25336
Клапоцячыся пра апошнія цёплыя дзянькі вырашыў наведаць М4. Ды прагядаючы маршрут, пабачыў чорнае-чорнае возера. Трошку далей запланаванага, але глянем.
Наіўны чукоцкі мальчык спадзяваўся вярнуцца засветла, таму новыя акумулятары ў стоп не паставіў, а амаль разраджаную фару з сабой не браў.
Ну харашо ў той бок пракаціўся. Вецер незразумелы, праўда. Але і не ў твар, і не ў спіну.
На першым прыпынку недзе ў 5-ці кіламетрах ад мэты са мной вырашыў падсілкавацца Nepa cinerea. Да вады далекавата, дружа. Як ты тут апынуўся.
Далей чакаў трохкіламетровы ўчастак грунтоўкі. Першай у гэтым сезоне.
На шчасце, ехаць па ёй было магчыма. Пяску мінімум. Але па каменні на 24 (ці 23) мм шырыні і 8 атмасферах яшчэ тое задавальненне. Але выбар свядомы. Тым больш цікава было назіраць, як пакрышкі мяняюць колер у залежнасці ад колькасці пяска. А каменне іх ўвогуле робіць беленькімі.
Цікава, на колькі б іх хапіла ў такіх умовах. Але маіх рэурсаў яўна нашмат меней, таму яшчэ паходзяць.
Далей спробы пралезці да вады, але з роварам і абмежаваным часам гэта было не гэтым разам, скажам так. Ды яшчэ павукападобныя курвы паналяцелі. Двух прагнаў, двух дастаў з галавы ўжо падчас дарогі назад.
Таму толькі трошку каляводнай расліннасці з лісапетам і без.
Назад хутчэй.
Сонейка і неверагодна прыгожая траса скончыліся цягам гадзінкі нейкай (спадзяюся, BelToll не рэагуе на фатаграфаванне) і на ўездзе ў горад (многамашынным у вечаровую нядзелю) я быў фантомам-нянавісцю кіроўцаў. Напэўна. Прабачце, болей не буду.
Але даехаў. Праўда, абачліва прапускаў усіх з усіх другасных дарог і сцежак.
Абыйшлося без рэкордаў. Ды і куды ў цемры. Але сярэдняя за 27 на недзе 70 км трасы.
Наіўны чукоцкі мальчык спадзяваўся вярнуцца засветла, таму новыя акумулятары ў стоп не паставіў, а амаль разраджаную фару з сабой не браў.
Ну харашо ў той бок пракаціўся. Вецер незразумелы, праўда. Але і не ў твар, і не ў спіну.
На першым прыпынку недзе ў 5-ці кіламетрах ад мэты са мной вырашыў падсілкавацца Nepa cinerea. Да вады далекавата, дружа. Як ты тут апынуўся.
Далей чакаў трохкіламетровы ўчастак грунтоўкі. Першай у гэтым сезоне.
На шчасце, ехаць па ёй было магчыма. Пяску мінімум. Але па каменні на 24 (ці 23) мм шырыні і 8 атмасферах яшчэ тое задавальненне. Але выбар свядомы. Тым больш цікава было назіраць, як пакрышкі мяняюць колер у залежнасці ад колькасці пяска. А каменне іх ўвогуле робіць беленькімі.
Цікава, на колькі б іх хапіла ў такіх умовах. Але маіх рэурсаў яўна нашмат меней, таму яшчэ паходзяць.
Далей спробы пралезці да вады, але з роварам і абмежаваным часам гэта было не гэтым разам, скажам так. Ды яшчэ павукападобныя курвы паналяцелі. Двух прагнаў, двух дастаў з галавы ўжо падчас дарогі назад.
Таму толькі трошку каляводнай расліннасці з лісапетам і без.
Назад хутчэй.
Сонейка і неверагодна прыгожая траса скончыліся цягам гадзінкі нейкай (спадзяюся, BelToll не рэагуе на фатаграфаванне) і на ўездзе ў горад (многамашынным у вечаровую нядзелю) я быў фантомам-нянавісцю кіроўцаў. Напэўна. Прабачце, болей не буду.
Але даехаў. Праўда, абачліва прапускаў усіх з усіх другасных дарог і сцежак.
Абыйшлося без рэкордаў. Ды і куды ў цемры. Але сярэдняя за 27 на недзе 70 км трасы.