Fiction # 001
Morning!
Today I have to attend 4 meetings. This must be a very tiring day..
I have to work hard.
Btw, I want to keep some of my fictions here. (Sorry, they were writen in Thai).
>>>>>>
[SF Series] ~in memoirs~ - 1st Secret ::Tell No One
(Taken from series: 俺たちの 記憶 ~in memoirs~ 1st Secret)
Author : Kuwata
Cast : YOKO & JIN
Type : SF Series / POV / RPS
Rate : G
Status : Completed
Referent Link(s):
http://www.thaimisc.com/freewebboard/php/vreply.php?user=kanjaniland&topic=18
Copyright © 2004 Kuwata, KWMP/Gansekiz. All Rights Reserved.
--------------------------------------------
::Tell No One::
by kuwata
"..ฮิ…โร…กี๊…."
ชายหนุ่มผิวขาวผมสีทองอร่ามหย่อนก้นลงนั่งบนขอบพื้นยกระดับข้างหน้าร้านขายของชำ ร้องเรียกหนุ่มน้อยหน้าหวานอีกคนที่กำลังจ่ายเงินอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์
…..แน่ะ……ทำเป็นไม่ได้ยินนะ………
…ไม่เป็นไร….เอาอีกทีก็ได้…..
"...ฮิ….โร…..กี๊~~~" ทำเสียงเป็ดแถมลากหางเสียงยาวกว่าเดิมจนคนที่เดินผ่านไปมาหันมามองกันเป็นตาเดียว แต่เจ้าตัวไม่คิดจะใส่ใจ เอามือป้องปากเตรียมจะเรียกอีกรอบ
"..ฮี....โร...."
"โยโกคุง! เลิกเรียกฉันอย่างนั้นซะทีเถอะน่า"
เสียงแหลมดังมาจากเจ้าของชื่อที่รีบกระโดดออกมายืนข้างๆ..กลัวว่าชื่อของเขาจะกลายเป็นของสาธารณะไปหากว่าคนเสียงดังอ้าปากข ึ้นมาอีกรอบ
"ฮะฮะฮ่า"
"หึ!..สนุกจริงนะ" ปากแดงบ่นไปอย่างนั้นแต่ก็อมยิ้ม "เอาละ..จะถึงเวลาแล้ว ฉันต้องไปก่อนล่ะ....โยโกคุงก็รีบๆไปชวนมุราคามิคุงซะล่ะ"
หนุ่มหน้าหวานหอบข้าวของเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ...ให้มันได้งี้สิน่า......
"เฮ้อ~~!" ...ทำไมอะไรๆมันไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจไว้สักอย่างเลยนะ....
......ผมหงายหลังพิงกำแพงร้าน....วันนี้อากาศร้อนชะมัดเลย......อยู่บ้านคนเดียวก็เซ็ง...นึกว่าจะชวนอุจิไปเดินเล่นด้วยกัน ....หมอนั่นก็ดันมีนัดอีก...
"อยากไปฮอกไกโด~~~!!!"
"อยากไปเล่นสกี~~~!!"
"อยากกินปูขนนนน~~!!!"
"อยาก...เฮ่ย~!!??"
กำลังนั่งบ่นอยู่ดีๆ ตัวอะไรก็ไม่รู้ฟูๆเหลืองๆโผล่มาตรงหน้าทำเอาตกใจหมด....พอพิศดูแล้ว....ถึงได้รู้ว่ามันเป็นหัวกลมๆของตัวอะไรสักอย่าง...
.....สิงโต !?
เจ้าสิงโตดูท่าจะตกใจที่เห็นผมเช่นกัน....มันไม่ใช่สิงโตจริงๆหรอกฮะ....แต่เป็นตุ๊กตาเชียร์แขกสิงโตสีเหลืองหัวฟูขนาดเท่า ตัวคน...ในมือถือลูกโป่งสวรรค์ที่มีโลโก้ของร้านพวงเบ้อเริ่ม....
......ผมเพิ่งคิดได้ว่าจริงๆแล้วผมคงมานั่งยึดที่ทำงานของเขาอยู่....
.........แต่ช่างเหอะ....
....อากาศมันร้อนจนขี้เกียจลุกแล้ว......
"มองอะไร ?" ผมหันไปแยกเขี้ยว...เจ้าหัวฟูเสทำเป็นไม่ได้ยินเสีย....อืม..ต่างคนต่างอยู่...ดีเหมือนกัน.....
…..ผมนั่งทอดหุ่ยมองคนที่เดินผ่านหน้าร้านไปเรื่อยๆอย่างคนไม่มีอะไรจะทำ….
….แต่ไม่ว่าจะกี่คนต่อกี่คน….ไม่ว่าจะเด็กๆที่มากับพ่อแม่..หรือผู้ใหญ่ที่มาจับจ่ายข้าวของเพียงคนเดียว…..เมื่อเดินผ่านหน ้าร้าน….ทุกคนต่างก็หันมามองผู้ชายญี่ปุ่นหัวทองในชุดสีเขียวลายทหารที่มีสิงโตตัวเขื่องถือลูกโป่งพวงยักษ์นั่งอยู่ข้างๆกันทั้ งนั้น.....
.......จะว่าไปแล้ว.......ไอ้ภาพแบบนี้เนี่ย....ใครไม่มองก็แปลกล่ะ...
"แม่ฮะ..ผมจาเอาลูกโป่ง!"
เด็กชายตัวน้อยพยายามดึงมือหญิงตัวผอมผู้เป็นมารดาให้เดินเข้ามาหา.......เจ้าสิงโตรับแขกเต็มที่....ส่ายหัวส่ายเอวด้อกๆแด ้กๆพอเป็นพิธี..ก่อนจะส่งริบบิ้นที่ผูกลูกโป่งไว้ตรงปลายให้เด็กไปหนึ่งเส้น......
"เฮ้อ...เป็นสิงโตนี่ก็ดีนะ" ....ผมเปรยออกมา....รู้สึกอิจฉาเขาเล็กๆ....อย่างน้อย..ขนาดคนที่อยู่ในชุดตุ๊กตานั่นไม่ต้องพูดอะไรเลย..เขาก็ยังมีอะไรทำเป็น ชิ้นเป็นอันมากกว่าผม.....
".....เชอะ.....ทุกคนมีโปรแกรมกันหมดเลย.....ทำไมวันนี้ทุกคนยุ่งกันจังวะ..."
"....ซูบารุก็ไปอัดรายการ.....เจ้ามารุก็ไปโตเกียวกับยาสุ.........ฮิโระจังก็มีนัด....กับใครก็ไม่บอกอีกต่างหาก...." .....เอ....หรือนัดกับนิชิกิโด.....ไม่หรอกก็เจ้าตัวเล็กมันไม่ได้บอกอะไรเลยนี่........
...........จะว่าไป....ทำไมเขาจะต้องมาบอกอะไรผมด้วยล่ะ.....
.................โตๆเป็นหนุ่มกันแล้วนี่นะ........ทั้งนิชิกิโด....ทั้งอุจิ.........
......หรือว่าเดี๋ยวนี้.....เขาจะเลิกมองผมเป็นพี่ชายแล้วหรือเปล่า....?
"....เอ........เจ้าโอคุระล่ะ....ไปไหนนะ..."
......หรือจะผมแว่บไปหาโอคุระดี..?
'---RRrrrr-------Rrr----'
อา...อย่างน้อยก็มีคนที่ต้องการผมอยู่สินะ...."ครับ?"
"----โยโก !!-----"
"อ๊ะ..ไอบะรึ !" ..ว้าว!..ไอบะจังโทรมา..ไม่ได้คุยกันตั้งนานแน่ะ !....อยู่ๆโทรมา มีอะไรนะ..ตื่นเต้นจัง!!...
"----โยโก---ตอนนี้พวกฉันอยู่ที่โอกินาว่าแหล่ะ ! ---น้ำทะเลเย็นเจี๊ยบเลยนะ !! นายน่าจะมาด้วยกัน----"
"โอ๊ยยย อิจฉา !!!... อยากไปทะเล~~~!!!"
...........
…..ไอบะวางหูไปแล้ว แต่ผมยังคงโวยวายอยู่คนเดียวที่หน้าร้าน….
.............................เจ็บใจนักเชียว!.............
…..นี่ถ้าฮินะจังกับซูบารุไม่ติดงานล่ะก้อ……ป่านนี้ผมคงได้เล่นบานาน่าโบ้ท….ไม่ก็นอนอาบแดดอยู่ใต้ต้นมะพร้าวที่ชายหาดที่ไ หนสักแห่งแล้วล่ะมั้ง……
"…..ฮินะบ้า….เมื่อไหร่จะมีเวลาให้ฉันบ้าง……."
“….ฮึ….เจ้าซูบารุด้วย......เดี๋ยวพ่อโทรไปชวนทักกี้มาย่างบาร์บีคิวกินที่บ้านให้รู้แล้วรู้รอดเลยนี่!"
.....ลูกโป่งสวรรค์สีแดง..มีโลโก้ตัวอักษรเป็นชื่อร้านขายของชำสีขาว..ถูกยื่นมาตรงหน้าผม......
......
"......หึ....นายหัวฟู....คิดจะตีซี้ฉันรึยังไง...." ผมกระทุ้งไหล่เจ้าตัวสีเหลืองไปหนึ่งที...แล้วปล่อยให้เขาผูกริบบิ้นไว้กับข้อมือให้.......
......แต่ถึงจะไม่มีใคร.....การจมปลักอยู่กับตุ๊กตามาสค้อดสิงโตตัวเขื่องทั้งวันแบบนี้...คงเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำ..... .
"ขอบใจนะ.....ฉันไปก่อนล่ะ.." ผมลุกขึ้น..หันหลังเดินออกมา..
......กลับไปนอนตีพุงดูทีวีอยู่ที่บ้านดีกว่ามั้ง.......
'....RRR.....RRRR......'
.......ยกขายังไม่ทันเกินสามก้าวเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกแล้ว......
...ผมยกมือถือขึ้นแนบหู......รู้สึกโล่งใจทันทีที่ได้ยินเสียงใสที่คุ้นเคยดังสวนขึ้น.....
“โยโกยาม่าคุง...เย็นนี้มาบ้านผมไหม....มีแขกพิเศษมาแน่ะ”
............อย่างน้อย......เขาก็ไม่ได้ลืมผม..........
“ฮ้า..จริงเรอะ!..ใครน่ะ?”
“มาเหอะน่า...เดี๋ยวก็รู้เองแหล่ะ...เป็นคนที่ถ้าบอกไป โยโกยาม่าคุงต้องดีใจแน่เลยล่ะ”
“หึหึ..พูดแบบนี้จะมีใคร.....คงเป็นเจ้าอาคานิชิแน่เลยสิ....หมอนั่นมาโอซาก้ารึ...ตอนนี้อยู่ที่บ้านนิชิกิโดเหรอ?”
“เหอะๆๆ..รู้ได้ไงน่ะ....ใช่..จินจะมา.....แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงบ้านผมหรอก ไม่รู้มัวไปอยู่ไหน.....เดี๋ยวผมลองโทรหาเขาละกัน....เจอกันนะ?”
........ผมยิ้มกับตัวเอง....หึหึ.....เจ้าอาคานิชิมาเที่ยวที่นี่รึเนี่ย.....ต้องไปหาซะหน่อย....แบบนี้มันส์แน่ๆ........
‘--------Tululututu--------lululu-----‘
.........เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งใกล้ๆตัว.........แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ของผม........
.............อยากบอกว่า...นี่ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง....ผมก็คงจะไม่เชื่อแน่ๆ...........
.......................รู้ไหม.....ว่าผมเห็นอะไร.........
...........ผมเห็นเจ้าสิงโตสีเหลืองที่ยืนแจกลูกโป่งอยู่ รูดซิปช่องเล็กๆที่ซ่อนอยู่ที่ต้นขาของมัน........ก่อนที่มืออวบๆเต็มไปด้วยขนใยสังเคราะห์นั่นจะหยิบเอาโทรศัพท์มือถือเครื่อง เล็กออกมา........
.............มันหันมามองผมทีหนึ่งเหมือนชั่งใจก่อนจะกดรับสาย.......
“...เอ่อ...ฮัลโหล..........เรียวจัง......”
--------------------------??
...หัวสิงโตถูกถอดออกมาถือเอาไว้.....เจ้าคนที่อยู่ข้างในตัวตุ๊กตา….มีผมสีทองอมส้มยาวเป็นรากไทรลงมาถึงต้นคอ…..
"..อ๊าาาาาาาาาาาา !"
….ผมแหกปากลั่นด้วยลำโพงเสียงแปดหลอดพร้อมชี้หน้าเจ้าสิงโตที่พยายามทำตัวลีบเอามืออุดหู………
---------------------- อา . คา . นิ . ชิ . !!??
“อาคานิชิ๊~~!!!..แแแกกกก๊~~~ !!! ทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้ห๋าาา~~!!!!!!"
"อะ..เอ้อ...ก็ฉัน..." เจ้าหัวส้มกลืนน้ำลายอึกอัก "...ฉันลืมกระเป๋าตังค์ไว้ในรถไฟ….มารู้ตัวอีกทีก็...ก็ตอนลงจากแท็กซี่แล้วไม่มีตังค์จ่ายเค้าอ้ะ….."
......โอย...เจ้าบ้า.......จะบอกว่าไอ้ที่มายืนทำท่าหงุงหงิง..แจกลูกโป่งคนโน้นคนนี้เพราะหาค่ารถงั้นเนี่ยนะ......
"อาคานิชิ....นายนี่มัน...."
...........เอ๊ะเดี๋ยวก่อน...........ตั้งแต่เรามานั่งที่นี่.....หมอนี่ก็อยู่ด้วยตลอดเลยนี่...
“.....นาย......ได้ยินที่ฉันนั่งบ่นมาตลอดเลยใช่ไหมเนี่ย!?”
...เจ้าสิงโตพยักหน้า..ยิ้มแหยๆให้.......แต่มุมปากกับสายตาน่ะกำลังหัวเราะอยู่ชัดๆ...!
.............อ๊าาาาาาาาาาาาา~~~~!!!.......ไม่ได้การล่ะ!!!
“----ลืมมันให้หมดซะ อาคานิชิ !! ห้ามบอกใครเลยนะ-----ไม่งั้น--สวย--!!”
..............เจ้าตัวดีเหงื่อซึม...แต่ยังยิ้มกว้าง.............
"เหะ.เหะ.....ถ้าผมสวยแล้ว..โยโกยาม่าคุงจะมาจีบไหมครับ?..."
.......ผมได้ยินเสียงเส้นประสาทความอดทนของตัวเอง...แตกดังเปรี๊ยะๆ......
.............และแล้ว......ผมก็ได้วิ่งไล่จับเจ้าตัวสีเหลืองไปรอบๆร้าน......
"แก~~~ต๊ายยยย !!!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า !!"
.........เอาเหอะ........ได้ออกกำลังกายในวันหยุดกลางหน้าร้อนแบบนี้..........
...............อย่างน้อย.....ก็ยังดีกว่านอนตีพุงอยู่คนเดียวที่บ้านล่ะนะ..........
~fin~
***************
Kuwata's Note : ฟิกสั้นเรื่องนี้ได้ไอเดียมาจากบทสัมภาษณ์ของโยโกกับจินในหนังสือ Duet เดือน 7 ปี 2004 ที่ I-Spy ฉบับ ก.ย.2547 เอามาแปล คนเขียนเห็นว่าสองคนนี้น่ารักดี น่าจะเข้ากันได้ค่ะ.
Have to go for now,
Jya~