Fiction # 005
~in memoirs :: 4th Secret ::
In My Eyes, A Pale White Diary
(2nd Part)
Author : Kuwata
Cast : Yoko X Hina X Toma X Ryo
Type : / POV / RPS
Rate : G
Status : Completed
Referent Link(s): >> Click Here
Copyright 2004 by Kuwata, KWMP/Gansekiz00z. All Rights Reserved.
//////////////////////////////////
(continued from the last scene..)
.............
..#Perceive#..
::::::::::::::::::::::::
In Hina’s View:
::::::::::::::::::
ผมเหลือบมองเจ้าของแผ่นหลังใหญ่ที่นั่งอยู่บนพื้นเบื้องหน้าโซฟาตัวที่ตัวเองกำลังนั่งอยู่ ใบหน้าสวยบนผิวขาวจัดถูกกดต่ำลงเล็กน้อยคล้ายขัดเขิน ตาทั้งคู่มุ่งตรงไปที่ภาพในโทรทัศน์ตรงหน้า เหมือนว่าอยากจะตัดตัวเองออกจากสิ่งรุมเร้ารอบๆตัว..
.....ผมหันมาสนใจกับสมุดเล่มเล็กที่อยู่ในมือ...เริ่มอ่านข้อความที่จารึกอยู่ในสมุดบันทึกเล่มนั้น.....
24.2.02 Fri. :
- ฮินะให้สมุดเล่มนี้มา เป็นของขวัญคริสต์มาส
บอกว่าให้เขียนทุกวัน... -
“อา....ฮะฮะ...”
....บอกว่าให้เขียนทุกวันงั้นเหรอ.....
ผมจำได้ว่าวันนั้นเมื่อปีก่อน พวกเรากำลังเดินอยู่ในย่านการค้าด้วยกันหลังจบคอนเสิร์ตวันแรกที่โอซาก้า ทั้งที่วันนั้นเป็นวันคริสต์มาสที่น่าจะรื่นเริงแท้ๆ แต่โยโกกลับทำหน้าเหมือนกับอมความทุกข์เอาไว้เต็มอก..
..ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา...อาจเป็นเพราะพวกเรายังมีงานใหญ่ที่ต้องรับผิดชอบในวันรุ่งขึ้นที่ทำให้เขาเครียดหนัก หรือจะเป็นเรื่องอื่นๆก็ไม่รู้ได้...
“อ่ะโยโก...นายเอานี่ไป!” ผมคว้าสมุดเล่มเล็กสีขาวปลอดที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรจากชั้นวางของลดราคาตรงหน้าร้านค้าแห่งหนึ่งแล้วส่งให้เขา หันไปควักสตางค์ในกระเป๋าส่งให้กับคุณป้าเจ้าของร้านท่าทางใจดี
“อะไร...สมุดเปล่า...ให้ฉันเหรอ??”
“อือ...เอานี่ไว้ระบายเรื่องที่ค้างอยู่ในใจของนายไง”
“ห๋า--!!” เขาทำตาโต ขึ้นเสียงสูงลิบ
“เอ้อ..เฮ้อออ...เอาไปเหอะน่ะ~!” ผมจับสมุดยัดใส่ไปในมือใหญ่นั่น “..วันนี้วันคริสต์มาส...ร่าเริงหน่อยสิโยโก....เล่มนี้ก็คิดว่าเป็นของขวัญจากฉันแล้วกัน...”
......ตอนนั้นผมบังคับเขาเกินไปหรือเปล่านะ....?
“เขียนทุกวันเลยนะโยโก....วันละนิดเดียวก็ได้.....พยายามเข้าล่ะ..”
ผมเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของคนที่นั่งอยู่กับพื้น สีหน้าอึดอัดเมื่อครู่ดูคลายความกังวลลงไปบ้างแล้ว ก้มหน้าลงอ่านบันทึกต่อไป
.- เพราะไม่เคยเขียนบันทึกมาก่อน ก็เลยไม่รู้จะเขียนอะไร
แต่ฮินะบอกว่าความรู้สึก ณ ช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งเป็นสิ่งสำคัญที่ควรจะจดจำไว้
หากปล่อยให้ผ่านไป นานวันเข้าเราก็จะลืม
ถ้าอย่างนั้น ฉันจะพยายามเขียนก็แล้วกัน - .
25.2.02 . :
- ราเมงร้านหน้าสถานี ไม่อร่อยเลย ชิโอะราเมงที่ทำเองยังอร่อยกว่าตั้งเยอะ -
“อุ๊บ...ฮะฮะ..”
........สั้นจริงๆ......เชื่อแล้วว่าไม่เคยเขียน.........
ผมรีบเอามือปิดปากเมื่อเห็นตาเขียวของโยโกชายมา ทำไม่รู้ไม่ชี้อ่านต่อไปเรื่อยๆ
....อืม...ของวันต่อมา...เริ่มยาวขึ้นมาอีกนิด.....
26.2.02 Sun. :
- นิชิกิโดให้ที่รัดข้อมือเป็นของขวัญคริสต์มาส ฉันเองไม่มีอะไรให้เขาเลยด้วยซ้ำ
แต่เขาบอกว่าไม่เป็นไร แถมยังขอโทษที่ให้ช้าไปหนึ่งวันอีก เป็นเด็กที่ดีจริงๆ
...หรือว่าฉันเป็นพี่ชายที่ใช้ไม่ได้กันแน่นะ - .
ผมยิ้มออกมา
......นี่แหล่ะ.....โยโกของแท้.......
.......ชอบกังวลกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ.......โดยเฉพาะเรื่องของเจ้าตัวเล็กนั่น......
.29.2.02 Wed. :
- วันนี้ไปบ้านอุจิตอนสายๆ คุณแม่หมอนั่นยังสาวอยู่เลย
จะว่าไปหมอนั่นก็หน้าเหมือนแม่นะ แต่พอลองเรียกเขาว่า “ฮิโระจัง” แบบที่แม่เรียกดูบ้าง ปรากฎว่าหมอนั่นโกรธยกใหญ่ แต่ยังไงหน้าตาตอนโกรธแบบนั้นก็ยังดูน่ารักอยู่ดีล่ะ ลองเป็นเจ้าซูบารุตอนโกรธสิ....แต่ก็นึกภาพซูบารุทำหน้าตาน่ารักไม่ออกเหมือนกันล่ะนะ..- .
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!!!!!!!!!!”
ผมอดไม่ได้ ต้องปล่อยหัวเราะออกมาอีกรอบ ส่งมือไปขยี้เส้นผมสีทองอร่ามของคนที่นั่งอยู่ที่พื้นไปมา
“เป็นบ้าอะไรของนาย ฮินะ!?” เจ้าตัวหันมาแยกเขี้ยว
“อ่า..ฮ่าฮ่า..โทษที..โทษที...”
ยิ้มกลบเกลื่อนไป
“ฉันกำลังคิดว่า...โยโกนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันน่ะ”
“ห๊ะ!!??”
โยโกหน้าแดง ทำท่าเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ว่าแล้วก็สะบัดหน้าพรืดก่อนจะกลับไปอยู่ในท่านั่งเดิม
“..ชิ...เพิ่งรู้หรือไง..”
ลอดเสียงออกมาจากไรฟันพอให้ผมได้ยิน
แว่บหนึ่งผมแอบเห็นมุมปากเขายิ้มน้อยๆ อารมณ์ขุ่นมัวตอนที่มาถึงที่นี่ใหม่ๆคงจะจางลงไปมากแล้วกระมัง..
.....ผมเปิดไดอารี่หน้าต่อไป......
.
7.02.03 Mon. :
- วันนี้เจ้ายาสุเอาเพลงอะไรก็ไม่รู้มาร้องให้ฟัง บอกว่าแต่งเอง
จะว่าเหมือนเพลงลูกทุ่งก็เหมือน เหมือนเพลงคนป่าก็เหมือน ตอนแรกรู้สึกว่าทำนองประหลาด แต่พอเจ้าซูบารุลองเอามาร้องดูกลับรู้สึกว่ามันเพราะแฮะ -
05.03.03 Wed. :
-โอคุระบ่นว่าปวดข้อเท้า ฉันว่าเขาคงโหมแรงมากเกินไปตอนซ้อมเมื่อวาน
ดีที่หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก -
28.03.03 Wed. :
- พ่อไม่อยู่บ้านสองอาทิตย์ อาหารเย็นเลยหาของในตู้มาทำกับข้าวให้เจ้าสองคนกิน
ไม่อร่อยเลยแฮะ !
...อยากให้แม่กลับมาจัง...
..หรือให้นิชิกิโดมาอยู่บ้านนี้ก็ยังดี... -
30.04.03 Wed. :
- ไอบะโทรมาชวนไปทะเล ถ้าไม่ติดถ่ายรายการฉันคงตามพวกนั้นไปแล้ว..
--> อิจฉาอาราชิจังโว้ยย ! -
..........
................... .
ผมอ่านไป.....เปิดหน้าถัดไป.....เรื่อยๆ...เรื่อยๆ......
..บันทึกของโยโก..ส่วนใหญ่จะเป็นข้อความสั้นเพียงวันละไม่กี่ประโยค เกี่ยวกับคนในครอบครัว เพื่อนฝูง คนรู้จัก ดินฟ้าอากาศ บางทีก็เป็นแค่ความคิดแปลกๆช่วงหนึ่งของเขา..
แต่สิ่งที่สังเกตเห็นได้ชัดว่านับวันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น คือ ความใส่ใจในรายละเอียดทางความรู้สึกของเจ้าตัวที่มีต่อคนรอบข้าง...
.....ซึ่งบางทีความรู้สึกนั้น....ผมเชื่อว่าแม้แต่โยโกเองก็ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไป...
ในเวลาครึ่งปี...บันทึกปกขาวเล่มน้อยนี้ถูกใช้ไปค่อนหนึ่งแล้ว......
ผมเปิดข้ามหน้าไปเรื่อยๆ....สุ่มอ่านเป็นระยะ......
จนกระทั่งสายตาสะดุดลงเมื่อเปิดมาถึงบันทึกของวันหนึ่ง.....ซึ่งโยโกเขียนลงไป...
.....มากกว่าทุกวัน....
รู้สึกว่าในคอแห้งผาก ผมชั่งใจอยู่นานว่าจะอ่านหรือไม่อ่านมันดี
....แต่สุดท้าย...ผมก็ตัดสินใจอ่านมัน.....ในเมื่อเจ้าตัวเขายื่นสมุดเล่มนี้ให้เองแบบนั้น.....
...........และนี่....คือข้อความของโยโก......
.
03.05.03
- วันนี้......เรียวมาที่บ้าน....
....ฉันคงไม่ใช่พี่ชายที่ดีของเขาอีกต่อไปแล้ว...- .
..................
to be cont'd..