ჩიტო-გვრიტო, ჩიტო-მარგალიტო დააა...
მე რა მამღერებს,
უძირო ზეცა
ზამბახის ფერი,
თუ მილხინს ვმღერი,
თუ ვსევდიანობ
მაინცა ვმღერი.
მე რა მამღერებს,
ვარდების სუნთქვა
ყაყაჩოს ფერი,
ალბათ სიმღერა
თუ დამანათლეს
ჰოდა მეც ვმღერი...
ჩიტო-გვრიტო,
ჩიტო-მარგალიტო დააა...
ჩიტო-გვრიტო,
ჩიტო-მარგალიტო დააა...
ჩემი სიმღერა,
ამ მზემ ამ ხალხმა
ამ ზეცამ შობა,
როცა ვმღერივარ,
შორიდან მათბობს
ჩემი ბავშვობა.
როცა ვმღერივარ,
მე ჩემს მომავალს
სიბერეს ვხედავ,
დაუკითხავად
გულში შემოდის
ფარული სევდა.
ჩიტო-გვრიტო,
ჩიტო-მარგალიტო დააა...
ჩემი სიმღერა,
მთებმა მასწავლა
ჩიტების სტვენამ.
ასე მგონია
ამ სიმღერებით
ავიდგი ენა.
როგორც ამბობენ
სიცოცხლის ბოლოს
თუ მღერის გედი,
სიმღერით მოვკვდე
რაღა ვინატრო о
ამაზე მეტი.
отсюда
Click to view