Callista - Hoofdstuk 9
Voor degene die dachten dat ik na mijn examens alléén maar sims zou zitten spelen... Wel, ze zitten er natuurlijk niet zover naast, maar behalve dat ben ik ook opnieuw in het schrijven gevlogen. Langzaamaan, want mijn inspiratie is nog niet volledig opgewekt, maar dat komt nog wel ;)
Dit hoofdstuk heb ik een tijdje geleden nog overgetypt uit mijn schrijfboekje, maar ik heb de tijd niet meer gevonden om het te posten. Trouwens, momenteel laat ik alles wat jullie al gelezen hebben aan mijn moeder lezen... Zo te zien zit ze er met volle teugen van te genieten... ;D
Ik hoop dat jullie dat ook doen, veel leesplezier!
“V
ertel, vertel! Wat is er gisteren nog allemaal gebeurd nadat Nora en ik vertrokken zijn?”, met een grijns van haar ene oor tot haar andere huppelt Silvia als een losgeslagen veulen om me heen, “Heb je nog veel glazen laten vallen omdat Karl voorbij liep of iets zei?”
“Je hebt gewoon teveel fantasie, meisje,” lach ik, “Als jij een plateau met daarop acht glazen frisdrank zou moeten dragen, zou je die ook op de grond laten vallen wanneer er plots iemand rakelings langs je heen loopt!”
“Ja, maar toch was je nog eens extra in de war omdat die persoon nu net Karl was!”, houdt Silvia koppig vol.
Met een wanhopige blik in de ogen draai ik mijn hoofd naar de andere kant: “Nora, help jij me eens om Silvia ervan te overtuigen dat het niets, maar dan ook helemaal niets is tussen mij en Karl?”
“Ik zou best willen,”grijnst die, “Maar over wat Silvia net gezegd heeft, kan ik haar alleen maar gelijk geven. En… Wat niet is, kan nog altijd komen!”
Ze trekt er zo’n gek gezicht bij, dat ik haar spontaan een plagerige duw geef. Hierdoor doet er een paar wankele passen achteruit, en botst zo tegen Ymke aan. Die trekt geïrriteerd haar wenkbrauwen op: “Kunnen jullie niet even normaal doen, zeg!”, waarna ze luid zucht en met driftige passen verder de gang in loopt.
“Die heeft vannacht blijkbaar ook weer goed geslapen!”, merkt ik spottend op, maar Silvia repliceert meteen: “Laat haar maar even, ze heeft het de laatste tijd niet zo makkelijk.”
Nora en ik kijken haar even verbaasd aan - weet zij meer? Ik open mijn mond al om het haar te vragen, maar mijn woorden gaan verloren in het belsignaal. Straks dan maar, besluit ik. Zo kunnen we het eens over iemand anders hebben dan enkel over mij en Karl.
“Kom, we moeten naar biologie!”, zegt Silvia, maar ze vertraagt wel meteen haar pas, “Maar waarom zouden we ons dààrvoor haasten? Kans is groot dat we alweer geen les hebben, want mevrouw Bauwens is al zowat drie weken ziek… Ach, het zal mij een zorg zijn. Moeten we tenminste wat minder studeren voor het examen!”
“Tenzij ze natuurlijk een vervanger gezocht hebben,” merkt Nora nuchter op, “Meestal doen ze dat toch als een leerkracht voor een langere periode afwezig is? En om eerlijk te zijn heb ik geen zin om al meteen te laat te komen en een slechte eerste indruk te maken op de vervanger!”
“Vervanger, vervanger… Ik hoop dat ze er nog geen gevonden hebben hoor,” antwoordt Silvia, “Stiekem briefjes doorgeven of de leerkracht natekenen tijdens de studie vind ik véél leuker!”
Lachend lopen we verder naar het biologielokaal, waar we zien dat er inderdaad een onbekende man voor het bord staat: “Kom binnen dames, en ga snel zitten. Ik vertel net aan jullie klasgenoten dat mijn naam Levi Dooms is, en dat jullie alvast voor het komende trimester met mij opgescheept zullen zitten. Mevrouw Bauwens heeft een tijdje met een zware longontsteking in het ziekenhuis gelegen, en aangezien ze nog veel moet aansterken weten we niet precies wanneer ze zal terugkomen. Tot die tijd zullen jullie het met mij moeten doen… Ik zou jullie nu kunnen opdragen allemaal een naamkaartje te maken en dat voor jullie op de bank te zetten, maar uit ervaring weet ik dat de helft van de namen dan toch wordt omgewisseld.” -hij grinnikt even - “Dus neem ik aan dat jullie liever zelf even jullie naam vertellen - dat bespaart jullie toch al een kwartiertje van deze les?”
Er wordt hevig geknikt in de klas, en een paar leerlingen - waaronder ook Ymke - beginnen hun boeken alweer in hun tas te stoppen.
“Hij lijkt me best wel sympathiek,” fluistert Nora me toe, “En moet je eens naar Silvia kijken, ik geloof dat ik al weet voor welk vak zij de komende maanden extra haar best zal gaan doen!”
Ik blik naar de bank schuin voor me, en zie hoe Silvia, steunende op haar ellebogen, dromerig in de verte zit te staren. Toegegeven, ik snap wel wat ze in hem ziet: groot, halflang bruin krulhaar in een staartje, en zijn ogen… ze doen me ergens aan denken, maar ik kan er niet opkomen waaraan precies…
“Hé, wat?”, schrik ik op wanneer Nora me aanstoot.
“Jij bent,” zegt ze, en ze voegt er grinnikend aan toe, “Hé, zowel Karl als Silvia niet jaloers gaan maken hoor!”
Als antwoord steek ik mijn tong naar haar uit, iets wat een vreemde blik van meneer Dooms oplevert: “En zou ik misschien ook nog de naam van deze brutale meid mogen weten?”
“Callista… Callista Van Loover…”, mompel ik, terwijl ik verlegen naar de grond staar.
“Maar we noemen haar Lis, meneer!”, roept Silvia luid door de hele klas,“Want ‘Callista’ is zo’n lange en moeilijke naam om steeds te moeten zeggen!”
“Ik vind het persoonlijk een heel mooie naam,” antwoordt meneer Dooms, “Zou je het erg vinden als ik je toch Callista noem? Of hoor je liever Lis?”
Ik haal mijn schouders op. Mij maakt het niet zoveel uit, ik reageer op beide namen. Maar wanneer ik weer opkijk en zijn onderzoekende blik op mij zie rusten, voel ik een schok door mijn hele lichaam gaan. Hier is iets vreemds aan de hand, en ik moet en zal uitzoeken wat!
“Serieus joh, hij stond je gewoon zowat te versieren!”, roept Silvia zo luid dat de hele gang het zou kunnen horen, “Die blik die hij je toewierp… Ik zou willen dat hij ook zo naar mij had gekeken…”
“Hé, voordat de les begon, wou je me nog aan je broer koppelen, en nu weer aan onze ad interim biologieleraar,” merk ik op, “Wie zal de volgende zijn: meneer de directeur, misschien?!”
We gieren het uit.
“Nee, je mag hem gerust hebben hoor, Silvia,” vervolg ik, voordat ik haar op nóg vreemdere gedachten kan brengen, “Als ik dan toch echt moet kiezen, dan euhm… Wel, dan kies ik toch maar voor je broer!”
Meteen verschijnt de twinkeling van een uur geleden weer in Silvia’s ogen, en ze springt als een roofdier op haar prooi: “Zie je wel dat ik toch gelijk had? Ik wist wel dat je uiteindelijk toch iets voor Karl voelde!”
“Maar ik heb toch helemaal niet gezegd dat…”, begin ik, maar op dat moment buigt Nora zich naar Silvia toe en fluistert iets in haar oor. Silvia begint te stralen - “Super idee, Noor!” -en wendt zich dan weer tot mij: “Lis, volgende zaterdag is er een fuif in het jeugdhuis. Ymke, Nora en ik gaan zeker, en als Karl weet dat jij ook komt, zal hij niet willen thuisblijven. Dus… Kom je? Please please please??”
Ze houdt haar hoofd scheef en kijkt me met puppy-oogjes aan, waardoor ik in de lach schiet: “Ik zou heel graag komen, maar misschien kan ik beter eerst thuis eens vragen of ik wel mag…”
“Dat beschouw ik als een‘ja’!”, concludeert Silvia, en meteen diept ze haar gsm op uit haar broekzak,“Ik zal meteen aan Karl laten weten dat hij komende zaterdagavond niets meer mag plannen!”
Ik neem haar bij de arm:“Wacht daar toch nog maar even mee, mijn ouders vertrouwen het uitgaansleven niet echt, en bovendien ben ik nog nooit naar een fuif geweest. Ik weet helemaal niet wat ik daar precies moet doen…”
“Geen probleem!”, lacht Nora, “Silvia en ik zullen je wel wat inwijden in de wereld van het uitgaan. Want wij zijn echte professionals, nietwaar Silvia?”
“Reken maar!”, roept Silvia, en ze strekt haar beide armen boven zich uit in de lucht, “Zeg maar tegen je ouders dat ze zich geen zorgen hoeven te maken, wij brengen je heel en zonder stukken weer naar huis. En je kan bij mij blijven slapen als het te laat wordt, dat doen Ymke en Nora ook altijd. Kunnen we nog gezellig een filmpje kijken en wat chips eten - of ja, iets fruitarisch dan in jouw geval. Wat denk je ervan?”
“Klinkt goed!”, ik doe mijn best om zo enthousiast mogelijk te klinken, maar mijn gedachten wringen zich alweer in alle mogelijke bochten. Ik zou zo graag naar die fuif gaan, samen met mijn vriendinnen maar vooral met Karl… Maar hoe moet ik daar thuis ooit de toestemming voor krijgen…?
x<3x
Lotte
P.S. Vreemd, ik merk net dat hier de tekst weer op één lijn komt te staan, terwijl ik in het Word-bestand echt wel de tab-toetsen heb gebruikt... Ik hoop dat het voor jullie nog wat te volgen is dan? :p
Dit hoofdstuk heb ik een tijdje geleden nog overgetypt uit mijn schrijfboekje, maar ik heb de tijd niet meer gevonden om het te posten. Trouwens, momenteel laat ik alles wat jullie al gelezen hebben aan mijn moeder lezen... Zo te zien zit ze er met volle teugen van te genieten... ;D
Ik hoop dat jullie dat ook doen, veel leesplezier!
“V
ertel, vertel! Wat is er gisteren nog allemaal gebeurd nadat Nora en ik vertrokken zijn?”, met een grijns van haar ene oor tot haar andere huppelt Silvia als een losgeslagen veulen om me heen, “Heb je nog veel glazen laten vallen omdat Karl voorbij liep of iets zei?”
“Je hebt gewoon teveel fantasie, meisje,” lach ik, “Als jij een plateau met daarop acht glazen frisdrank zou moeten dragen, zou je die ook op de grond laten vallen wanneer er plots iemand rakelings langs je heen loopt!”
“Ja, maar toch was je nog eens extra in de war omdat die persoon nu net Karl was!”, houdt Silvia koppig vol.
Met een wanhopige blik in de ogen draai ik mijn hoofd naar de andere kant: “Nora, help jij me eens om Silvia ervan te overtuigen dat het niets, maar dan ook helemaal niets is tussen mij en Karl?”
“Ik zou best willen,”grijnst die, “Maar over wat Silvia net gezegd heeft, kan ik haar alleen maar gelijk geven. En… Wat niet is, kan nog altijd komen!”
Ze trekt er zo’n gek gezicht bij, dat ik haar spontaan een plagerige duw geef. Hierdoor doet er een paar wankele passen achteruit, en botst zo tegen Ymke aan. Die trekt geïrriteerd haar wenkbrauwen op: “Kunnen jullie niet even normaal doen, zeg!”, waarna ze luid zucht en met driftige passen verder de gang in loopt.
“Die heeft vannacht blijkbaar ook weer goed geslapen!”, merkt ik spottend op, maar Silvia repliceert meteen: “Laat haar maar even, ze heeft het de laatste tijd niet zo makkelijk.”
Nora en ik kijken haar even verbaasd aan - weet zij meer? Ik open mijn mond al om het haar te vragen, maar mijn woorden gaan verloren in het belsignaal. Straks dan maar, besluit ik. Zo kunnen we het eens over iemand anders hebben dan enkel over mij en Karl.
“Kom, we moeten naar biologie!”, zegt Silvia, maar ze vertraagt wel meteen haar pas, “Maar waarom zouden we ons dààrvoor haasten? Kans is groot dat we alweer geen les hebben, want mevrouw Bauwens is al zowat drie weken ziek… Ach, het zal mij een zorg zijn. Moeten we tenminste wat minder studeren voor het examen!”
“Tenzij ze natuurlijk een vervanger gezocht hebben,” merkt Nora nuchter op, “Meestal doen ze dat toch als een leerkracht voor een langere periode afwezig is? En om eerlijk te zijn heb ik geen zin om al meteen te laat te komen en een slechte eerste indruk te maken op de vervanger!”
“Vervanger, vervanger… Ik hoop dat ze er nog geen gevonden hebben hoor,” antwoordt Silvia, “Stiekem briefjes doorgeven of de leerkracht natekenen tijdens de studie vind ik véél leuker!”
Lachend lopen we verder naar het biologielokaal, waar we zien dat er inderdaad een onbekende man voor het bord staat: “Kom binnen dames, en ga snel zitten. Ik vertel net aan jullie klasgenoten dat mijn naam Levi Dooms is, en dat jullie alvast voor het komende trimester met mij opgescheept zullen zitten. Mevrouw Bauwens heeft een tijdje met een zware longontsteking in het ziekenhuis gelegen, en aangezien ze nog veel moet aansterken weten we niet precies wanneer ze zal terugkomen. Tot die tijd zullen jullie het met mij moeten doen… Ik zou jullie nu kunnen opdragen allemaal een naamkaartje te maken en dat voor jullie op de bank te zetten, maar uit ervaring weet ik dat de helft van de namen dan toch wordt omgewisseld.” -hij grinnikt even - “Dus neem ik aan dat jullie liever zelf even jullie naam vertellen - dat bespaart jullie toch al een kwartiertje van deze les?”
Er wordt hevig geknikt in de klas, en een paar leerlingen - waaronder ook Ymke - beginnen hun boeken alweer in hun tas te stoppen.
“Hij lijkt me best wel sympathiek,” fluistert Nora me toe, “En moet je eens naar Silvia kijken, ik geloof dat ik al weet voor welk vak zij de komende maanden extra haar best zal gaan doen!”
Ik blik naar de bank schuin voor me, en zie hoe Silvia, steunende op haar ellebogen, dromerig in de verte zit te staren. Toegegeven, ik snap wel wat ze in hem ziet: groot, halflang bruin krulhaar in een staartje, en zijn ogen… ze doen me ergens aan denken, maar ik kan er niet opkomen waaraan precies…
“Hé, wat?”, schrik ik op wanneer Nora me aanstoot.
“Jij bent,” zegt ze, en ze voegt er grinnikend aan toe, “Hé, zowel Karl als Silvia niet jaloers gaan maken hoor!”
Als antwoord steek ik mijn tong naar haar uit, iets wat een vreemde blik van meneer Dooms oplevert: “En zou ik misschien ook nog de naam van deze brutale meid mogen weten?”
“Callista… Callista Van Loover…”, mompel ik, terwijl ik verlegen naar de grond staar.
“Maar we noemen haar Lis, meneer!”, roept Silvia luid door de hele klas,“Want ‘Callista’ is zo’n lange en moeilijke naam om steeds te moeten zeggen!”
“Ik vind het persoonlijk een heel mooie naam,” antwoordt meneer Dooms, “Zou je het erg vinden als ik je toch Callista noem? Of hoor je liever Lis?”
Ik haal mijn schouders op. Mij maakt het niet zoveel uit, ik reageer op beide namen. Maar wanneer ik weer opkijk en zijn onderzoekende blik op mij zie rusten, voel ik een schok door mijn hele lichaam gaan. Hier is iets vreemds aan de hand, en ik moet en zal uitzoeken wat!
“Serieus joh, hij stond je gewoon zowat te versieren!”, roept Silvia zo luid dat de hele gang het zou kunnen horen, “Die blik die hij je toewierp… Ik zou willen dat hij ook zo naar mij had gekeken…”
“Hé, voordat de les begon, wou je me nog aan je broer koppelen, en nu weer aan onze ad interim biologieleraar,” merk ik op, “Wie zal de volgende zijn: meneer de directeur, misschien?!”
We gieren het uit.
“Nee, je mag hem gerust hebben hoor, Silvia,” vervolg ik, voordat ik haar op nóg vreemdere gedachten kan brengen, “Als ik dan toch echt moet kiezen, dan euhm… Wel, dan kies ik toch maar voor je broer!”
Meteen verschijnt de twinkeling van een uur geleden weer in Silvia’s ogen, en ze springt als een roofdier op haar prooi: “Zie je wel dat ik toch gelijk had? Ik wist wel dat je uiteindelijk toch iets voor Karl voelde!”
“Maar ik heb toch helemaal niet gezegd dat…”, begin ik, maar op dat moment buigt Nora zich naar Silvia toe en fluistert iets in haar oor. Silvia begint te stralen - “Super idee, Noor!” -en wendt zich dan weer tot mij: “Lis, volgende zaterdag is er een fuif in het jeugdhuis. Ymke, Nora en ik gaan zeker, en als Karl weet dat jij ook komt, zal hij niet willen thuisblijven. Dus… Kom je? Please please please??”
Ze houdt haar hoofd scheef en kijkt me met puppy-oogjes aan, waardoor ik in de lach schiet: “Ik zou heel graag komen, maar misschien kan ik beter eerst thuis eens vragen of ik wel mag…”
“Dat beschouw ik als een‘ja’!”, concludeert Silvia, en meteen diept ze haar gsm op uit haar broekzak,“Ik zal meteen aan Karl laten weten dat hij komende zaterdagavond niets meer mag plannen!”
Ik neem haar bij de arm:“Wacht daar toch nog maar even mee, mijn ouders vertrouwen het uitgaansleven niet echt, en bovendien ben ik nog nooit naar een fuif geweest. Ik weet helemaal niet wat ik daar precies moet doen…”
“Geen probleem!”, lacht Nora, “Silvia en ik zullen je wel wat inwijden in de wereld van het uitgaan. Want wij zijn echte professionals, nietwaar Silvia?”
“Reken maar!”, roept Silvia, en ze strekt haar beide armen boven zich uit in de lucht, “Zeg maar tegen je ouders dat ze zich geen zorgen hoeven te maken, wij brengen je heel en zonder stukken weer naar huis. En je kan bij mij blijven slapen als het te laat wordt, dat doen Ymke en Nora ook altijd. Kunnen we nog gezellig een filmpje kijken en wat chips eten - of ja, iets fruitarisch dan in jouw geval. Wat denk je ervan?”
“Klinkt goed!”, ik doe mijn best om zo enthousiast mogelijk te klinken, maar mijn gedachten wringen zich alweer in alle mogelijke bochten. Ik zou zo graag naar die fuif gaan, samen met mijn vriendinnen maar vooral met Karl… Maar hoe moet ik daar thuis ooit de toestemming voor krijgen…?
x<3x
Lotte
P.S. Vreemd, ik merk net dat hier de tekst weer op één lijn komt te staan, terwijl ik in het Word-bestand echt wel de tab-toetsen heb gebruikt... Ik hoop dat het voor jullie nog wat te volgen is dan? :p