึ?..ทำไมฉันจะเที่ยวไม่ได้?..ชั้นเบื่อนายแล้วรู้ไว้!!”
เสียงทุ้มตวาดกลับพร้อมปัดข้อมือเล็กที่ดึงคอเสื้อของตนออกก่อนจะพลักคนตัวเล็กให้นอนลงบนเตียงกว้างแล้วทาบทับ
“อ้อนวอนซิคุณชาย..ขอร้องให้ชั้นอยู่กับนาย..แล้วชั้นจะอยู่”
คำที่เคยหวานวันนี้กลับมีแต่ถ้อยคำที่ทำร้ายให้ต้องเจ็บ
ข้อมือเรียวยกขึ้นปิดใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยน้ำตาและเสียงสะอื้นไห้
“ไม่อยากได้ยินแล้วจิน...พอที...ลุกออกไป..ชั้นจะกลับ” เสียงเล็กสั่นด้วยความเจ็บปวด
“ทำไมหละที่รัก..เราก็เป็นเซ็กเฟรนด์กันก้ได้หนิ...นายไม่ต้องการเหรอ” ดวงตาคมฉายแววนิ่งก่อนจะจูบริมฝีปากสวยอย่างลุกเร้ามือเล็กพลักทุบตีอกกว้างให้ออกจากร่างตนแต่เรี่ยวแรงที่เหนือกว่าอีกทั้งไม่มีทีท่าจะยอมหยุดของจินทำให้คนตัวเล็กได้แต่นอนนิ่งกัดริมฝีปากแน่นทุกสำผัสที่จินเคยสอนทุกอณูบนร่างกายที่จินได้เรียนรู้และขโมยไปจากตน..ทำให้ไม่สามารถขัดขืนทำได้แค่เพียงปล่อยให้มันเป็นไปจนสุดสิ่งที่ควรเป็น
แสงอาทิตย์ที่สาดส่องมายังห้องพักริมทะเลไม่ได้ดูอ่อนโยนอีกต่อไปมันสว่างจนแสบตาและร้อนจนแทบทนไม่ไหว
คนตัวเล็กเดินออกจากห้องนั้นและมองใบหน้าคมที่เคยรักบนเตียงกว้างเป็นครั้งสุดท้าย..”โลกของนายไม่มีฉันใช่มั้ยจิน?”
.......................................................................................................................................
เจ็บปวดเมื่อรู้สึกตัวก็สูญเสียสิ่งสำคัญไปแล้ว
คร่ำครวญกว่าจะรู้ตัวคำว่าสายเกินไปก็ทำให้เจ็บปวด
ร้องขอให้กลับมาหากแต่ความศรัทธาแทบไม่มีเหลือ
คำว่ารักจะส่งไปถึงเธอมั้ยนะ..ทั้งที่เคยได้ใกล้ไออุ่น
หากแต่แม้แค่กลิ่นจางก็ไม่หลงเหลือแล้วในห้องนี้.......................lose.
...................................................................................................................................
จากผู้แต่ง
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ช้านเลวมากทำร้ายทุกคู่ดราม่าเจรงอะไรเจรง
หัวเราะแบบเลวๆโฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ