En als de bus dan stopt zal de maan van zilver zijn.
Marlou vs. Zee 1-0, woppa!
Zondag gingen we wadlopen met 't werk, en zaterdag gingen we al naar Pieterburen. De Buren van Pieter laten vermoedelijk nooit meer Limburgers toe, want dan gaat de wijn (en spa blauw tussendoor) veelste snel op. Ergens tussen de een en twee flessen de man ging de palmboom mee in de polonaise, vloog Loes er op de heksenbezem vantussen en verstopte Astrid een fles wijn buiten. Of ze ging 'm koelen. De schilderijen in het hotel hingen 's ochtends verdacht scheef, of gewoon niet meer aan de muur en de klink van de buitendeur bleek ook op mysterieuze wijze verdwenen, maar gelukkig waren er nog foto's als bewijs.
Ondanks alles zat iedereen toch om half 9, enigzins fris aan 't ontbijt (op een 'ik hoop dat ik tegen twaalf uur toch wel wat nuchter ben' na), gingen we zeehondjes kijken (boh nee, zo schattig zijn ze toch niet echt. behalve als ze Super de Boer heten.) en bloedend biefstuk toch maar niet eten.
En toen gingen we wadlopen. Ik dacht werkelijk dat ik ergens halverwege achtergelaten in de slijk weg zou zakken, gillend om de krabben, maar het was zo zo zo super! Halverwege vond ik mezelf zelfs gewoon het water inlopend tot op schouderhoogte, zonder ook maar te denken aan alle viezigheid die langs m'n benen kwam. Bijna de hele drie-en-een-half uur heb ik mee voorop doorgestapt, het tempo erin gehouden, en zelfs in het laatste stukje slijk liep ik koppig door met m'n verzuurde kuiten. Ja, ik vind het hartstikke stoer dat ik dit met weinig zeuren en zonder ergens achterop te raken heb gedaan. Het was gaaf gaaf gaaf en vermoeiend en warm maar gaaf.
Alleen mijn herkansing, die schoot er een beetje bij in. Doen we volgend jaar gewoon nog 'ns joh, zie ik die mensen tenminste ook nog een keer.
Zondag gingen we wadlopen met 't werk, en zaterdag gingen we al naar Pieterburen. De Buren van Pieter laten vermoedelijk nooit meer Limburgers toe, want dan gaat de wijn (en spa blauw tussendoor) veelste snel op. Ergens tussen de een en twee flessen de man ging de palmboom mee in de polonaise, vloog Loes er op de heksenbezem vantussen en verstopte Astrid een fles wijn buiten. Of ze ging 'm koelen. De schilderijen in het hotel hingen 's ochtends verdacht scheef, of gewoon niet meer aan de muur en de klink van de buitendeur bleek ook op mysterieuze wijze verdwenen, maar gelukkig waren er nog foto's als bewijs.
Ondanks alles zat iedereen toch om half 9, enigzins fris aan 't ontbijt (op een 'ik hoop dat ik tegen twaalf uur toch wel wat nuchter ben' na), gingen we zeehondjes kijken (boh nee, zo schattig zijn ze toch niet echt. behalve als ze Super de Boer heten.) en bloedend biefstuk toch maar niet eten.
En toen gingen we wadlopen. Ik dacht werkelijk dat ik ergens halverwege achtergelaten in de slijk weg zou zakken, gillend om de krabben, maar het was zo zo zo super! Halverwege vond ik mezelf zelfs gewoon het water inlopend tot op schouderhoogte, zonder ook maar te denken aan alle viezigheid die langs m'n benen kwam. Bijna de hele drie-en-een-half uur heb ik mee voorop doorgestapt, het tempo erin gehouden, en zelfs in het laatste stukje slijk liep ik koppig door met m'n verzuurde kuiten. Ja, ik vind het hartstikke stoer dat ik dit met weinig zeuren en zonder ergens achterop te raken heb gedaan. Het was gaaf gaaf gaaf en vermoeiend en warm maar gaaf.
Alleen mijn herkansing, die schoot er een beetje bij in. Doen we volgend jaar gewoon nog 'ns joh, zie ik die mensen tenminste ook nog een keer.