no matter what
Для пачатку арыгінал
Debi Gliori “No matter what”
Small was feeling grim and dark.
Playing toss and fling and squash,
Yell and scream and bang and crash.
Break and snap and bash and batter…
“Good grief,” said Large. “What is the matter?”
Small said “I’m a grim and grumpy little Small
and nobody loves me at all.”
“Oh Small,” said Large. “Grumpy or not,
I’ll always love you no matter what.”
Small said, “If I was a grizzly bear,
would you still love me, would you care?”
“Of course,” said Large, “bear or not,
I’ll always love you no matter what.”
Small said, “But if I turned into a bug,
would you still love me and give me a hug?”
“Of course,” said Large, “bug or not,
I’ll always love you no matter what.”
“No matter what?” said Small, and smiled,
“What if I was a crocodile?”
Large said “I’d hug you close and tight
and tuck you up in bed each night”.
“Does love wear out” said Small, “does it break or bend?
Can you fix it, stick it, does it mend?”
“Oh help,”said Large “I’m not that clever
I just know I’ll love you for ever”.
Small said “but what about when we're dead and gone,
would you love me then, does love go on?”
Large held Small snug as they looked out at the night,
at the moon in the dark, and the stars shining bright.
“Small look at the stars - how they shine and glow,
but some of those stars died a long time ago.”
Still they shine in the evening skies.
Love,like starlight, never dies”.
А вось і мой пераклад
Дэбі Гліоры "Што б ні адбылося"
Неяк Малы меў настрой невясёлы.
Ён цацкі кідаў, разбіваў, лупцаваў,
Шпурляў ды ламаў, і нават кусаў.
Крычаў, верашчаў, грукатаў, бразгатаў...
"Што за бяда?", - Вялікі спытаў.
Той адказаў: "Я пануры, надзьмуты Малы,
І ня любіць ніхто мяне на гэтай Зямлі”.
“Вось дзівак", - Вялікаму пярэчыць давялося, -
“Я заўсёды любіць цябе буду, што б ні адбылося!”
Малы запытаў: “А вось каб мядзведзем я быў,
Ты гуляў бы са мною, мяне любіў?”
“Вядома", - адказаў Вялікі, "нават калі і лосем!
Я заўсёды любіць цябе буду, што б ні адбылося!”
“А калі б я шкоднай кузуркай быў,
Хіба ты б таксама мяне любіў?”
“Так-так!", - Вялікі прамовіў, - "табе не падалося!
Я заўсёды любіць цябе буду, што б ні адбылося!”
“Што б ні адбылося?", - Малы ўсьміхнуўся.
“А кракадзілам каб я апынуўся?”
Вялікі сказаў: “Абдымаў бы цябе я так моцна, як толькі можна,
І штовечар захутваў у плед і адносіў у ложак”.
“А ці можа стаміцца любоў? Ці магчыма яе паламаць?
Зможаш тады ты падклеіць яе? Адрамантаваць?”
“Такія пытанні можна задаваць бясконца...
Адно ведаю: я вечна буду любіць цябе, маё сонца!”
Малы запытаў: “А калі мы адыйдзем у нябыт, як быць?
Ці будзеш і там ты мяне любіць? Любоў будзе жыць?”
Вялікі прытуліў да сябе Малога, і яны зірнулі ў вакно.
Там у цемры на небе месяц свяціў, і зоркі было відно.
“Малы, ты на зоркі зірні, яны так палымнеюць!
Некаторыя з іх, аднак, даўна згарэлі.
Ды на небе святло ад іх і дагэтуль моцна палае.
Любоў, як ад зорак святло, ніколі не памірае."
