May 26, 2016 01:01
Ik stuurde een sms naar mijn "wederhelft" over het omgaan met de huidige situatie. Zij is erg boos, ik ben erg rustig. Ik probeer uit te leggen waaróm ik zo rustig ben.
En hoe vaker ik het terug lees, hoe rustiger ik word.
"Naast zelfbescherming wellicht, blijf ik erg kalm onder alles wat -hij- doet, omdat alles wat deze man zou kunnen doen, is overkoombaar, oplosbaar, verwaarloosbaar.
Ja, hij kraakt het huis. Maar het momént dat hij het kraakt, vertrekt hij een week naar het buitenland. Dus, alle ruimte voor ons om het te ontkraken. Hij heeft geen macht, en juist omdat hij zich dat wellicht zo goed beseft, probeert hij iets, maar alles is oplosbaar. Met de harde of de zachte hand. Hij kiest nu voor de harde hand, waar wij, geen moment stiekum, graag in meegaan.
Als hij in de Coffee Room komt om verhaal te halen, zal de hele tent, werknemers én gasten achter mij staan. En dat weet -hij-. Hij weet wat een giga gastenbestand ik heb opgebouwd en hij weet dat ze allemaal tussen hem en mij zullen gaan staan, aan mijn kant. Coffee Room is mijn terrein, hij zal er zich niet durven wagen te vertonen.
Ik denk vaak dan wel altijd 2 á 3 stappen vooruit. En alles wat -hij- zal proberen is weg te "wuiven". Niet om het te bagataliseren, maar deze man heeft te veel van onze grenzen kapot getrapt om nog serieus genomen te worden."