Բամբասանքն էր ի սկզբանե
Մենք սովոր ենք գրողներին պատկերացնել ներշնչանքի պահերին կամ մենակության մեջ երկունքի ցավ քաշելիս, ինչպես սովորաբար ներկայանում են նրանք տեսախցիկի առաջ եւ տեսախցիկի համար, բայց երբ մոտակայքում տեսախցիկ չկա, նրանց ամենեւին էլ խորթ չեն մարդկային արատները։ Ավելին՝ գրողներն ամբողջությամբ մարդկային արատներից են բաղկացած, եւ զարմանալի չէ, որ այդքան լավ են նկարագրում դրանք։ Բոլոր արատներից գրողների համար ամենասիրելին բամբասկոտությունն է։ Գրողները շատ բամբասասեր ժողովուրդ են։
Որ իրար գլխի են հավաքվում, էլ իրենից քիչ թե շատ ինչ¬որ բան ներկայացնող ոչ մեկը չի կարող խուսափել բամբասանքի առարկա դառնալուց։ Սովետից գրողների հանգստյան տներ կան մնացած՝ կառուցված մի նպատակով, որ գրողները կարողանան մեկուսանալ ու երկնել։ Բայց այդ հանգստյան տներում մեկուսանալն ամենից ավելի դժվարն է, որովհետեւ պատերը ստվարաթղթից են, իսկ պատի հակառակ կողմում միշտ առնվազն երկու գրող բամբասում են։ Սկզբում իրար հետ են բամբասում, հետո իրարից են բամբասում, ու այդպես շարունակ։
Որ իրար գլխի են հավաքվում, էլ իրենից քիչ թե շատ ինչ¬որ բան ներկայացնող ոչ մեկը չի կարող խուսափել բամբասանքի առարկա դառնալուց։ Սովետից գրողների հանգստյան տներ կան մնացած՝ կառուցված մի նպատակով, որ գրողները կարողանան մեկուսանալ ու երկնել։ Բայց այդ հանգստյան տներում մեկուսանալն ամենից ավելի դժվարն է, որովհետեւ պատերը ստվարաթղթից են, իսկ պատի հակառակ կողմում միշտ առնվազն երկու գրող բամբասում են։ Սկզբում իրար հետ են բամբասում, հետո իրարից են բամբասում, ու այդպես շարունակ։