рэфрэн
камень, ліст, нязнойдзеныя дзьверы, пра камень, пра ліст, пра дзьверы…
едзеш так на ровары, і рэфрэнам гучыць першы сказ з раману Томаса Вулфа… як паэзія… як марш… як пункт адліку… дыхаеш роўна, круціш пэдалі… і толькі пасьпяваеш глядзець у розныя бакі, каб не сутыкнуцца з мінакамі…
і тут раптам кіроўца ў чорнай машыне, які не глядзіць па бакох, выяжджаючы з двара, зьбівае цябе, парушаючы гэты ладны рытм… і ты ляціш праз машыну, робячы сальта… успамінаючы ўсе ўрокі па дзюдо, як правільна групавацца.
устаеш, аглядаеш сябе, ровар… глядзіш на мінакоў… рытм… дзе ж ён, гэты грэбаны рытм?
падыходзіш да машыны, бьеш кіроўцу па твары… вяртаесься да ровара… сядаеш і едзеш далей…
камень, ліст, нязнойдзеныя дзьверы, пра камень, пра ліст, пра дзьверы…
едзеш так на ровары, і рэфрэнам гучыць першы сказ з раману Томаса Вулфа… як паэзія… як марш… як пункт адліку… дыхаеш роўна, круціш пэдалі… і толькі пасьпяваеш глядзець у розныя бакі, каб не сутыкнуцца з мінакамі…
і тут раптам кіроўца ў чорнай машыне, які не глядзіць па бакох, выяжджаючы з двара, зьбівае цябе, парушаючы гэты ладны рытм… і ты ляціш праз машыну, робячы сальта… успамінаючы ўсе ўрокі па дзюдо, як правільна групавацца.
устаеш, аглядаеш сябе, ровар… глядзіш на мінакоў… рытм… дзе ж ён, гэты грэбаны рытм?
падыходзіш да машыны, бьеш кіроўцу па твары… вяртаесься да ровара… сядаеш і едзеш далей…
камень, ліст, нязнойдзеныя дзьверы, пра камень, пра ліст, пра дзьверы…