Вэнэцыя

[bacharevic]

У Італіі я заўжды хварэю на сындром Стэндаля. Дзіўна, небясьпечна і балюча хадзіць па вуліцах і плошчах, кожны квадратны мэтр якіх - культурны помнік. Лавачак мала, і таму да чаго б ні прытуліўся азадак - ён сядзе на твор мастацтва.
Як вядома, у Вэнэцыі жылі і жывуць розныя знакамітасьці.
Напрыклад, Бродзкі, якога я люблю. Ён пахаваны на Сан-Мікеле, высьпе, дзе жывуць адны мёртвыя.
Ці добры мясьнік з шаснаццатага стагодзьдзя на імя Б'язія, які паўгода карміў свой квартал смачнай, сьвежай чалавечынай. У ягоны гонар тут названая вуліца.
Ці адзін з ангельскіх прынцаў, які прыехаў сюды нармальным турыстам, а зьехаў заікам, маньякам і эстэтам.
Людзі, якія трапляюць у Вэнэцыю - неістотна, з чэрава маці ці з трапа самалёта - вельмі лёгка зьяжджаюць з глузду.
Хрыплагалосыя гандальеры лічаць грошы.
Расейцы ў Вэнэцыі зьвяртаюцца адно да аднога так: "ну что, тузікі?" Сындром Стэндаля ім відавочна не пагражае.
Лагуна глядзіць на цябе з павагай, як на тапельца.
Вэнэцыя грандыёзная, невыносна прыгожая.
Пасьля яе адчуваеш нешта кшталту пахмельля.
Вялікі поствэнэцыянскі бадун.
Жонка кажа, яна б не хацела тут жыць.
Тут варта памерці.
Добра, што гуны ня ўмелі плаваць.