Не верю!
Есть у нас очень много деревень. Раньше их называли неперспективными. А еще хутора. Почему бы человеку, который там вырос, или просто бизнесмену и любому желающему не построить там агроусадьбу? Реанимировал бы и деревню
( Read more... )
Перш за ўсё сённяшнія СВК (аб’яднанні па вытворчасці сельгаспрадукцыі) далёка ад савецкіх калгасаў не адыйшлі. Калі гэта ўжо кааператывы, то павінна быць так: Вырасцілі хлеб, гародніну, садавіну, атрымалі малако, мяса - прадалі, маюць грошы, якія выдаткоўваюць першым чынам на выплату падаткаў, затым на “латанне” вузкіх месцаў ува ўласнай вытворчасці. Толькі пасля - на заробкі. З дзяржаваю стасункі чыста эканамічныя: СВК прадае, дзяржава (горад, крама, людзі) - купляе.
Сённяшнія СВК успадкавалі ад савецкіх калгасаў, на жаль, самую паганую рысу - селянін на зямлі не руплівы гаспадар, а часовы парабак. Вымерзлі азімыя, з’еў каларадскі жук бульбу, паздыхалі свінні, каровы ад чумы ці ад яшчура - таквеле таго! Мне “да фанара”. Усё роўна гэта не маё. А вось калі на маіх уласных 20-ці сотках я заўважу хоць аднаго жука, дык я свае (!) соткі на каленях абпоўзаю, кожнае каліўца абмацаю. Калі мая кароўка ці парсючок не тое што захварэе, але паесць не з гэтакім апетытам, як зазвычай, дык я падніму ўсіх дыпламаваных ветэрынараў ды шаптух, ў хляве начаваціму.
Рытарычнае пытанне: Ці ж гэтак паставяцца члены кааператыву-калгасу да сваёй калектыўнай гаспадаркі? Калектыўнае валоданне зямлёю нечым нагадвае мне калектыўнае валоданне жанчынаю, як дарма спадзявацца, што публічныя дамы падвысяць дэмаграфічныя паказчыкі, гэтаксама і калгасы (СВК) не створаць прадуктовага багацця (выбачаюся за ненаўмысную пошласць). Дарэчы, вось цікава, хто з’яўляецца юрыдычным уласнікам калгаснае (СВК-шнае) зямлі?
Зямля і дом, то бо нерухомасць, павінна быць маёй асабістай прыватнай уласнасцю. Я хачу і павінен жыць на сваёй уласнай зямлі, у сваім уласным доме. От тады я накармлю не толькі сваю краіну, але і суседзяў. Тады я з грэблівай усмешкаю спамінаціму крывадушна-звыродлівы савецкі лозунг: “Усё вакруг калхознае, усё вакруг маё!”
P.S. Выбачаюся за пафас.
Reply
І калі тым годам у час Хав'ера мяне засыпала чатырохмятровымі суметамі, то я тры тыдні толькі і рабіў, што чысьціў снег з цяпліць - рукі да гэтага часу баляць. А калі той восенню ільнозавод з-за дажджоў не змог прыбраць лен за нашай вескай і ён парос зеллем, то і ляжаў ён на полі, лічы да Новага году, пакуль мароз зелле не пабіў. Сваё б віламі падымалі б, гліфасатаў купілі б, каб выпаліць зелле, а так....
Скажы трактарысту загорваць на тым тыдні пасеяннае жыта - з задавальненнем - заробак жа. У мяне калі вымакае, альбо вымярзае, то - страты. А ім - яшчэ магчымасьць зарабіць - дзяржава ж (то бок усе мы) аплоціць.
Reply
А так гэтая сыстэма вельмі добрая для злодзеяў. Крадуць трактарысы саляру, даяркі камбікорм. Вышэй - болей. Старшыня ўжо крадзе дезсяткамі тысяч даляраў, а як калгас багаты, то і сотнямі. Крадуць на препрацоўчых прадпрыемствах. І ўсё гэта на "адкатах", таму і не чапаюць іх розныя КДК, АБЭЗ, пакуль не скажць "фас".
Вось вядомая гісторыя слуцкага мясакамбінату. Тут, на месцы, ўсё бачылі так. Стары дырэктар камбінату трымаў высокі ўзровень - кралі, але ў меру. Тут вчлікі чын, вельмі вялікі, як кажуць нашыя "з адпаведным мясным прозвішчам" ставіць свайго чалавека на пасаду дырэктара. Мабыць жа не за так - гадзіннікі з неба і на прэмьераў не валяцца. І панеслася. А тут новы галава раёну з Гродзеншчыны. Але што ён можа супраць гэткай "крышы". Ды і яго "кум", хаця і губернатар, але ніжэй. Ну вось і выпадак падвярнуўся на адкрыцці "Слуцкіх паясоў". Мо людзі і памыляюцца, але гэтая версія падаецца больш праўдзівай, чым іншыя.
А за ўсё мы ўсе і плацім.
Reply
Зараз, калі, скажам, расіянін, ці немец, набудуць , скажам, слуцкі мясакамбінат, альбо слуцкі сыраробны, то атрымаюць неклькі калгасаў з арандаванай зямлёй у некалькіх суседніх раенах. Не спадабаліся нам немцы, ці расіяне - ўласнасьці іх, а зямля - наша. А як прыватызаваць зямлю?
Альбо хто зараз, пры гэтых умовах стане уласнікам калгаснай зямлі? Толькі старшыні калгасаў і вертыкальшчыкі. Яны і парабкаў танных могуць прывезці з якогой бангладэшы. І стварыць беларускае сялянства зможам толькі ўжо праз новую рэвалюцыю.
Reply
Вось датычна арэнды, гэта мусіла б быць тое, што трэба. Жыды ж некалі ў Беларусі няблага жылі з арэнды. Калі не ўся, дык, пэўна, пераважная большасць арандаванае зямлі была ў іхных руках.
Але вось жа закавыка! У Эстоніі, дзе ледзь-ледзь наскрабецца крыху больш мільёна жыхароў, пасля таго, як савецкая ўлада сканала, бы грыбы пасля дажджу раслі хутары і да 2000 году хутароў было болей, як 50 тысяч (!). Гэта ў краіне, усіх насельнікаў якое магчыма два разы змясціць у адзін горад Мінск!
А хіба ж беларусы ўломкі? Ці ў нас рукі не з таго месца растуць? Нас жа хлебам не кармі, а дай толькі нешта рабіць, каб не сядзець - араць, капаць, сеяць, пілаваць, будаваць. От кажуць - п’юць. Дык п’юць жа не ад гультайства, а ад няма чаго рабіць!
Яшчэ раз скажу: Зямельная рэформа з абавязковым скасаваннем савецкае сацыялістычнае прыгоннае спадчыны не проста наспела, але была патрэбная , фігуральна кажучы, пазаўчора. Гэтакая рэформа, каб кожны, у каго ёсць ахвота, магчымеў бы плённа працаваць на ёй, мець годны заробак ад сваёй працы. І не трэба было б вынаходзіць ровара ў выглядзе аграгарадкоў.
Працавітасць, жаданне ўрабляць зямлю насуперак усім намаганняў камуністаў - у беларусах жыве, ляпей сказаць, пакуль яшчэ тлее.
Reply
У нас зямлю і даюць у арэнду нават калгасам. На розны час. У мяне тры надзелы (невялікія, ля 0,4га) у пажыццевым, перадць магу наўадкам, але калі яны будуць займацца гэтай зямлёй. Здаецца разумна, але ўжо сутыкнуліся з тым, што гаспадар (фермер) памірае, нашчадкі не маюць жадання працаваць на зямлі з рознае нагоды, і зямля адыходзіць дзяржаве. З сучаснымі садамі, пабудовамі, меліяратыўнымі сістэмамі і г.д. . І вось узнікае пытанне ў чалавека, які пленна і прадуктыўна працуе на зямлі, але ведае, што за ім ніхто не прыдзе, а прадаць ні ён, ні нашчадкі не змогуць - а сэнс паляпшаць яе - мо лепш выцянуць што можна, ды й гары яно гарам?
Так, дарэчы і рабіла большасьць жыдоў-арандатараў - выціскалі і зямлю, і прыгонных сялян. Што прыводзіла, як Вы ведаеце, да бунтаў.
Reply
Reply
Таму, на мой погляда, калгасную сістэму неабходна рэфармаваць, але з улікам асаблівасьцяў. Безумоўна трэба пытацца ў тых, хто працуе ў гэтай сістэме, хто ведае яе ад нізу да самага верху.
Асабіста я, хаця і не звязаны з калгасамі, супраць як простай прыватызацыіі іх, так і прапаноў, кшталту старшыні асацыяцыі беларускіх фермераў, што трэба падзяліць проста калгасы на брыгады-фермерскія гаспадркі (глупства, як па мне. такое мог сказать толькі чалавек, які ня ведае хто зараз працуе ў калгасах, іх ментальнасьць). Супраць я і бясплатнай раздачы паёў - калі ты нічога не ўклаў, то ты гэта і не цэніш.
Толькі выкуп паёў калгаснікамі! Няхай нават пад ільготны крэдыт, няхай нават гэты крэдыт потым спішацца - галоўнае псіхалагічны фактар. Разумею, што большасьць адмовіцца выкупляць паі, але гэта, як на мой погляд, і лепш - гэта не гаспадары - парабкі, найміты па псіхалогіі. Безумоўна перад гэтым трэба правесьці адукацыйную кампанію - што-як-да чаго - каб разумелі і ведалі. Ну і даць, безумоўна, магчымасьць, хаця б першых год 30, каб і не калгаснік мог стаць фермерам.
Reply
Ісцінная праўда, што бясплатная раздача зямлі - гэтакае сама глупства. На жаль, шмат на каго слова “бясплатна” дзейнічае, бы гіпноз: Калі дарма - хапаю! А трэба яму тое ці не трэба - спрацоўвае хапальны рэфлекс. Зямля, бы жывы арганізм, яна не дзеля палітычных кампаніяў альбо мінучых модных плыняў.
Reply
У Еўропе па рознаму. Напрыклад у скандынаўскіх краінах я, каліб вырошчваў памідоры,то не меў бы права пасадзіць яблыні, ці пасеяць кроп - кожны займаецца сваей справай і не павінен адымаць хлеб у другога. У Даніі не маеш права трымаць менш за абумоўленай законам колькасьці свіней - бекон - нацыянальны брэнд Даніі - усе рэгламентавана. У Францыі і Германіі (думаю і іншых) калі ў цябе, скажм, 10га зямлі, то не маеш права займацца зярном. Не, ты можаш, але не атрымаеш ні цэнта дапамогі, а ў іх умовах - смерць. І ўвогуле - ЕС зараз будуе калгас, горш, чым Лукашэнка. Толькі больш эфектыўны калгас, бо фермерская сістэма ўжо не толькі ў Еўропе, але і ў Бразіліі, Турцыі, Мексіцы, Індыі іг.д. даказала сваі перавагу над латыфундысткай.
Ну а так, як я ведаю, што ў ЗША, што ў Еўропе фермерскую гаспадарку вось так проста не прадасі каму заўгодна - існуюць спецыяльныя банкі, спецыяльныя кантралюючыя арганіцзацыі. І там як пасаг не аддаюць дзецям - толькі купляюць. Але ўжо таму, што так выгодней - падаткі на спадчыну вялікія, а крэдыты на набыцце фермерскай гаспадаркі ільготныя. Мо так і лепш - няхай бацькі адпачнуць.
Reply
У калгасе (сённяшнім беларускім) няма зацікаўленага, небесстаронняга гаспадара (фізічнага ці юрыдычнага - няважна). У афіцыйных дакументах аб статусе калгасаў гаворыцца, што яны дзейнічаюць на рынкавай аснове з актыўнай дзяржаўнай падтрымкай і асобнымі элементамі планавання. Я не маю нічога супраць ані рынкавай асновы, ані дзяржаўнай падтрымкі, ані планавання. Галоўнае, аб што спатыкаемся і заўсёды будзем спатыкацца, - хто ёсць уласнікам, уладальнікам зямлі (хай сабе нават і без права ўспадкавання, бы кажаце, ў ЗША ды ў Еўропе). Гаварыць, што зямля належыць дзяржаве альбо народу - дарма ганяць паветра. У гэтакім разе зямля нічыя, кінутая. Неўзабаве споўніцца сто гадоў (ад 1917-га), як зямлю не ўрабляем, але гвалтуем.
Ці будзе на зямлі ейны стоадсоткавы ўладальнік, ці будзе ён валодаць зямлёю без права перадачы ў спадчыну, ці будзе гэта руплівы арандатар - сёння гэта не гэтак важліва. Галоўнае, каб ён быў зацікаўлены, не абыякавы парабак, а гаспадар, каб яму балелі і сэрца, і душа, і галава - калі вясною зайцы рунь згрызлі альбо дзікі з суседняга лесу ўсю бульбу парылі, альбо суш, альбо залева.
Reply
Reply
Reply
Reply
Leave a comment