Butter fly sleep Part 6 Deep thing.
ดวงตากลมโตหลับพริ้มลงจมูกเล็กเชิดด้วยใบหน้าสวยสะท้อนความทรนง
เรียวปากอิ่มหยักสวยสีซากุระที่น่าจับจ้องเงียบสงัด..หากแม้เอ่ยขยับจะเป็นอย่างไร
ร่างสวยราวกับเจ้าหญิงนิทราบนเตียงผู้ป่วยดึงร่างสูงให้ตกอยู่ในภวังค์ราวกับนั่งอ่านเทพนิยาย
สายตาคมมองใบหน้าสวยนั้นด้วยสายตาอ่อนโยนแปลกประหลาดราวกับเคยคุ้นโหยหา
หากแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าทำให้คนต้องหน้าดูมีความลับมากมายเหลือเกิน
ปืนในกระเป๋าสะพายและไม่มีเอกสารใดระบุตัวตนสร้างความฉงนแก่ประธานหนุ่มยิ่งนัก
ฮิเดกิประธานหนุ่มเดินออกจากห้องเพื่อไปติดต่อกับทางโรงพยาบาลเรื่องการรักษาเพียงไม่กี่นาที
ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดทิ้งไว้ทำให้ร่างสูงตกใจรีบรุดไปยังห้องพักไร้ร่องรอยของร่างสวยที่นอนพัก
ร่างสูงวิ่งออกจากห้องด้วยความเร็วจนเกือบไล่ทันแผ่นหลังเล็กนั้นที่กำลังเปิดประตูหนีไฟ
ขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลสวยใกล้เลือนรางด้วยความอ่อนล้าและความเจ็บปวด
หากแต่มือเรียวนั้นเกาะราวบันไดแน่นในห้วงความคิดของนักฆ่าหนุ่มมีแต่คำว่าหนีเพื่อเอาตัวรอด
แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวด้วยข้อมือเล็กที่ถูกคว้าไว้ตรงทางเดินบันไดหนีไฟที่ปราศจากผู้คน
“คุณจะไปไหน??” เสียงเข้มเป็นเชิงตำหนิทำให้คิ้วเรียวขมวดปม
“ไม่เกี่ยวกับคุณปล่อยผมเดี๋ยวนี้!!” เสียงสูงแสดงอาการไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
หากแต่ใบหน้าหล่อคมตรงหน้ากับแย้มยิ้มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“ไม่เกี่ยวเหรอ?...ใครเป็นคนช่วยคุณ?...ค่ารักษาพยาบาลอีกหละ...แต่แค่นี้คงไม่เป็นไรหรอกครับ..เพราะผมมันคนดี...ว่าแต่ว่าไอ้นี้หละครับ!!!” นิ้วมือเรียวยาวของร่างสูงหมุนควงปืนในมือราวกับของเล่นไม่ใช่อาวุธร้าย
ใบหน้าสวยยิ่งแสดงอารมณ์หงุดหงิดเพิ่มเป็นเท่าตัว “เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นาย..อะ” เสียงสูงสะดุดลงด้วยไม่อยากให้รับรู้ว่าตนรู้จักชื่อประธานหนุ่มตรงหน้า
“ทำไมคุณต้องหนี..คุณเป็นใครกันแน่?” ใบหน้าหล่อคมเลื่อนเข้าใกล้เพื่อจ้องใบหน้าสวยนั้นให้ตอบ
ริมฝีปากเรียวสวยเม้มแน่นด้วยความหงุดหงิดถ้าร่างกายแข็งแรงสัญญาได้เลยว่าคนตรงหน้าคงไม่ได้มาลอยหน้าลอยตา
กวนอารมณ์แบบนี้เป็นแน่....หากแต่ต้องถอนหายใจหนักเพราะเรื่องนี้มันสำคัญต่อชีวิตตน
“ผมถูกคนทำร้ายคุณก็เห็นแล้ว..อย่ามายุ่งกับผมเลย..ผมจำเป็นต้องหนี” ดวงตาสวยนั้นดูสับสนและจริงจังในความหมาย
ฮิเดกิมองออกว่าคงเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเปิดเผยได้จริงจึงรู้สึกอึดอัดที่จะคาดคั้นหากแต่ต้องยอมรับว่ายามที่ใบหน้าสวยนี้แสดงอารมณ์ที่หลากหลายพร้อมน้ำเสียงที่แตกต่างมันน่าค้นหา..เย้ายวนและเต็มไปด้วยความลับ..ไม่อยากปล่อยให้หลุดมือ...ใบหน้าหล่อคมยิ้มมุมปากด้วยความคิดเล่ห์เหลี่ยม
“งั้นคุณก้ไม่ต้องหนีแล้ว..ไปพักที่เซฟเฮาส์ของผม” มือแกร่งขว้าข้อมือเล็กนั้นให้เดินตามตนมาก่อนจะโดนสบัดหลุดพร้อมตวาดอีกครั้ง
“ชั้นบอกนายแล้วไง...เอาปืนของชั้นคืนมาด้วย!!”ร่างสวยหน้างอง้ำด้วยอารมณ์โมโหจัดคนตรงหน้าที่มีแต่ทีท่ายียวนยั่วอารมณ์โมโห
“ไปขึ้นรถกับผมเดี๋ยวนี้..หรือคุณอยากให้ผมแจ้งตำรวจ” เสียงเข้มตวาดกลับดูเหมือนจะได้ผลเมื่อใบหน้าสวยนิ่งฉงักและเดินตามมาอย่างช้าๆเพื่อขึ้นรถสปอตสีบอนด์หรู
ชั้นจอดรถที่เงียบไร้วี่แววผู้คนชายหนุ่มทั้งสองนั่งอยู่บนรถด้วยความเงียบเสียงหอบและใบหน้าสวยที่ซีดเซียวกำลังจะหลับในไม่ช้า..ร่างสูงโน้มตัวเข้าหาเพื่อล๊อกเข็มขัดนิรภัยให้ร่างบาง
พลันเงยหน้ามองใบหน้าที่ใกล้เพียงคืบริมฝีปากสวยที่เผยอเรียกอากาศตรงหน้าช่างเย้ายวนเกินห้ามใจริมฝีปากหนาจึงเข้าช่วงชิงขโมยความหวานนั้นทันที
ดวงตากลมโตสีน้ำผึ้งเบิกโพลงด้วยอาการตกใจตัวแข็งราวกับหินด้วยยังตั้งสติไม่ถูก
หากแต่สะดุ้งเมื่อลิ้นร้อนถูกแทรกแซงมือเรียวสวยกระชากผมสีอ่อนของร่างสูงให้ถอนจูบด้วยความแรงเรียกเสียงร้องโอยจากชายหนุ่มได้ทันควัน
หลังมือเรียวถูไถไปมาบนกลีบปากแดงช้ำตะโกนลั่นด้วยความโมโห
“ไอ้บ้า..ทำอะไรหวะ..ชั้นจะฆ่าแก!!” ดวงตาสวยจ้องเขม็งพร้อมใบหน้าที่แดงจัดด้วยความโกรธผสมความอาย
ใบหน้าหล่อคมฉีกยิ้มกว้างผิวปากอย่างอารมณ์ดีเหยียบคันเร่งให้รถสปอต์เคลื่อนตัวออกจากที่จอดรถโรงพยาบาล
“เอาหน่า..ถือว่าหายกันไง..รึเราจะไปโรงพักกันดี?” เสียงทุ้มยียวนยกเสียงสูงกวนอารมณ์หัวเราะร่าด้วยภาพร่างสวยตรงหน้าที่จ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อตนก่อนจะเบือนหน้าหนีแสร้งหันมองข้างทางเมื่อถูกสบตา
ความคิดของประธานหนุ่มช่างสนุกสนาน แมวป่าที่แสนสวย จะให้อยู่ในกรงหรือหวังให้ออดอ้อนก็คงยาก
หวาดระแวงแต่ไม่ระวังตน ตอบโต้เมื่อรู้สึกถึงการคุกคาม หากแต่มันก็คุ้มที่จะโดนข่วนเมื่อได้สำผัสเพียงครั้ง
เสียงในอกแกร่งเต้นรัวด้วยอยากจะทำโปรเจคใหม่นี้แทบไม่ไหว...โปรเจคในการฝึกแมวป่าให้เชื่องราวกับลูกแมวน้อยนั่นเอง
...................................................................................
แสงแดดอ่อนในยามเช้าพร้อมไอทะเลที่ลอยเข้ามาภายในบ้านพักหน้าชายหาดหรู
ปรากฏร่างบางในเสื้อกล้ามสีฟ้าพร้อมกางเกงขาสั้นสีขาวกำลังก้มหน้าก้มตาเช็ดเซริฟบอร์ดอย่างตั้งอกตั้งใจ
ดวงตาคมที่แอบมองผ่านกระจกใสจากนอกระเบียง
ใบหน้าหวานในวันนี้นั้นดูสดใสขึ้นหลังจากที่เศร้าซึมมาตั้งแต่เมื่อวานที่มาถึงแล้ว
เมื่อคืนก็ดูเหมือนจะร้องไห้ทั้งคืนทำให้นักดนตรีหนุ่มไม่อยากจะกวนใจร่างบางที่กำลังเศร้าและสับสน
ดวงตาเรียวสวยลอบมองใบหน้าหล่อคมของร่างสูงเช่นกัน ผมยาวสีเข้มไรหนวดที่ยังไม่โกนคิ้วเข้มที่ขมวดเล็กตอนเขียนโน้ตเพลงลงกระดาษ เสื้อกล้ามสีเทากับกางเกงยีนส์สีซีดขาดเข่านั่งอยู่บนพื้นระเบียงไม้กอดกีต้าร์ตัวเก่งควันสีเทาลอยคลุ้งบนนิ้วมือเรียวยาวพื้นหลังเป็นภาพชายหาดสวยทะเลสีครามและแสงแดดอ่อนๆความเป็นส่วนตัวแบบนี้ที่คุณชายคาเมะต้องการจึงเลือกพักที่หรูหราแทนที่จะพักเกสต์เฮ้าส์ตามที่ร่างสูงบอก..แตกต่างแต่มีจุดรวม..ผู้ชายตรงหน้ากำลังเป็นไปได้หลายความหมาย..เพื่อนที่เข้าใจ...เว้นระยะในพื้นที่ส่วนตัว..คนที่เริ่มคบ..เพื่อรู้จักความหมายอื่นๆอีก
ใบหน้าหวานยิ้มเล็กๆก่อนจะลุกขึ้นไปจูงมือคนตัวโตให้ลุกเดินตามไปที่ชายหาดหน้าบ้านพัก
“ไม่เอาคาซึ..ชั้นไม่ถนัดเล่นเซิฟ..ยังเช้าอยุเลย..คนก็ไม่มี..บอกแล้วให้ไปพักเกสต์เฮ้าส์ก็ไม่เชื่อ”
เสียงทุ้มบ่นแต่ก็เดินตามคนตัวเล็กมาแบบเฉื่อยๆเตะทรายเล่นไปมา
“ก็มาเฝ้าของไงหละจิน5555+” คนตัวเล็กหัวเราะร่าทำให้คนตรงหน้าขมวดคิ้วทำปากยื่น
“อะไรเนี้ย..เอาแต่ใจชะมัด..สาวๆใส่บิกินี่ก็ไม่มีให้ดู...ต้องมานั่งเฝ้าคนขี้แงตั้งแต่มะคืนแล้วนะ”
ปากคมบ่นอุบก่อนจะร้องโอยด้วยแผ่นเซิฟบอร์ดที่กระแทกหัวอย่างจัง
“สมน้ำหน้า!!” ใบหน้าสวยแลบลิ้นปริ้นตาใส่
ถอดเสื้อกล้ามสีฟ้านั้นไว้บนโขดหินกระโดดลงน้ำพร้อมแผ่นเซิฟ
น้ำทะเลเย็นอยู่แค่ช่วงอกตรงโขดหินทำให้เสียงเล็กบ่นเสียงเล็กอุบอิบก่อนจะว่ายพาเซิฟบอร์ดไปสู่ที่ลึกไกลออกไปเพื่อรอโต้คลื่น..นักดนตรีหนุ่มนั่งมองภาพร่างบางสวยบนโขดหินนั้น..ไขว่คว้าอิสระและความสนุกสนานให้กับชีวิตที่ติดอยู่ในกรอบ..ผิวขาวสวยราวหิมะกระทบแสงแดดอ่อนดูสว่างเจิดจ้า..ใบหน้าแย้มยิ้มที่นึกรักนั่นอีก..ร่างสูงยอมรับกับตนเองว่าต่อให้มีสาวๆเป็นร้อยบนชายหาดก็สู้คนที่สดใสราวกับพระอาทิตย์ในใจของตนไม่ได้....มือแกร่งเท้าคางไว้บนตักด้วยท่านั่งห้อยขาลงจากโขดหินปลายเท้าไกวน้ำทะเลเบาปล่อยตัวสบายๆอยู่ซักพักก่อนจะรู้สึกถึงข้อมือเล็กที่ดึงขาให้ตกลงมาในน้ำจนเสื้อและกางเกงเปียกไปถึงเอวบ่นอุบ
“เฮ้ยเย็นชะมัดเล่นอะไรของนายคาซึ!!” สีหน้าตกใจหงุดหงิดเล็กๆของร่างสูงทำให้คนตัวเล็กยิ้มกว้างอย่างล้อเลียน
“มาทะเลก็ต้องเล่นน้ำทะเลซิ555+” น้ำเสียงเล็กสดใสด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นหลังจากเล่นเซิฟจนพอใจหันหลังยกแผ่นเซริฟขึ้นเหนือศีรษะเพื่อวางเซิฟบอร์ดไว้บนโขดหินกว่าจะรู้สึกตัวแขนแกร่งก็เข้ามาโอบกอดเอวบางเล็กนั้นจนแน่น
“จินปล่อยนะเดี๋ยวมีคนมาเห็น” มือเล็กเกะมือซนด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
“ใครจะเห็นนี้มันหาดส่วนตัวนะคาซึ..อีกอย่างในน้ำทะเลหลังโขดหินแบบเนี้ย..มีแต่ปลาแหละที่จะเห็น”
น้ำเสียงทุ้มเอ่ยคำพูดทะลึงทำให้คนตัวเล็กหันหน้ามาเผชิญใบหน้าคมจ้องตาดุทำปากยืน
แผ่นหลังเล็กนั้นพิงโขดหินที่เย็นจนสะดุ้งหากแต่แผ่นอกแกร่งก็เข้ามาเบียดด้วยกอดที่แน่นขึ้นกว่าเดิมอีก
“จินถอยเลยนะ”มือเล็กดันอกแกร่งเบาด้วยรู้สึกถึงมือซนที่กำลังรุ่มร่ามถอดกางเกงของตนตั้งแต่มะกี้
ใบหน้าสวยสีแดงเข้มจนถึงใบหูด้วยความอายอย่างสุดขีด มือแกร่งนั้นยกสะโพกบางให้ลอยขึ้นจนร่างบางเสียหลักสองมือเล็กโอบรอบคอแกร่งในขณะที่ขากำลังเกี่ยวพันเอวแกร่งไว้เช่นกัน..ร่างเปลือยเปล่าที่อยู่ในน้ำของร่างสูงดูน่าอายเกินกว่าที่คนตัวเล็กจะกล้ามองใบหน้าแดงนั้นเบือนหลบสายตาคมที่บ่งบอกว่าต้องเป็นตอนนี้เท่านั้นมันไม่เหมือนกับครั้งที่ผ่านมา
ริมฝีปากอุ่นประทับจูบแน่นก่อนจะเปลี่ยนเป็นจูบที่เร้าร้อนกว่าลิ้นเล็กที่เริ่มเคลิ้มตามถูกเหนี่ยวนำด้วยความโหยหาอย่างพลุ่งพล่านมือแกร่งกอบกุมส่วนอ่อนไหวของร่างบางด้วยอารมณ์ที่ทะยานขึ้นตามจังหวะก่อนจะถอนจูบนั้นมาลิ้มรสผิวขาวใสให้เป็นรอยแดงเต็มเรียวคอและไหล่ขาวเนียน
รสเค็มของน้ำทะเลหากแต่หอมผิวเนื้อใสกรุ่น
ลิ้นอุ่นลากเลียแผ่นอกขาวที่ติ่งไตตั้งชันด้วยอารมณ์เตลิดเสียงครางหอบหนักที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ยากเกินกว่าจะคุมสติ
“ไม่ไหวแล้วจิน..ผมจะ..อะ..อ้า” คนตัวเล็กกระตุกค้างในขณะที่ขาเรียวเล็กกระตุกเกร็งน้ำสีขาวอุ่นปะทะหน้าท้องแกร่งเบาก่อนจะลอยไปตามแรงซัดของคลื่นที่กระทบร่าง
คนตัวเล็กหอบหนักแต่ก็ก้มหน้านิ่งด้วยความคิดลามกที่เข้ามาในหัวไม่หยุด
ความแข็งตึงของร่างสูงที่เอวแกร่งโดนคลื่นซัดให้กระทบกับช่องทางของตนก็ทำให้ความเสียวซ่านครอบงำไม่หยุดหย่อนเสียงทุ้มที่ผละจากคอเรียวขาวกระซิบตอบเช่นกัน
“ชั้นก้ไม่ไหวแล้วคาซึ..ฉันต้องการนาย..เดี๋ยวนี้” เสียงแหบพร่ากับลิ้นอุ่นที่หยอกล้อใบหูแดงทำให้ร่างบางสั่นระริกจ้องตาปรอยไปยังตาคมที่ยากจะปฏิเสธคำวอนขอที่แสนหวาม
อกบางขาวสั่นสะท้านเมือจูบร้อนถูกมอบอีกครั้งดึงดันรุนแรงด้วยอารมณ์ดิบของคนทั้งคู่ในขณะที่ร่างทั้งร่างสั่นไหวไปด้วยความร้อนที่แทรกเข้ามาในกายของร่างบางให้หูตาพร่ามัวด้วยความอึดอัดดังเปลวเพลิง
สะโพกเล็กเกร็งแต่ด้วยน้ำทะเลทำให้ความแข็งคลึงขยับเข้าไปจนสุดทาง..เสียงหวานครางระงมด้วยความรู้สึกแปลกที่ยากจะบรรยายแขนเล็กนั้นโอบกอดแน่นพร้อมขาเรียวที่เกี่ยวเอวแกร่งจนสนิทเนื้อ
“อย่าเกร็งคาซึ.ฉัน..อะ” ร่างสูงครางหอบด้วยความคับแน่นของร่างบางยวนเย้าด้วยสมองที่ขาวโพลน
เอวแกร่งขยับตามจังหวะคลื่นก่อให้เกิดแรงไหวใต้น้ำสองลิ้นตวัดหยอกล้อด้วยความจังหวะร้อนเบื้องล่างที่ทำให้แทบคลั่ง
ในขณะที่ร่างบางเจ็บแสบร้าวเบื้องล่างแต่สติที่เลือนรางด้วยอารมณ์ที่กระพือโหมเข้ามาไม่หยุดยั้งจากการเสือกกายที่แรงขึ้นเรื่อยๆของร่างที่ตนเกี่ยวรัดอยู่
ราวกับทุกอณูบนร่างตื่นตัว..น้ำทะเลเย็นกับรู้สึกอุ่นจนร้อนเสียงในหัวดังไปด้วยเสียงเรียกชื่อตนแหบพร่า
จูบร้อนตามมาเป็นระยะพร้อมแรงกระแทกที่ไม่หยุดหย่อนร่างเล็กกระตุกเกร็งค้างอีกครั้ง
“อะ.คา.ซึ.ฉัน..ระ....อะ..อ้า” คำพูดขาดห้วงพร้อมความรู้สึกของร่างสูงที่ถูกกระชากตามร่างบางเวลาที่ร้อนยิ่งกว่าดวงอาทิตย์ค้างนิ่งกอดกันแนบแน่นด้วยเสียงลมหายใจหอบหนักของทั้งคู่
คนสองคนส่วมใส่เสื้อผ้าโดยที่ไม่มีใครกล้าสบตาคนตรงหน้าร่างสูงเดินขึ้นยังชายหาดเพื่อจะวางแผ่นเซิฟไว้บนหาดทราย
ก่อนจะกลับลงน้ำทะเลอีกครั้งเพื่อเดินเข้าไปใกล้ร่างบางที่ก้มหน้านิ่งไม่ขยับ
จนแขนแกร่งอุ้มร่างบางนั้นให้ใบหน้าหวานซบอกกว้างเดินขึ้นไปบนชายหาดหยดน้ำกระทบพื้นทรายเป็นรอยทาง
“เดินไม่ไหวหละซิ..งั้นอุ้มแบบนี้ก็ถูกแล้วเนอะ” เสียงทุ้มอ้อนข้างหูร่างบางที่พยักหน้าเล็กด้วยความอายและขโมยหอมอีกฟอดใหญ่
พร้อมคำพูดธรรมดาที่แสนลามกทำให้ริมฝีปากเล็กต้องเม้มแน่นพร้อมบ่นว่า”ไอ้บ้าจิน”เบาๆด้วยใบหน้าแดงก่ำ
คำพูดที่กระซิบว่า
“งั้นเดี๋ยวจิน...อาบน้ำให้คาซึ..ดีมั้ยครับที่รัก?”
.............................................................................................................................................
ความมืดบอกเวลา2ทุ่มของวันนี้แต่แสงไฟจราจรในเมืองโตเกียวกลับสว่างไสวเด็กนักเรียนเดินออกจากตึกสูงกันเนื่องแน่นหน้าตึกสถาบันกวดวิชาดัง..ร่างสูงใบหน้าหล่อคมในชุดหรูยืนพิงรถสปอตสีแดงคู่ใจด้วยกำลังรอใครบางคน
คนที่กำลังแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นตนก้มหน้านิ่งจ้ำเท้าหนีด้วยความเร็วก่อนจะถูกเรียกด้วยน้ำเสียงเข้มจนร่างบางสะดุ้ง
“ยูยะ..มาขึ้นรถ” คุณชายเจ้าอารมณ์เปิดประตูรถสตาร์ทเครื่องรอให้คนตัวเล็กเดินอ้อยอิ่งขึ้นมานั่งข้างคนขับราวกับคนป่วยที่หมดแรง
ดวงตาคมจ้องมองก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กๆพร้อมเอ่ยคำพูด
“อุดส่ามารับ..ยังมาทำเป็นมองไม่เห็นอีกนะยูยะ..เด็กไม่ดี”เสียงทุ้มล้อเลียนทำให้ดวงตากลมสวยจ้องเขม็งหากแต่ไม่มีเสียงเล็กเล็ดลอดออกจากปากสวย
คุณชายบุ้ยปากด้วยอารมณ์หงุดหงิดคนตัวเล็กไม่ยอมพูดกับตนมาหลายวันแล้วอีกทั้งยังมาลงเรียนกวดวิชาทำให้แถบจะไม่ได้เจอกัน..อารมณ์คิดถึงบวกกับการที่ไปเที่ยวผับก็คงไม่สนุกจึงเปลี่ยนเส้นทางมารับคนตัวเล็กที่หอมหวานดีกว่า
ในขณะที่รถแล่นไปด้วยความเงียบจากร่างเล็กเสียงทุ้มบ่นอุบอิบเบาโดยตั้งใจให้ได้ยิน
“จะให้พูดว่าคิดถึงรึไงนะ..อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ” ร่างสูงโยกศีรษะไปมาอย่างอารมณ์ดีทำให้คนตัวเล็กรู้สึกหงุดหงิดจนต้องเอ่ยประชด
“หึ..คิดถึงเหรอฮะ..คนอย่างคุณชายคงเบื่อจะเที่ยวมากกว่า!!” สิ้นคำรถสปอตหรูก็เบรกกะทันหันจนเสียงล้อเบียดถนน
ที่มุมสวนสาธารณะ
“ยูยะ!!” เสียงทุ้มตวาดก้มหยิบเม็ดสีฟ้าเล็กเข้าปากตนก่อนริมฝีปากร้อนประกบจูบจาบจ้วงทันทีมือเล็กทุบอกกว้างรัวด้วยรู้สึกถึงบางอย่างกำลังเคลื่อนลงคอดวงตากลมสวยเบิกกว้างพลักอกนั้นออกด้วยความแรงเพื่อคลายจูบอันหยาบโลน
“คุณเอาอะไรให้ผมกิน” เสียงเล็กหอบตัวสั่นด้วยความโมโหและตกใจขัดกับร่างสูงที่เลียริมฝีปากตนอย่างอารมณ์ดี
“ทำโทษเด็กดื้อไงหละ!!” น้ำเสียงยียวนไม่ยี่หระขับรถต่ออย่างอารมณ์ดีเกินกว่าเหตุ
ปล่อยเวลาให้ ผ่านไปช้าๆบนถนนที่เริ่มทิ้งห่างตัวเมืองราว20นาทีทิวทัศน์ข้างกระจกเริ่มแปลกตา
เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกใจเต้นรัวอย่างบอกไม่ถูกคอเรียวและใบหน้าสวยร้อนผ่าวนั่งขดตัวอยู่บนรถเกร็งสั่น
“คุณจะพาผมไปไหน?”เสียงเล็กสั่นระริกด้วยอาการที่ผิดแปลกหากแต่ไม่มีคำตอบจากคุณชายเจ้าอารมณ์ที่ทำใจเย็นขับรถต่อไปเหมือนไม่สนใจ
“ผมจะกลับบ้าน..พาผมกลับบ้านเดี๋ยวนี้!!”เสียงเล็กตวาดแต่รถหรูกลับเลี้ยวเข้าไปยังคอนโดหรูจอดรถนิ่งสนิทใต้ตัวตึกมืด
“แน่ใจเหรอจะกลับบ้านยูยะ?”น้ำเสียงทุ้มพร้อมคิ้วเข้มที่ยกสูงใบหน้าหล่อคมเลื่อนใกล้จูบแผ่วเบานัวเนียแต่กลับเรียกเสียงครางสั่นมือแกร่งลูบไล้กางเกงนักเรียนสีเข้มให้เนื้อผ้ากระทบผิวเนื้อเนียนนั้นบางเบาหากแต่ทุกสำผัสของร่างเล็กตื่นตัวด้วยกำลังสติหลุดควบคุมตัวเองไม่อยู่
“งั้นกลับบ้านกันนะ..ยูยะ” เสียงกระซิบราวกับปีศาจพร้อมลิ้นอุ่นที่กำลังหยอกล้อใบหูร้อนมือหนาลูบเบาสิ่งที่สูงขึ้นเหนือกางเกงนักเรียนทำให้สัมผัสจากเนื้อผ้าเสียดสีจนร่างสวยครางหลุดหวาน
“คุณชายฮะ..”เสียงเล็กหวานสั่นดวงตากลมโตชื้นน้ำตาเชื่อมปอยตามองใบหน้าหล่อร้ายด้วยสายตาเว้าวอนร่างกายที่จำทุกรสสัมผัสของปีศาจร้ายกำลังเรียกร้องให้เสนอการถูกทำลาย..หากแต่ดวงตาคมกับล้อเลียนด้วยอารมณ์แสดงออกว่าสนุกสุดๆ
“ว่าไงหละยูยะ...เด็กดื้อ..” เสียงทุ้มพร้อมลมหายใจอุ่นที่รินรดเรียวคอขาวจนขนลุกเกรียวไปทั่วร่างบางที่สั่นสะท้านเสียงเล็กสั่นราวกับเสียงกระซิบ
“ผมไม่อยากกลับบ้านแล้วฮะ..ผมไม่ไหวแล้ว” ไรฟันขาวกัดลงบนริมฝีปากสวยของตนแน่นเจ็บปวดแต่กลับต้องการถูกกระทำอย่างหยาบโลน..เสียงประตูรถถูกเปิดออกและปิดดังในเวลาต่อมาร่างเล็กถูกโอบเอวแน่นให้เดินเข้าไปยังลิฟท์ด้านหลังคอนโดหรู
แผ่นหลังเล็กถูกกระแทกกับลิฟต์ก่อนที่ร่างสูงจะเข้าประกบจูบร้อนรุกเร้าประตูลิฟต์ปิดสนิทเพื่อมุ่งยังชั้นสุดของคอนโด
ร่างบางที่ถูกเล้าโลมจนขาอ่อนแรงแทบเดินไม่ไหวก้าวขาเรียวนั้นให้เดินเข้าไปยังห้องกว้างที่ถูกเปิดด้วยคีย์การ์ดมือแกร่งจูงคนตัวเล็กให้เข้าไปในห้องน้ำพร้อมยื่นเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เปลี่ยน
“ไปใส่มาให้ดูหน่อย..เด็กดี..แล้วอย่าทำอะไรนอกเหนือคำสั่งนะ”น้ำเสียงเย็นวาบราวกับต้องมนต์สะกดร่างบางพยักหน้าเล็กน้อยตามคำสั่งของปีศาจ.....เวลาเพียงไม่นาน...
ร่างสูงที่นั่งรออยู่บนเตียงกว้างขาวในสภาพเปลือยเปล่าก็ยิ้มอย่างพอใจ
“มานี้ซิ..เด็กดี”น้ำเสียงทุ้มพร้อมดวงตาคมที่จ้องสำรวจไปทั่วร่างบางทำให้ใบหน้าสวยแดงก่ำ
ข้อมือเล็กถูกดึงให้มานั่งลงบนตักแกร่งให้หลังเล็กแนบกับแผ่นอกกว้างจมูกคมซุกไซร้เรียวคอขาวดูดเม้มจนเกิดรอยช้ำเสียงครางเล็กของร่างบางสะท้าน..น่าอายเกินกว่าจะรับตนเอง..หากแต่เปิดเผยต่อกามอารมณ์อย่างถึงขีดสุดมือเล็กเข้าล้วงกางเกงหนังสีดำรัดสั้น
มือแกร่งที่กำลังล้วงเข้าไปในเสื้อกล้ามลายเสือรีบดึงขว้าพร้อมคำสั่งร้ายทันที
“ไม่เอานะแมวน้อย..ไม่ดื้อซิ” เสียงคิกคักของคุณชายเอาแต่ใจราวกับคำสั่งให้ตายทั้งเป็น
อารมณ์รุนแรงที่เกินบรรยายของร่างบาง
การที่ต้องสวมชุดน่าอายพร้อมที่คาดผมเป็นหูแมวคนตัวเล็กก็แทบไม่เหลือคำว่าอายแล้ว
มือเล็กกำแน่นในขณะที่กางเกงหนังถูกปลดลงไปกองบนพื้นพรม
ร่างเล็กถูกยกให้ไปนั่งข้างก่อนจะตกตะลึงด้วยสิ่งที่เห็นตรงหน้า
ร่างสูงยื่นจ้องด้วยดวงตาคมยิ้มพร้อมแกนกลางที่กำลังขยายตัวนิ้วมือเรียวจับหูแมวบนที่คาดผมก่อนจะม้วนปลายผมสีน้ำตาลเบา
“ทำซิแมวน้อย....แล้วนายจะได้สิ่งที่ต้องการ” ใบหน้าสวยหวานค่อยๆโน้มก้มลงริมฝีปากสวยครอบครองความเอาแต่ใจของคุณชายด้วยความอุ่นร้อนชื้นลิ้นเล็กที่ไม่ประสาสะเปะสะปะตามความแข็งที่โปนไปด้วยเส้นเลือดที่เต้นตุบ
เรียกเสียงครางแหบและหน้าท้องแกร่งเกร็งของร่างสูงก่อนจะดึงใบหน้าสวยหวานนั้นให้ถอนออก
“ดีมากแมวน้อย..มานี้จะให้รางวัล”นิ้วเรียวกระดิกเรียกร่างสวยราวกับมนต์สะกดร่างสูงนอนลงบนเตียงสีขาวดูเรียกร้อง
หากแต่ร่างบางที่กำลังก้มโค้งอยู่บนตัวร่างสูงดูยั่วยวนยิ่งกว่าเรียวปากเล็กนั้นครอบครองคนใต้ร่างอีกครั้งและครั้งนี้มันเป็นไปอย่างพร้อมกัน
ด้วยริมฝีปากหนาอุ่นกำลังกลืนกินส่วนอ่อนไหวของร่างเล็กราวกับลูกกวาดที่แสนหวานเรียกเสียงครางในลำคอพร้อมสะโพกเล็กที่ขยับไหวตามนิ้วยาวที่กำลังแทรกแซงร่องตีบตันด้วยจังหวะรัว
ร่างเล็กสั่นไหวต่อทุกการกระทำอันเนิ่นนานก่อนจะกระตุกค้างจนน้ำสีขาวขุ่นกระเซ็นเปื้อนสันคางคมของคุณชาย
ร่างบางนอนราบซบต้นขาแกร่งก่อนที่สะโพกเล็กจะถูกยกให้ลุกขึ้นนั่งทั้งที่ทรงตัวแทบไม่อยู่
“แล้วชั้นหละยูยะ”เสียงแหบครวญของร่างสูงพร้อมนิ้วมือที่กำลังหยอกล้อยอดอกเข็งของร่างบางทำให้ความรู้สึกรัญจวนถูกเรียกกลับมาอีกด้วยฤทธิ์ยา
ลิ้นอุ่นดูดเม้มไหล่บางจนเกิดเสียงหยาบคายขณะที่มือเล็กนั้นจับนำความเอาแต่ใจของคุณชายเข้าสู่ร่างตนเสียงครางหวานระงมดังกับความเสียวซ่านที่รอคอย
สะโพกเล็กสั่นพร้อมเคลื่อนไหวเบา
มือแกร่งเสนอจังหวะร้อนให้ส่วนอ่อนไหวของร่างบางสวยอีกครั้งเสียงระงมเรียกชื่อของคนทั้งสองดังแว่วอยู่ในโสตประสาทที่ขาวโพลน
ก่อนที่ใบหน้าสวยนั้นจะซุกลงบนที่นอนขาวด้วย การกระตุกค้างครั้งที่สองไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขยับได้อีก
ร่างสูงคุกเข่าลงเสนอจังหวะที่เร่งเร้าขึ้นเรียกเสียงครางระงมอันสุดจะทานทนไปทั่วทั้งห้อง
...ถูกดึงให้กลับมาสู่ความรู้สึกนี้ไม่รู้กี่ครั้งราวกับไม่มีที่สิ้นสุด...ฉุดดึงให้ทะยานสูงและวูบลงด้วยสมองโล่ง
ร่างสูงกระตุกค้างฉีดนำความร้อนเข้าสู่ร่างบาง
ใบหน้าคมซุกลงบนไหล่บางยิ้มมุมปากทั้งที่ยังหลับตาด้วยความเคลิบเคลิ้มจากการตักตวงความปรารถนาที่เพิ่งพ้นผ่าน
“ยูยะ..นายทำให้ชั้นไม่รู้จักคำว่าพอรู้ตัวมั้ย?...จำไว้ว่าชั้นไม่เคยเสียเปรียบใคร
..นายต้องรู้สึกเหมือนที่ชั้นเป็น..ได้มั้ยเด็กดี?”
น้ำเสียงหอบกลับแต่ดูวูบไหวอกเล็กสั่นพยักหน้ารับคำพูดที่ดูร้ายกาจหากแต่คำหวานยากที่จะออกจากปากคนที่ราวกับปีศาจคนนี้
เรียนรู้ที่จะรู้สึก...สัมผัสความรักจากคนบนร่าง
ตักตวงความสุขจากกันและกัน..เข้าใจในความโหยหา..เห็นแก่ตัวเพื่อสิ่งที่ต้องการ
...ใช่รึป่าวนะความรักของคุณชายยามะพี?
....................................................................................
ลึกและแคบนักใจเธอ
ดำดิ่งสู่ความรู้สึกทะยานอยาก
ไขว่คว้าหาฝั่งหากแต่กลับลอยเคว้ง
ความลับในกลางใจราวกับน้ำวน
ความรักดังเช่นลมพายุพัดให้เอนไหว
หากแต่บีบรัดราวกับกรงขังอันคับแคบ..........deep thing.
……………………………………………………………………………………..
จากผู้แต่ง
เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลสถานที่ใดนะคะ
จินตนาการล้วนๆๆขออภัยถ้าอ่านแล้วมีปัญหากรุณาปิด
คนแต่งแค่ระบายความเครียดจากงานนะคะอิอิ