Люблю старый румынский язык до начала его искусственной романизации в середине девятнадцатого века. Такая милая смесь романского со славянским. Вот к примеру «Отче наш».
Татъль ностру кареле ещи ин черюри: сфицескъсе нумеле тъу: вие импъръция та: фие воя та, прекумь ин черю ши пре пъмынть. Пыине ноастръ че депуруре дъне ноао астъзи. Ши не яртъ ноао грешалеле ноастре, прекумь ши ной ертъмь грешицилор нощри. Ши нуне дуче пре ной ин испитъ. Чи не избъвеще де чель ръу.
Для сравнения современный румынский вариант:
Tatăl nostru care eşti în ceruri, sfinţească-se numele Tău, vie împărăţia Ta, facă-se voia Ta, precum în cer aşa şi pe pământ. Pâinea noastră cea de toate zilele dă-ne-o nouă astăzi şi ne iartă nouă greşelile noastre precum şi noi iertăm greşiţilor noştri. Şi nu ne duce pe noi în ispită, ci ne izbǎveşte de cel rău.