Էշի ու գեշի տարբերությունը
Մի քանի շաբաթ շարունակ Լայսթենի լուսանկարներից մեկն էի ինտերնետում ման գալիս. աճուրդային նախնական գները մահացու աստղաբաշխական էին, իսկ անվճար տեղադրածներն էլ դե հասկանալի է, որ շատ-շատ վատն էին:
Բայց որ մի բան ուղեղս է մտնում, կպչում-մնում է, դուրս չի գալիս: Մի սիրուն օր էդ նկարը տեսնում եմ «Արվեստի աշխարհ» խանութում, որը ոնց հասկացել եմ միակն է, որ լուսանկարներ էլ է վաճառում: (Իսկ եթե միակը չի, խնդրում եմ տեղյակ պահեք :)
Պատվիրում եմ, որ էդ նկարը ավելի փոքր չափսով հանեն ինձ համար: Մի տղա` խանութի տերը, ինչպես հասկացա, քիթ-մռութով համաձայնվում է, թե հա կանենք: Այ որ տենց դեմքեր են ընդունում, միանգամից դուրս եմ գալիս` որտեղ էլ որ լինում եմ: Բայց էդ պահին... իսկականից զգացի էլի, թե ինչքան թանկ էր էդ նկարն ինձ համար, ձայն չհանեցի: «Ձվածեղի համար թավի պոչը պաչում են»:
Երկու օր հետո զանգում են, թե եկեք, վերցրեք, պատրաստ է արդեն: Գնում եմ, հեռվից նկարս տեսնում եմ, սիրտս ուրախությունից դողում է: Ձեռքս եմ վերցնում, ու ինչ լավ երազ, պատկերացում, ուրախություն, ու էլ չգիտեմ` ինչ կար, գլխիս փուլ են գալիս:
Առաջին հերթին նկատում եմ, որ իսկական նկարի տակ գրված է հեղինակի անունը, իսկ էս նկարում չկա. արյունը գլխիս է խփում: Էդ արդեն իսկ նշանակում է, որ օրիգինալ ֆայլից չեն տպել:
Նկարը շրջում եմ, տեսնում եմ հետեւը բան չկա գրած (պիտի որ հեղինակի անունը գրված-կպցված լինի): Աշխատողին հարցնում եմ.
-Ինչու՞ հեղինակի անունը չեք գրել:
Ու մի էնքան օրիգինալ պատասխան եմ լսում, որ քիչ է մնում ընկնավորվեմ: Գրիչը ձեռքս է տալիս.
-Հեսա, Դուք գրեք հետեւում:
Այսինքն` իր կարճ խելքով ես էնքան ապուշ եմ, որ չգիտեմ ինչ նկար եմ պատվիրել, հեղինակն էլ ով է, ու պիտի օրիգինալից նստեմ արտագրեմ:
Մի լավ վրդովվում եմ, բացատրում եմ, որ կարգն էդպես չի... Բայց դե ամեն ինչ քաղաքավարության սահմաններում:
Նկարը մի քիչ էլ եմ շուռումուռ տալիս, զգում եմ, որ վրայի ապակին շխկշխկում է` էն աստիճանի թույլ են վրան գցել. մի քիչ ուշադիր լինելուց հետո էլ տեսնում եմ, որ պասպարտուն հեչ բանի պետք չի, ոնց որ սովորական վատմանի թուղթ:
Ասում եմ, որ դեռ թող մնա իրանց մոտ, մինչեւ խանութի փակվելը կորոշեմ` ինչ անել: Դուրս եմ գալիս էն աստիճանի հիասթափված ու կոտրված, որ ուզում եմ լացել, լացս չի գալիս:
Ու մտատանջությունների մեջ կոտորվում եմ` վերցնեմ, չվերցնեմ. շատ եմ ուզում, բայց սիրտս կախ է: Ու մտածում եմ.
«Այ մարդ, փող եմ տալիս, որ ոչ օրիգինալը առնե՞մ. էն էլ էսքան փնթի սարքած». ու հաստատ որոշեցի, որ էշ լինելու հեչ հավես չունեմ:
Բայց որ մի բան ուղեղս է մտնում, կպչում-մնում է, դուրս չի գալիս: Մի սիրուն օր էդ նկարը տեսնում եմ «Արվեստի աշխարհ» խանութում, որը ոնց հասկացել եմ միակն է, որ լուսանկարներ էլ է վաճառում: (Իսկ եթե միակը չի, խնդրում եմ տեղյակ պահեք :)
Պատվիրում եմ, որ էդ նկարը ավելի փոքր չափսով հանեն ինձ համար: Մի տղա` խանութի տերը, ինչպես հասկացա, քիթ-մռութով համաձայնվում է, թե հա կանենք: Այ որ տենց դեմքեր են ընդունում, միանգամից դուրս եմ գալիս` որտեղ էլ որ լինում եմ: Բայց էդ պահին... իսկականից զգացի էլի, թե ինչքան թանկ էր էդ նկարն ինձ համար, ձայն չհանեցի: «Ձվածեղի համար թավի պոչը պաչում են»:
Երկու օր հետո զանգում են, թե եկեք, վերցրեք, պատրաստ է արդեն: Գնում եմ, հեռվից նկարս տեսնում եմ, սիրտս ուրախությունից դողում է: Ձեռքս եմ վերցնում, ու ինչ լավ երազ, պատկերացում, ուրախություն, ու էլ չգիտեմ` ինչ կար, գլխիս փուլ են գալիս:
Առաջին հերթին նկատում եմ, որ իսկական նկարի տակ գրված է հեղինակի անունը, իսկ էս նկարում չկա. արյունը գլխիս է խփում: Էդ արդեն իսկ նշանակում է, որ օրիգինալ ֆայլից չեն տպել:
Նկարը շրջում եմ, տեսնում եմ հետեւը բան չկա գրած (պիտի որ հեղինակի անունը գրված-կպցված լինի): Աշխատողին հարցնում եմ.
-Ինչու՞ հեղինակի անունը չեք գրել:
Ու մի էնքան օրիգինալ պատասխան եմ լսում, որ քիչ է մնում ընկնավորվեմ: Գրիչը ձեռքս է տալիս.
-Հեսա, Դուք գրեք հետեւում:
Այսինքն` իր կարճ խելքով ես էնքան ապուշ եմ, որ չգիտեմ ինչ նկար եմ պատվիրել, հեղինակն էլ ով է, ու պիտի օրիգինալից նստեմ արտագրեմ:
Մի լավ վրդովվում եմ, բացատրում եմ, որ կարգն էդպես չի... Բայց դե ամեն ինչ քաղաքավարության սահմաններում:
Նկարը մի քիչ էլ եմ շուռումուռ տալիս, զգում եմ, որ վրայի ապակին շխկշխկում է` էն աստիճանի թույլ են վրան գցել. մի քիչ ուշադիր լինելուց հետո էլ տեսնում եմ, որ պասպարտուն հեչ բանի պետք չի, ոնց որ սովորական վատմանի թուղթ:
Ասում եմ, որ դեռ թող մնա իրանց մոտ, մինչեւ խանութի փակվելը կորոշեմ` ինչ անել: Դուրս եմ գալիս էն աստիճանի հիասթափված ու կոտրված, որ ուզում եմ լացել, լացս չի գալիս:
Ու մտատանջությունների մեջ կոտորվում եմ` վերցնեմ, չվերցնեմ. շատ եմ ուզում, բայց սիրտս կախ է: Ու մտածում եմ.
«Այ մարդ, փող եմ տալիս, որ ոչ օրիգինալը առնե՞մ. էն էլ էսքան փնթի սարքած». ու հաստատ որոշեցի, որ էշ լինելու հեչ հավես չունեմ: