Mijmeringen over ego (2)
In een eerdere mijmering heb ik al verteld wat Ego is (volgens het boek 'Start vandaag met lichter leven' van Robert Bridgeman); een stemmetje in je hoofd die houd van zekerheid en je ervan probeert te weerhouden om te veranderen. Want dat is eng en onbekend, en onbekend maakt onbemind.
Ik vraag mij nu wel af hoe ver dat gaat. Wanneer doe je iets niet, omdat Ego zijn mening geeft, en wanneer is het gewoon gezond verstand. Van een brug af springen zonder bungeekoord is wat mij betreft gezond verstand. Daar ben ik het met Ego eens dat, dát geen goed idee is. Maar wat als je het idee hebt om je baan om te zeggen en iets totaal anders te gaan doen? Of je relatie beëindigen? Het zijn beide voorbeelden die in het begin veel stress en onzekerheid geven. Iets waar Ego een gruwelijke hekel aan heeft en genoeg argumenten zal weten om het niet te doen. Maar moet je dan luisteren naar Ego? Ik zou zelf ook argumenten kunnen bedenken om het wél te doen, zo’n beslissing kan ook heel goed uitpakken.
Het wordt nog lastiger als ik het voorbeeld scherper maak; je kan je baan opgeven voor een andere baan bij een ander bedrijf of huis en haard verkopen en gaan backpacken in Australië. Dat maakt nogal een verschil. Bij optie één kan je met gezond verstand argumenten bedenken dat het risico niet heel groot is en je daarmee Ego kunt overhalen om even zijn mond te houden. Bij optie twee kan ik bedenken dat Ego meer argumenten heeft en sterkere argumenten dat dit misschien toch niet zo handig is. En toch zijn er mensen die het doen en tijdens zo’n reis hun passie vinden en daar hun beroep van maken als ze terugkomen (of ze komen niet terug en zijn daar helemaal op hun plek). Maar garantie dat het goed komt heeft niemand (kijk maar naar dat vakantieprogramma waar mensen een ruïne in Zuid Frankrijk kopen en daar een Bed & Breakfast van proberen te maken).
Ego domineert een heel groot gebied van ons gezonde verstand. Op het moment dat het er echt op aankomt (zoals met het bungee koord) dan houd Ego zijn mond wel omdat hij er vertrouwen in heeft dat ik bedenk dat het geen goed idee is. Maar zodra iets niet levensbedreigend is dan heeft hij zijn zegje klaar en zal hij er zich mee gaan bemoeien. Het is aan mij om uit te vogelen of het idee wat ik heb inderdaad geen kans van slagen heeft zoals Ego zegt of dat de wens om het idee uit te voeren dermate groot is dat ik de consequenties neem als ze zich voordoen (zelfs al zou het compleet mislukken). En dat is nog niet zo makkelijk als het lijkt.
Ik vraag mij nu wel af hoe ver dat gaat. Wanneer doe je iets niet, omdat Ego zijn mening geeft, en wanneer is het gewoon gezond verstand. Van een brug af springen zonder bungeekoord is wat mij betreft gezond verstand. Daar ben ik het met Ego eens dat, dát geen goed idee is. Maar wat als je het idee hebt om je baan om te zeggen en iets totaal anders te gaan doen? Of je relatie beëindigen? Het zijn beide voorbeelden die in het begin veel stress en onzekerheid geven. Iets waar Ego een gruwelijke hekel aan heeft en genoeg argumenten zal weten om het niet te doen. Maar moet je dan luisteren naar Ego? Ik zou zelf ook argumenten kunnen bedenken om het wél te doen, zo’n beslissing kan ook heel goed uitpakken.
Het wordt nog lastiger als ik het voorbeeld scherper maak; je kan je baan opgeven voor een andere baan bij een ander bedrijf of huis en haard verkopen en gaan backpacken in Australië. Dat maakt nogal een verschil. Bij optie één kan je met gezond verstand argumenten bedenken dat het risico niet heel groot is en je daarmee Ego kunt overhalen om even zijn mond te houden. Bij optie twee kan ik bedenken dat Ego meer argumenten heeft en sterkere argumenten dat dit misschien toch niet zo handig is. En toch zijn er mensen die het doen en tijdens zo’n reis hun passie vinden en daar hun beroep van maken als ze terugkomen (of ze komen niet terug en zijn daar helemaal op hun plek). Maar garantie dat het goed komt heeft niemand (kijk maar naar dat vakantieprogramma waar mensen een ruïne in Zuid Frankrijk kopen en daar een Bed & Breakfast van proberen te maken).
Ego domineert een heel groot gebied van ons gezonde verstand. Op het moment dat het er echt op aankomt (zoals met het bungee koord) dan houd Ego zijn mond wel omdat hij er vertrouwen in heeft dat ik bedenk dat het geen goed idee is. Maar zodra iets niet levensbedreigend is dan heeft hij zijn zegje klaar en zal hij er zich mee gaan bemoeien. Het is aan mij om uit te vogelen of het idee wat ik heb inderdaad geen kans van slagen heeft zoals Ego zegt of dat de wens om het idee uit te voeren dermate groot is dat ik de consequenties neem als ze zich voordoen (zelfs al zou het compleet mislukken). En dat is nog niet zo makkelijk als het lijkt.