.Confessions of a Drama King.
You ask me "what's up?"
'Eto, feeling ko palutang-lutang pa rin sa limbo.
Ang hirap talaga pag bagong pasok ka sa mundo na hindi mo kilala.
I just started training in ABS-CBN Creative Development Group last week.
Ang saya ko dahil sa wakas nasa institusyon na ako where I dreamt of flourishing one day.
Pero sa totoo lang, na-dedepress pa ako. Siguro nabigla ako sa bilis ng mga pangyayari.
I still miss my old school life.
I miss the classroom setting.
I miss my professors and familiar faces I matured with.
And yet i have to "grow up" for Christsakes.
Nung isang araw lang, nasa bahay lang ako. Pa-DVD-DVD. Pa-internet-internet at pa-TV-TV.
Buhay-BUM. Pero I'm enjoying it. I have lots of DVDs to watch and get me by, kahit one year akong walang trabaho.
Kahit nagpasa ako ng applications at resumes sa GMA 7, Probe Productions, at ABS-CBN,
I wasn't thinking they would call sooner than I expected.
At the back of my mind, nahihiya din ako sa mga magulang ko dahil wala pa kong trabaho.
Naiisip ko na ring sana may work na ko para may sarili na kong pera,
at nagsisimula na akong umakyat patungo sa success. [Fuck yeah!]
At work, wala akong masabi.
Nice people, very creative and fun people. Ang babait pa ng bosses ko.
Nice office, parang yung mga corporation offices na nakikita mo sa TV with matching yellow lights pa.
You know your close up there, with you, working for the bigwigs directly.
'Pag natanggap na talaga kami, we'd be pitching ideas to Charo Santos-Concio, Enrico Santos, and Cory Vidanes.
Akalain mo 'yun?
And yet, by the end of the day, I just want to go home.
Gusto ko nang sumakay ng MRT papuntang Ayala, pasakay sa FX bound to Pagasa,
I just want to see familiar faces again, to make me feel the old feeling at least kahit sa bahay lang.
It felt the same when I first entered highschool and college.
Naaalala ko, nung highschool, umiiyak pa ko mag-isa sa CR ng Woodridge kasi wala pa akong kaibigan.
I missed my elementary school.
Loser na loser. Yung mga napapanood niyo na CR scenes sa teen flicks, totoo minsan yung mga eksenang ganun.
When I entered college, in my first day in Letran, I missed my highschool.
somehow I matured. Hindi na ko umiiyak mag-isa sa CR, pero I just don't feel like eating and talking too much.
I don't wanna feel alone when I'm eating at the canteen and yet mas gusto ko mag-isa 'pag naglalakad sa corridor, nagla-library at anik-anik. Gusto ko rin umuwi agad pagkatapos ng klase.
Siguro sobrang ma-sentimental akong tao kaya hindi ko agad ma-let go yung mga bagay na nakagisnan.
Dati, bumibisita pa ako sa Woodridge dahil miss ko yung mga tao. Isang taon lang ang nakalipas, hindi na.
Kasi my Letran life na ko.
Ngayon, I'm at the state of visiting Letran kasi miss mo pa ang mga tao. Eventually mawawala na rin yun dahil unti-unti, mawawalan ka na ng mga kakilala. magkaka-working life ka na.
Takot ko rin sigurong mawala yung mga nakagisnang kaibigan ko dahil naging iba na ang mga taong madalas naming kasama.
I admit I just lost contact with my highschool friends. Hindi ko itinatanggi yun.
Siguro dahil sa hindi ko na alam kung anong meron sa kanila at ano ang bago, hindi ko na alam kung anong mga dapat sabihin at itanong. Kamustahan lang madalas, hanggang dun na lang yun. It just feels so bad.
And just yesterday, what I fear just happened. It's happening.
Most of my college friends are busy with their work, hindi na mag-swak ang schedule.
Apat na lang kaming nagkita-kita to watch The Da Vinci Code.
Eventually, we'll be watching movies with our officemates. I don't know.
Now that I'm working, I'm missing my college.
I'm giving myself one more week to eventually get through this feeling of alienation.
By then siguro wala na yan kasi may set of friends na rin ako sa work. Kung hindi pa rin, ewan ko na lang.
P.S.
Hindi ko mapanood yung bagong copy ng AVP ng batch namin
na bigay ni Ann kasi hindi ko pa kaya. T_T
'Eto, feeling ko palutang-lutang pa rin sa limbo.
Ang hirap talaga pag bagong pasok ka sa mundo na hindi mo kilala.
I just started training in ABS-CBN Creative Development Group last week.
Ang saya ko dahil sa wakas nasa institusyon na ako where I dreamt of flourishing one day.
Pero sa totoo lang, na-dedepress pa ako. Siguro nabigla ako sa bilis ng mga pangyayari.
I still miss my old school life.
I miss the classroom setting.
I miss my professors and familiar faces I matured with.
And yet i have to "grow up" for Christsakes.
Nung isang araw lang, nasa bahay lang ako. Pa-DVD-DVD. Pa-internet-internet at pa-TV-TV.
Buhay-BUM. Pero I'm enjoying it. I have lots of DVDs to watch and get me by, kahit one year akong walang trabaho.
Kahit nagpasa ako ng applications at resumes sa GMA 7, Probe Productions, at ABS-CBN,
I wasn't thinking they would call sooner than I expected.
At the back of my mind, nahihiya din ako sa mga magulang ko dahil wala pa kong trabaho.
Naiisip ko na ring sana may work na ko para may sarili na kong pera,
at nagsisimula na akong umakyat patungo sa success. [Fuck yeah!]
At work, wala akong masabi.
Nice people, very creative and fun people. Ang babait pa ng bosses ko.
Nice office, parang yung mga corporation offices na nakikita mo sa TV with matching yellow lights pa.
You know your close up there, with you, working for the bigwigs directly.
'Pag natanggap na talaga kami, we'd be pitching ideas to Charo Santos-Concio, Enrico Santos, and Cory Vidanes.
Akalain mo 'yun?
And yet, by the end of the day, I just want to go home.
Gusto ko nang sumakay ng MRT papuntang Ayala, pasakay sa FX bound to Pagasa,
I just want to see familiar faces again, to make me feel the old feeling at least kahit sa bahay lang.
It felt the same when I first entered highschool and college.
Naaalala ko, nung highschool, umiiyak pa ko mag-isa sa CR ng Woodridge kasi wala pa akong kaibigan.
I missed my elementary school.
Loser na loser. Yung mga napapanood niyo na CR scenes sa teen flicks, totoo minsan yung mga eksenang ganun.
When I entered college, in my first day in Letran, I missed my highschool.
somehow I matured. Hindi na ko umiiyak mag-isa sa CR, pero I just don't feel like eating and talking too much.
I don't wanna feel alone when I'm eating at the canteen and yet mas gusto ko mag-isa 'pag naglalakad sa corridor, nagla-library at anik-anik. Gusto ko rin umuwi agad pagkatapos ng klase.
Siguro sobrang ma-sentimental akong tao kaya hindi ko agad ma-let go yung mga bagay na nakagisnan.
Dati, bumibisita pa ako sa Woodridge dahil miss ko yung mga tao. Isang taon lang ang nakalipas, hindi na.
Kasi my Letran life na ko.
Ngayon, I'm at the state of visiting Letran kasi miss mo pa ang mga tao. Eventually mawawala na rin yun dahil unti-unti, mawawalan ka na ng mga kakilala. magkaka-working life ka na.
Takot ko rin sigurong mawala yung mga nakagisnang kaibigan ko dahil naging iba na ang mga taong madalas naming kasama.
I admit I just lost contact with my highschool friends. Hindi ko itinatanggi yun.
Siguro dahil sa hindi ko na alam kung anong meron sa kanila at ano ang bago, hindi ko na alam kung anong mga dapat sabihin at itanong. Kamustahan lang madalas, hanggang dun na lang yun. It just feels so bad.
And just yesterday, what I fear just happened. It's happening.
Most of my college friends are busy with their work, hindi na mag-swak ang schedule.
Apat na lang kaming nagkita-kita to watch The Da Vinci Code.
Eventually, we'll be watching movies with our officemates. I don't know.
Now that I'm working, I'm missing my college.
I'm giving myself one more week to eventually get through this feeling of alienation.
By then siguro wala na yan kasi may set of friends na rin ako sa work. Kung hindi pa rin, ewan ko na lang.
P.S.
Hindi ko mapanood yung bagong copy ng AVP ng batch namin
na bigay ni Ann kasi hindi ko pa kaya. T_T