(no subject)
Een man met een snor, een meisje met te veel make-up, een neger met een kleurige handdoek om zijn hoofd, schichtige marokkanen, een neerslachtige moslima.
Ik zie ze allemaal en verwonder me er bij deze opsomming over hoe makkelijk mensen in een paar trefwoorden te vatten zijn. Hun vluchtige indruk dan. En wie ben ik in trefwoorden?
Ik ben een koerdische vrijheidstrijder met grondverf in haar haar. Het is koud en ik trek mijn cappuchon ver over mijn hoofd, ook om de eerdergenoemde grondverf te verbergen. Ik kijk, altijd, en veel te lang. Het moment waarop ik mijn ogen af zou moeten slaan, komt altijd een seconde te laat. Hier krijg ik vreemd genoeg, misschien is het mijn prachtige karma (:, nooit ruzie door. Ik staar naar meisjes met nepleren laarzen tot over hun knieën en hun vriendjes die luidscheldend een arm om hun graatmagerige meisje slaan. Ik kijk naar negers en naar moslimmeisjes. Laatst dacht ik dat ik te ver was gegaan, dat mijn blik afgerekend werd, want ik kreeg een hele vreemde, felle en onthutste blik terug. Toen verscheen er een grote glimlach op het meisje haar gelaat, "Ik dacht dat je in Holland's next top model zat.". Een dermate vergissing werd door mij uiteraard met een grote glimlach beantwoord.
En vandaag, sta ik ijsberend bij de tramhalte. Een meisje loopt voorbij en haar mooie lange blonde haar maakt dat ik haar even na kijk. Ze draait ze zich om, kijkt me recht in de ogen. Ik voel me betrapt en kijk weg, staar naar de rochels op het tramperron en een grote kraai die een patatje snaait. Niet veel later komt ze naast me staan en onze blikken kruizen elkaar. Ze glimlacht, heel mooi en open en vraagt: "Tram twaalf?". Ik schrik van haar stem, al is ze mooier dan ik had verwacht. Altijd wanneer ik naar mensen kijk, krijgen ze een stem in mijn hoofd, zonder ook maar een woord te spreken. Soms blijkt de werkelijkheid heel anders. Dit meisje is prachtig. Van achteren ziet ze er heel normaal Schilderwijks uit. Hoge veterlaarsjes a la le coq sportif maar dan van de schoenenreus, een lange glimmende jas en lang blond haar. Haar gezicht is echter een enorme ontgoocheling. Een verrassing. Ze heeft enorm veel make-up op, veel meer dan de geaccepteerde standaard, in de meest vreemde kleuren. Mijn geheugen vervormt dit soort markante details altijd vliegensvlug, wat maakt dat ik me alleen de kleuren felroze, geel en helblauw herinner. Ze heeft een piercing door haar lip, met grote punten eraan. Dit maakte dan ook dat ik langer naar haar gezicht keek dan normaal. Nadat ze me betrapt had, fantaseerde ik erop los. Hoe ze agressief naar me toe komt lopen, met een schelle stem schertsend "wat kijk je?". Hoe ik zou zeggen "ik kijk naar jou" en hoe zij zou zeggen "ben je pot ofzo?". Mijn fantasieën gingen nog veel verder, tot een knokpartij met haar groepje vriendinnen aan toe. Wees gerust, dit is altijd het geval. Ik heb niet meer dan een simpele zucht of blik nodig om totale verhalen te verzinnen. Zo heb ik al de liefde bedreven met iemand waarvan ik enkel de schoenen zag, verzin complete levensverhalen en ben ik in gedachten al zo vaak verkracht en beroofd.
Haast mij te zeggen dat ik me door deze gedachten geenszins laat leiden. Ik loop dromend door het leven, maar op het moment dat ik er even moet zijn schud ik mijn waanzin van me af om open en doelbewust op mijn omgeving te reageren.
Één ding wat de stadse razernij mij geleerd heeft, is dat niets is wat het lijkt. Die kennis maakt me rijk. Als ik niet al meerdere malen geholpen was door een allochtoon terwijl de blanke forensen mij schertsend aankeken, zou ik misschien in gedachtenpatronen kunnen schieten die een bepaald deel van de Nederlandse bevolking zich eigen heeft gemaakt. Ik kijk naar de mensen en hou van ze, tot ze me misschien teleurstellen. Noem me naïef, maar ik zie een zeker verband tussen mijn goede vertrouwen en de dingen die me overkomen. Ik ben nooit enorm waakzaam en heb een open uitstraling, wat maakt dat ik constant, overal, aangesproken word. Sommige zouden het lastig vallen noemen, ik heb er werkelijk nooit een probleem van gemaakt dat mensen mij nafluiten, lekker wijf noemen of vragen of ik koffie met ze wil drinken. Ik ben door bepaalde wijken gelopen op bepaalde tijdstippen, heb midden in de nacht gelift op mijn blote voeten (mezelf buitengesloten toen ik het vuilnis buiten zette..) etc etc. Als ik verhalen van anderen hoor, lijk ik wel gezegend.
De enige plek waar ik echter hele nare dingen heb meegemaakt, is Rotterdam. Ik verklaar dit meestal door de hogere mate van criminaliteit, maar dit is denk ik niet juist. Ook dit zal met vertrouwen en uitstraling te maken hebben. En verwachtingspatroon, alleen al als ik de naam Rotterdam hoor begint er een alarmbelletje ergens te rinkelen.
Goed, terug naar het meisje. Geschrokken door haar prachtige stem die plots mijn veilige gedachtenwereldje binnentrad, reageer ik schuchter en loop van haar weg. In de tram kijk ik tien minuten naar haar rug en haar gebaren. Ze praat met de chauffeur en kijkt geen enkele keer om. Mijn fantasieën schieten nu in anderen extremen, ik denk aan haar bijzondere gezicht en haar grote glimlach. Een seconde was ze open en eerlijk. Ik zag hoe ze niet speelde. Die openheid is een geschenk.
Misschien is de openheid en het onbevreesde wat me zo aantrekt in "ordinaire" meisjes. Ik kan mijn zwak slecht verklaren, maar als ik een willekeurig meisje in een goedkope spijkerbroek met ultiem lelijke wassing, goude oorringen én naamkettingje plat haags hoor praten, maakt zich een enorme liefde van mij meester. Misschien benijd ik ze, om hun natuurlijke vanzelfsprekendheid, hun gebrek aan overpeinzingen. Hoe ze niet nadenken voordat ze praten, hoe ze van het leven zijn.
Ik heb altijd een enorme strijd gevoeld tussen van het leven zijn en intellectuele overpeinzingen. Met mijn impulsieve gedrag trachtte ik altijd zo het leven te leven, doch altijd stelde ik mezelf vragen en belandde terug bij af. Niet midden in, maar in een nis, naast het leven, analyserend wat en waarom.
Maar de balans tussen hoofd en gevoel, denken en doen, zoeken, is natuurlijk iets waar ik niet als enige mee bezig ben. Gelukkig mag ik me er, als alles goed gaat waar ik, wat dat betreft niet vol vertrouwen, nog niet van uit ga, vier jaar op universitair niveau mee bezig houden. Ik heb me namelijk ingeschreven voor de studie Wijsbegeerte op de UVA. Nu wil ik echter nog mijn theorieën over de Westerse maatschappij, denken en voelen, Boeddhisme en wetenschap toelichten, maar laat ik die nog maar even voor me houden. Het zou eigenlijk sowieso verstandig zijn mijn gedachtenkronkels wat vaker voor me te houden. Maar ach, verstanding. Nu denk en schrijf ik dit, morgen denk en schrijf ik wat anders. C'est tout. Respect! als iemand dit allemaal gelezen heeft (: