(no subject)
i won't say a word about your stinking breath cause i love the way you mess with me; the city she loves me? i believe it is a man. his streets are getting colder and so the hours i spent with him become rare, at least the hours i spent experiencing. a bus or train or my poor feet transport me and i sit [even when i don't] and watch him reveal new secrets every ride. i can't remember much of what he showed me today but i know he tried. to impress.
my hands are dirty. i always get dirty while drawing. i have never been asked to draw before. now i have to draw the clouds and i have no clue how. no matter how beautiful, how kind they always were to me. but i stopped thinking and started drawing lines and even though it only lasted a few seconds i am satisfied. i have stopped drawing lines on my face. b y the way...
-
ik vraag mij af wat er nog geniaal aan is, aan het besef dat ik leef, ook al sla ik mij er trillend en bevend een weg door terwijl er een kwijldraad aan mijn kin hangt. het is toch nog hetzelfde, ook al ben ik nu minder stabiel, verberg ik mij onder mijn mooie wollen muts, moet ik steeds vaker met mijn ogen knipperen voor de ufo's weggaan. ik weet verdomme zeker dat het nog geniaal is, misschien zelfs genialer dan ooit. zo heel af en toe komt de oplossing tot mij; het antwoord op alle onbetwiste vragen waar ik doorgaands mijn hoofd niet over breek. DE ZIN! de zin die binnen enkele seconden alweer door mijn vingers glipt. en ik werp mij op het natte trottoir, rek mijn armen zo ver uit als tot alles van binnen knakt en knapt, spuug de modder uit; het mag allemaal niet baten. waarom, waarom, doe ik het dan toch telkens weer. mijzelf verliezen, mijzelf verloren vinden.
my hands are dirty. i always get dirty while drawing. i have never been asked to draw before. now i have to draw the clouds and i have no clue how. no matter how beautiful, how kind they always were to me. but i stopped thinking and started drawing lines and even though it only lasted a few seconds i am satisfied. i have stopped drawing lines on my face. b y the way...
-
ik vraag mij af wat er nog geniaal aan is, aan het besef dat ik leef, ook al sla ik mij er trillend en bevend een weg door terwijl er een kwijldraad aan mijn kin hangt. het is toch nog hetzelfde, ook al ben ik nu minder stabiel, verberg ik mij onder mijn mooie wollen muts, moet ik steeds vaker met mijn ogen knipperen voor de ufo's weggaan. ik weet verdomme zeker dat het nog geniaal is, misschien zelfs genialer dan ooit. zo heel af en toe komt de oplossing tot mij; het antwoord op alle onbetwiste vragen waar ik doorgaands mijn hoofd niet over breek. DE ZIN! de zin die binnen enkele seconden alweer door mijn vingers glipt. en ik werp mij op het natte trottoir, rek mijn armen zo ver uit als tot alles van binnen knakt en knapt, spuug de modder uit; het mag allemaal niet baten. waarom, waarom, doe ik het dan toch telkens weer. mijzelf verliezen, mijzelf verloren vinden.