Էմոցիոնալ շոկ,
որի կարիքը զգում էի ու չէի զգացել նույնիսկ ամենաթունդ սիրահարված ժամանակ:
Ցնդելու բան էր: Ավագ ընկերս մի երկու օր առաջ նվիրեց "Muse" խմբի "Absolution Tour" 2004 թվի համերգի դիսկը:
Այ դա է համերգը: Թե չէ մնացածը հեչ: Ես դեռ կյանքում էդքան լավ համերգ չէի տեսել, առավել եւս` ներկա չեմ եղել: Ամբողջ գիշեր համերգով եմ տարված եղել, նախ երկու անգամ նայեցի, հետո արդեն երրորդ անգամի ժամանակ քնել էի, բայց երազներումս էի հետները:
Հա, ասեմ, որ մարդիկ ալտերնատիվ ռոք են նվագում/երգում: Վոկալիստին /Մեթյու Բելամի/ շաաաատ սիրեցի: Բացի էն, որ լավ է երգում, լավ էլ նվագում էր ստեղնաշարայինի վրա: Լորդից հետո դեռ ոչ մեկ էդքան դուրս չէր եկել:
Մի քանի բանի վրա ուշադրություն դարձրեցի.
1. Ինձ թվում էր արդեն վաղուց ջնջվել են էն կարծրատիպերը, թե ռոքերները /սրա տակ հասկացվում է ռոք լսող, ռոք սիրող, ռոք երաժիշտ/ փնթի, ճղճղված ջորերով, անլվա մազերով ու քանի կիլո երկաթ վրաներն են ման գալիս:
Բայց երեկ կիսածանոթ մի աղջիկ ասաց. "Դե ես սիրում եմ ***խմբին, որովհետեւ մենակ իրանք են գլուխները լվանում": Աբսուրդ բան է: Էսօր լափթոփս վերցրել եմ հետս, որ տանեմ ու էս համերգից ցույց տամ որոշ կադրեր, ապացուցեմ, որ ճիշտ չի:
Շատ էլ մաքուր, նորաոճ ու ստեղծված կարծրատիպերից դուրս հանգված տղաներ են: Բայց իհարկե օրինակը մենակ նրանք չեն: Ուղղակի թարմ են ուղեղիս մեջ:
2.Երեք մատենրով "պոզերի" կոմբինացիայի մասին: Բոլոր ռոք համերգներին անհնար է չտեսնել մի խումբ ջահելների, որ ձեռքերները օդում թափ են տալիս` մատները պոզեր սարքած:
Էդ համերգի ժամանակ հազվադեպ էին աչքովս նման ձեռքեր ընկնում: Ջահելությունը լաաավ էլ վայելում էր երաժշտությունը:
Հա, էսքան բան:
Իսկ Մեթին ախր շատ սիրեցի:
