De Edelachtbare Desiree Consuela de Montesqieu
De broeders van Seven Gates zetten een uitermate bijzonder evenement neer. Het speelt als een geschiedenisboek, met occulte invloeden daardoorheen geweven. Hoe het op mij overkwam is de zeventiende eeuw zoals zeventiende-eeuwers hem gezien zouden kunnen hebben. Wat wij nu bijgeloof noemen was immers gewoon het wereldbeeld voor die mensen. Meest indrukwekkend is het strakke uitspelen van rangen en standen, en daardoor de vele mogelijkheden voor intrige die er uit voortkomen. Als je iemand boos maakt is het de gewoonste zaak om je meteen af te vragen welke groepering je daarmee boos maakt en of dat je problemen op gaat leveren met de kerk of de Hertog of zo. Mijn rol als rechter plaatste me op de scheidslijn van de twee standen. Belangrijker dan de gewone man, maar onder de adel. Oftewel, in Seven Gates termen, ik mag zitten in de kerk maar wel op de achterste rij. Het gaf me daardoor toegang maar ook een afstand tot adel en burger, wat heel bijzonder spel opleverde.
Maar vooraf wist ik niets hiervan, ik wist alleen dat ik een intrigante wilde spelen in een voor mij volledig onbekende wereld. Ik was er behoorlijk onzeker door. Hoe kon ik nou partijen tegen elkaar uit proberen te spelen als ik niet alleen de groepen maar ook de mensen niet kende. Spelleiding maakte korte metten met die onzekerheid in een gesprekje van vijf minuten. Mijn positie als rechter werd me uitgelegd in relatie tot de kerk en de adel, mijn mandaat en de grens van waaraf het bluf moest worden, en enkele sappige details van sleutelpersonages. Daarmee konden we van start.
Ik was aangenaam verrast. Ik ken niet veel organisaties waar je mee aan kan komen met de openingsvraag “ ik heb wat vragen over wat ik kan en mag als rechter” en dan krijg je zo’n weldoordacht antwoord. En daarna de opdracht: speel ermee.
En gespeeld ermee hebben we! Samen met mijn partner in crime Diederik heb ik me in de piranhavijver gestort. Het kostte een avond en ochtend van ons voorstellen als de reizende rechter Desiree de Montesqieu en de openbare aanklager Diederik van Puffelen; en het voeren van kleine gesprekjes rechts en links, maar toen begon het te lopen. Nadat we moeder overste gesproken hadden dat wij het jammer vinden dat de moord op de vazal onbestraft leek te blijven, en wij het onverstandig vonden als het recht zijn loop niet kon hebben in deze, werd ik plotseling vereerd met een bezoekje van mevrouw de Barones Buis Tweelinkhuyzen. Daarin gaf zij kort aan dat ook zij graag een vervolging zou zien, maar zelf niet in een positie was om er werk van te maken. Terwijl ik met haar sprak stond de Baron (niet haar echtgenoot) beleefd te wachten. Ik wilde mij beleefd terugtrekken, maar hij wenste mij te spreken, niet haar! Hij maakte me duidelijk dat hij op zou treden als ik onverstandig te werk zou gaan bij het openen van een rechtszaak die hem onwelgevallig zou zijn. En hintte dat bij een onverstandig besluit er zelfs revolutie zou kunnen dreigen.
Even later onthult een andere man tegenover mij dat hij kolonel van speciale troepen onder rechtstreeks bevel van de koning was, en geeft mij bevel van de kroon om te regelen dat voornoemde barones uit haar functie gezet zou worden. Ondertussen had Diederik al gesproken met de moordenaar pardon verdachte en hem vrijspraak aangeboden in ruil voor een jaarsalaris; een aanbod wat grif aanvaard werd. En terwijl de druk almaar hoger werd bleven wij ons best doen om uit te lokken dat iemand daadwerkelijk een rechtszaak aan zou spannen. Hier een prikje, daar een duwtje…. Na het diner hadden we beet. Eindelijk iemand die zo boos was dat hij er werk van wou maken. Met genoegen schreef ik de dagvaarding voor de moordenaar uit.
Prompt daarop kwam een hint van hogerhand dat de rechtszaak uitvoeren een bepaalde Hertog niet zou bevallen. Precies die ene Hertog die toch al op mijn hoofd uit was. We hebben het zo weten te manipuleren dat voordat dit bekend werd, wij twee partijen hadden laten betalen om de rechtszaak te laten seponeren. Het moment waarop we de maskers lieten vallen en keihard de verworven invloed en chantagemogelijkheden inzetten om geld te vragen was superspannend. Maar het lukte! We streken een grote som geld op en vertrokken met de noorderzon.
We hebben een half uur zitten stuiteren. Wat was dat gaaf. Gaaf om zo je hersens te moeten gebruiken om de zwendel klaar te spelen. Gaaf hoe Diederik en ik elkaar aanvulden, met een snelle blik wisten we genoeg van elkaar. Nu moest hij gaan duwen en dan moest ik het overnemen en de stem van redelijkheid zijn… het was een schaakspel en het was fantastisch.
Ook op spelvlak was de insteek voor mij uitdagend. Ik mocht van mezelf nu eens niet een gepassioneerde emotionele vrouw spelen. Nee, Desiree moest vriendelijk zijn en blijven, maar nooit echt hartelijk worden. Nooit met iemand oneens zijn, overkomen als een welopgevoed en weldenkend mens, waardoor iedereen zou kunnen denken dat er met haar wel een overeenkomst te vinden zou zijn. Geen emotionele uitbarstingen, geen impulsieve daden maar glashard rationeel intrigeren. Het viel me in het begin zwaar maar het is me gelukt! Iets waar ik best trots op ben. Volgens Shurf kwam Mevrouw de Montesqieu over als heel gevaarlijk. Terwijl ik geen bedreiging geuit heb en alleen vriendelijk ben geweest. Dat het gelukt is om zo een heel ander personage neer te zetten maakte ook het evenement geweldig leuk .
En dan heb ik het nog niet gehad over de ijzersterke visuele scenes (de meest kippenvel-waardige begrafenis ooit), de diepgang in de wereld of de gave manier waarop ze het occulte erin zeten zodanig dat het er is en toch ook niet is. Dan heb ik het ook nog niet over het hoge spelniveau, waarbij de kleinste dingen opgemerkt worden en er spel van gemaakt wordt. Of over hoe ze de morele en politieke dilemma’s uit de tijdgeest van de zeventiende eeuw in het spel zetten.
Seven Gates is een heel bijzonder evenement en ik ben blij dat ik deze gespeeld heb. Volgende keer zal de introductie zien van Josephine Bisset, de geheime geliefde van Charles Joyeux. En dan ga ik wel weer emotioneel en spiritueel. Ik heb het gevoel dat het dan overweldigend gaat zijn.
Maar vooraf wist ik niets hiervan, ik wist alleen dat ik een intrigante wilde spelen in een voor mij volledig onbekende wereld. Ik was er behoorlijk onzeker door. Hoe kon ik nou partijen tegen elkaar uit proberen te spelen als ik niet alleen de groepen maar ook de mensen niet kende. Spelleiding maakte korte metten met die onzekerheid in een gesprekje van vijf minuten. Mijn positie als rechter werd me uitgelegd in relatie tot de kerk en de adel, mijn mandaat en de grens van waaraf het bluf moest worden, en enkele sappige details van sleutelpersonages. Daarmee konden we van start.
Ik was aangenaam verrast. Ik ken niet veel organisaties waar je mee aan kan komen met de openingsvraag “ ik heb wat vragen over wat ik kan en mag als rechter” en dan krijg je zo’n weldoordacht antwoord. En daarna de opdracht: speel ermee.
En gespeeld ermee hebben we! Samen met mijn partner in crime Diederik heb ik me in de piranhavijver gestort. Het kostte een avond en ochtend van ons voorstellen als de reizende rechter Desiree de Montesqieu en de openbare aanklager Diederik van Puffelen; en het voeren van kleine gesprekjes rechts en links, maar toen begon het te lopen. Nadat we moeder overste gesproken hadden dat wij het jammer vinden dat de moord op de vazal onbestraft leek te blijven, en wij het onverstandig vonden als het recht zijn loop niet kon hebben in deze, werd ik plotseling vereerd met een bezoekje van mevrouw de Barones Buis Tweelinkhuyzen. Daarin gaf zij kort aan dat ook zij graag een vervolging zou zien, maar zelf niet in een positie was om er werk van te maken. Terwijl ik met haar sprak stond de Baron (niet haar echtgenoot) beleefd te wachten. Ik wilde mij beleefd terugtrekken, maar hij wenste mij te spreken, niet haar! Hij maakte me duidelijk dat hij op zou treden als ik onverstandig te werk zou gaan bij het openen van een rechtszaak die hem onwelgevallig zou zijn. En hintte dat bij een onverstandig besluit er zelfs revolutie zou kunnen dreigen.
Even later onthult een andere man tegenover mij dat hij kolonel van speciale troepen onder rechtstreeks bevel van de koning was, en geeft mij bevel van de kroon om te regelen dat voornoemde barones uit haar functie gezet zou worden. Ondertussen had Diederik al gesproken met de moordenaar pardon verdachte en hem vrijspraak aangeboden in ruil voor een jaarsalaris; een aanbod wat grif aanvaard werd. En terwijl de druk almaar hoger werd bleven wij ons best doen om uit te lokken dat iemand daadwerkelijk een rechtszaak aan zou spannen. Hier een prikje, daar een duwtje…. Na het diner hadden we beet. Eindelijk iemand die zo boos was dat hij er werk van wou maken. Met genoegen schreef ik de dagvaarding voor de moordenaar uit.
Prompt daarop kwam een hint van hogerhand dat de rechtszaak uitvoeren een bepaalde Hertog niet zou bevallen. Precies die ene Hertog die toch al op mijn hoofd uit was. We hebben het zo weten te manipuleren dat voordat dit bekend werd, wij twee partijen hadden laten betalen om de rechtszaak te laten seponeren. Het moment waarop we de maskers lieten vallen en keihard de verworven invloed en chantagemogelijkheden inzetten om geld te vragen was superspannend. Maar het lukte! We streken een grote som geld op en vertrokken met de noorderzon.
We hebben een half uur zitten stuiteren. Wat was dat gaaf. Gaaf om zo je hersens te moeten gebruiken om de zwendel klaar te spelen. Gaaf hoe Diederik en ik elkaar aanvulden, met een snelle blik wisten we genoeg van elkaar. Nu moest hij gaan duwen en dan moest ik het overnemen en de stem van redelijkheid zijn… het was een schaakspel en het was fantastisch.
Ook op spelvlak was de insteek voor mij uitdagend. Ik mocht van mezelf nu eens niet een gepassioneerde emotionele vrouw spelen. Nee, Desiree moest vriendelijk zijn en blijven, maar nooit echt hartelijk worden. Nooit met iemand oneens zijn, overkomen als een welopgevoed en weldenkend mens, waardoor iedereen zou kunnen denken dat er met haar wel een overeenkomst te vinden zou zijn. Geen emotionele uitbarstingen, geen impulsieve daden maar glashard rationeel intrigeren. Het viel me in het begin zwaar maar het is me gelukt! Iets waar ik best trots op ben. Volgens Shurf kwam Mevrouw de Montesqieu over als heel gevaarlijk. Terwijl ik geen bedreiging geuit heb en alleen vriendelijk ben geweest. Dat het gelukt is om zo een heel ander personage neer te zetten maakte ook het evenement geweldig leuk .
En dan heb ik het nog niet gehad over de ijzersterke visuele scenes (de meest kippenvel-waardige begrafenis ooit), de diepgang in de wereld of de gave manier waarop ze het occulte erin zeten zodanig dat het er is en toch ook niet is. Dan heb ik het ook nog niet over het hoge spelniveau, waarbij de kleinste dingen opgemerkt worden en er spel van gemaakt wordt. Of over hoe ze de morele en politieke dilemma’s uit de tijdgeest van de zeventiende eeuw in het spel zetten.
Seven Gates is een heel bijzonder evenement en ik ben blij dat ik deze gespeeld heb. Volgende keer zal de introductie zien van Josephine Bisset, de geheime geliefde van Charles Joyeux. En dan ga ik wel weer emotioneel en spiritueel. Ik heb het gevoel dat het dan overweldigend gaat zijn.