Միլիարդ դոլարանոց գաղափարը... ընկած էր ճամփեզրին
Ինձ համար գերհաջողակ բիզնես ստեղծելու այս պատմությունը ոչ միայն և ոչ այնքան ուսանելի է, որքան հուսադրող, կամ ինչպես ներկայումս ընդունված է ասել՝ մոտիվացնող: Այն թույլ է տալիս մտածել, որ ինձ մոտ ամեն-ինչ կստացվի:
Չեմ կարող ինձ զսպել ու չավելացնել. ամեն-ինչ կստացվի նաև Ձեզ մոտ, բարեկամներ: Անպայմա′ն:
Ո՞վ է այս հոդվածի հերոսը, ո՞վ է ստեղծել բազմամիլիարդանոց բիզնես: Սուպեր-պուպեր մի գործարա՞ր: Ո՛չ: Նա ծնվել է օլիգարխի ընտանիքո՞ւմ: Ո՛չ: Նա Քեմբրի՞ջ կամ Օքսֆո՞րդ է ավարտել: Եվս մեկ անգամ՝ ոչ:
Նա պարզապես համառ էր իր ձգտումներում և խելացի՝ կարիքներում: Նա ոչ գռփում էր, ոչ հափշտակում, նույնսիկ պետության բյուջեի գրպանը չէր մտնում (այստեղ երևի թերահավատ քմծիծաղում եք հա՞)): Հապա ինչու՞մն է բանը, ինչո՞վ է նա տարբերվում բազմամիլիոնանոց ամբոխից:
Ուղղակի նա համառորեն աշխատում էր, աշխատում ձիու պես:
Եվ նա կարողացավ...
35 տարի առաջ, լինելով շատ երիտասարդ, Ժան Կլոդ Դեկոն ապրուստի միջոց էր վաստակում Փարիզի շենքերի պատերին հայտարարություններ կպցնելով: Նրա համեստ վաստակին հանկարծակի վերջ տրվեց, երբ տեղական իշխանություններն այդ զբաղմունքն անօրինական համարեցին:
Այդժամ Դեկոն, որի առաջ անգործ թափառաշրջիկ դառնալու ոչ այնքան հաճելի հեռանկարն էր սավառնում, ստիպված էր գլխին զոռ տալ: Եվ դա արդյունք տվեց: Նրա գլխում մի գաղափար ծագեց. գաղափար, որ կթույլատրեր նրան շարունակել հայտարարություններ կպցնել, բայց դա այնպես անել, որ միաժամանակ ներդրում ունենար կյանքի որակի եւ քաղաքի բարեկարգման գործում:
Ոգեշնչումը Դեկոյին այցելեց մի անձրևոտ օր, երբ նա անգործ ու տխուր քաղաքով քայլելիս տեսավ ավտոբուսի սպասող մինչև ոսկորները թրջված մարդկանց: «Ինչո՞ւ անվճար չկառուցել ավտոբուսի կանգառներ ՝ դրանց վրա գովազդներ տեղադրելու իրավունքի փոխարեն»,- մտածեց Դեկոն:
Նա այդ առաջարկությամբ դիմեց Լիոնի քաղաքապետին և ստացավ գործելու իրավունք: Այդ անձրևոտ օրը կարելի է համարել փողոցային սարքավորումների տեղադրման գծով աշխարհում ամենախոշոր ընկերության հիմնադրման օր: 1999թ. նրա եկամուտը կազմում էր 1,4 միլիարդ դոլար. հիմնականում դա գովազդից ստացված եկամուտ էր: Շարունակությունը կարդացեք այստեղ...
Չեմ կարող ինձ զսպել ու չավելացնել. ամեն-ինչ կստացվի նաև Ձեզ մոտ, բարեկամներ: Անպայմա′ն:
Ո՞վ է այս հոդվածի հերոսը, ո՞վ է ստեղծել բազմամիլիարդանոց բիզնես: Սուպեր-պուպեր մի գործարա՞ր: Ո՛չ: Նա ծնվել է օլիգարխի ընտանիքո՞ւմ: Ո՛չ: Նա Քեմբրի՞ջ կամ Օքսֆո՞րդ է ավարտել: Եվս մեկ անգամ՝ ոչ:
Նա պարզապես համառ էր իր ձգտումներում և խելացի՝ կարիքներում: Նա ոչ գռփում էր, ոչ հափշտակում, նույնսիկ պետության բյուջեի գրպանը չէր մտնում (այստեղ երևի թերահավատ քմծիծաղում եք հա՞)): Հապա ինչու՞մն է բանը, ինչո՞վ է նա տարբերվում բազմամիլիոնանոց ամբոխից:
Ուղղակի նա համառորեն աշխատում էր, աշխատում ձիու պես:
Եվ նա կարողացավ...
35 տարի առաջ, լինելով շատ երիտասարդ, Ժան Կլոդ Դեկոն ապրուստի միջոց էր վաստակում Փարիզի շենքերի պատերին հայտարարություններ կպցնելով: Նրա համեստ վաստակին հանկարծակի վերջ տրվեց, երբ տեղական իշխանություններն այդ զբաղմունքն անօրինական համարեցին:
Այդժամ Դեկոն, որի առաջ անգործ թափառաշրջիկ դառնալու ոչ այնքան հաճելի հեռանկարն էր սավառնում, ստիպված էր գլխին զոռ տալ: Եվ դա արդյունք տվեց: Նրա գլխում մի գաղափար ծագեց. գաղափար, որ կթույլատրեր նրան շարունակել հայտարարություններ կպցնել, բայց դա այնպես անել, որ միաժամանակ ներդրում ունենար կյանքի որակի եւ քաղաքի բարեկարգման գործում:
Ոգեշնչումը Դեկոյին այցելեց մի անձրևոտ օր, երբ նա անգործ ու տխուր քաղաքով քայլելիս տեսավ ավտոբուսի սպասող մինչև ոսկորները թրջված մարդկանց: «Ինչո՞ւ անվճար չկառուցել ավտոբուսի կանգառներ ՝ դրանց վրա գովազդներ տեղադրելու իրավունքի փոխարեն»,- մտածեց Դեկոն:
Նա այդ առաջարկությամբ դիմեց Լիոնի քաղաքապետին և ստացավ գործելու իրավունք: Այդ անձրևոտ օրը կարելի է համարել փողոցային սարքավորումների տեղադրման գծով աշխարհում ամենախոշոր ընկերության հիմնադրման օր: 1999թ. նրա եկամուտը կազմում էր 1,4 միլիարդ դոլար. հիմնականում դա գովազդից ստացված եկամուտ էր: Շարունակությունը կարդացեք այստեղ...