i guess today's gonna blow us away.
en sommige dagen zijn gewoon.. goed.
ik wachtte op de trein naar Venlo die niet kwam, omdat tussen Helmond en Eindhoven geen treinen waren en ze vergaten te zeggen dat wij dan blijkbaar ook geen treinen meer kregen. en ondanks al mijn anti-sociale vaardigheden bood ik een oud-klasgenoot zelfs een lift aan - tot verbazing van mezelf. om daarna stiekem net zo blij te zijn dat het niet nodig was. één stukje sociale vooruitgang per dag is genoeg.
eenmaal bij de Maaspoort mocht ik even meegluren tijdens de opnames voor een tv-commercial. en mocht ik als nog-niet-eens-begonnen-stagair mijn stagebegeleider schoenenadvies geven - al klonk 'bij van Haren' helaas niet zo spectaculair. complimentjes voelen altijd goed.
maar het mooiste was bij Sounds, waar ik, op zoek naar een cadeautje voor mijn tante, besloot om hulp te vragen door het Bach-cd-doolhof. het personeel was te ver lopen, dus vroeg ik de meneer die met grote interesse ook de klassiek-bakken doorsnuffelde om advies.
ik houd van mooie mensen. hij stelde zich zelfs voor - maar zijn naam ben ik stiekem wel alweer vergeten -, verzekerde me er honderd keer van dat dit, het zoeken tussen al die cd's naar de mooiste Bach-uitvoeringen, iets was wat hij écht ontzettend leuk vond. en ik had mooie rode schoenen - de lievelingskleur van zijn vrouw -, en ook zo'n mooie ogen. gewoon, een fijn gesprek met een volslagen onbekende.
het is dat ik niet fluiten kan, maar in mijn hoofd liep ik fluitend terug naar de auto. om ook nog eens nét genoeg geld te hebben voor de parkeermeter - teruglopen naar de winkels (want ik parkeer de auto op de parkeerplaats die het verst van de stad ligt, daar ik kamp met parkeer- en stad-rij-problemen) hadden de blaren op mijn tenen niet zo leuk gevonden. maar mijn rode schoentjes maakten de dag. goed.
ik wachtte op de trein naar Venlo die niet kwam, omdat tussen Helmond en Eindhoven geen treinen waren en ze vergaten te zeggen dat wij dan blijkbaar ook geen treinen meer kregen. en ondanks al mijn anti-sociale vaardigheden bood ik een oud-klasgenoot zelfs een lift aan - tot verbazing van mezelf. om daarna stiekem net zo blij te zijn dat het niet nodig was. één stukje sociale vooruitgang per dag is genoeg.
eenmaal bij de Maaspoort mocht ik even meegluren tijdens de opnames voor een tv-commercial. en mocht ik als nog-niet-eens-begonnen-stagair mijn stagebegeleider schoenenadvies geven - al klonk 'bij van Haren' helaas niet zo spectaculair. complimentjes voelen altijd goed.
maar het mooiste was bij Sounds, waar ik, op zoek naar een cadeautje voor mijn tante, besloot om hulp te vragen door het Bach-cd-doolhof. het personeel was te ver lopen, dus vroeg ik de meneer die met grote interesse ook de klassiek-bakken doorsnuffelde om advies.
ik houd van mooie mensen. hij stelde zich zelfs voor - maar zijn naam ben ik stiekem wel alweer vergeten -, verzekerde me er honderd keer van dat dit, het zoeken tussen al die cd's naar de mooiste Bach-uitvoeringen, iets was wat hij écht ontzettend leuk vond. en ik had mooie rode schoenen - de lievelingskleur van zijn vrouw -, en ook zo'n mooie ogen. gewoon, een fijn gesprek met een volslagen onbekende.
het is dat ik niet fluiten kan, maar in mijn hoofd liep ik fluitend terug naar de auto. om ook nog eens nét genoeg geld te hebben voor de parkeermeter - teruglopen naar de winkels (want ik parkeer de auto op de parkeerplaats die het verst van de stad ligt, daar ik kamp met parkeer- en stad-rij-problemen) hadden de blaren op mijn tenen niet zo leuk gevonden. maar mijn rode schoentjes maakten de dag. goed.