100 словаў VIIІ (вочы)
восьмы кароткі тэкст на Радыё Свабода ў праэкце "100 словаў":
http://www.svaboda.org/content/article/27105847.html
вочы
«мы былі такія бедныя, што я вымушаная была зімою насіць кеды і спартовую чырвоную куртку. кожную раніцу я бегла на працу. так сагравалася і выдавала на спартсмэнку.
у нас кожны дзень ежа была аднолькавая: бульба, цыбуля і шматок жоўтага сала. я на старым ровары выяжджала са сваім хлопцам за горад у лес кахацца, бо мы здымалі аднапакаёўку на пецярых.
але дамоў, у Карэю, нават і думкі няма вяртацца, бо Менск пры любым раскладзе больш прывабны і пэрспэктыўны».
распавядала мне мая сяброўка, а я куляў кілішкі і слухаў.
на двары быў сьвежасьпечаны Міленіюм.
у мяне былі грошы, каб забясьпечыць гэтае дзяўчо.
http://www.svaboda.org/content/article/27105847.html
вочы
«мы былі такія бедныя, што я вымушаная была зімою насіць кеды і спартовую чырвоную куртку. кожную раніцу я бегла на працу. так сагравалася і выдавала на спартсмэнку.
у нас кожны дзень ежа была аднолькавая: бульба, цыбуля і шматок жоўтага сала. я на старым ровары выяжджала са сваім хлопцам за горад у лес кахацца, бо мы здымалі аднапакаёўку на пецярых.
але дамоў, у Карэю, нават і думкі няма вяртацца, бо Менск пры любым раскладзе больш прывабны і пэрспэктыўны».
распавядала мне мая сяброўка, а я куляў кілішкі і слухаў.
на двары быў сьвежасьпечаны Міленіюм.
у мяне былі грошы, каб забясьпечыць гэтае дзяўчо.