l'hiver!

Dec 01, 2015 11:48

у духоўцы паднімаюцца шакаладна-журавінныя жукі, пад канапай ляжыць так і не сабраны клімт (аня, гэта намёк), а на плошчы перамогі раптам апынуліся сушаныя персікі!
восень пачалася і скончылася; у ёй страчаны: сабака (1 шт.), незамужняя сяброўка (1 шт.), час на бяздарныя спектаклі (не падлічаны).
у ёй знойдзены: сабака (1 шт.), замужняя сяброўка (1 шт.), небяздарныя дзеці ў палацы на возеры (12 шт.), непустыя інтэрв'ю, любімыя людзі на кухні, давязаны даўгавяз, харошая музыка, загаранні на траве, лісты ў канвертах, шаргатанне лісцем, першыя даросла-танцавальныя тухлі, новая кніжка з карцінкамі, адчуванне гліны ў руках, пах хлеба дома і адзін нарэшце лепшы балет.
у апошняе не верылася да канца. а ачнулася-адчулася толькі калі вынырнула.

якое шчасце, што так яшчэ бывае.



возле белой колонны в чёрном концертном зале:
мы присели с мамой, куда нам тётеньки указали.

(мама выдала мне пиджак и смахнула с него шерстинки
и сказала: какие кеды? надень ботинки.)

выходили люди, поблескивали очками
и водили смычками, а после цокали каблучками.

а потом вышла девушка, поклонилась и без улыбки
заиграла на скрипке.
заиграла на узкой скрипке.

так она играла, что я все забыл и замер.
так она играла, как будто я сдал экзамен,

долетел до орбиты и вижу спину земного шара.
так она играла, что публика не дышала.

будто до разгадки тайны осталась самая малость.
сердце ходуном ходило и долго не унималось.

и был строг ее профиль, и тонко было запястье.
и я видел, как сквозь нее проступало счастье.

и мы вышли на воздух, и мама меня спросила:
- по мороженому?
- нет-нет, - я сказал.
спасибо.

палазкова, вершы, восень

Previous post Next post
Up