Να τι συμβαίνει όταν η βαρεμάρα συναντά την έμπνευση...
Τρίτη πρωί, κείμενα, κρύο, βαρεμάρα και - ευτυχώς- λίγη έμπνευση. Έχω να γράψω ποίημα εδώ και πολύ καιρό... απ'την τετάρτη δημοτικού in fact. λοιπόν ρίξτε μια μάτια και πείτε μου την γνώμη σας =D
Πόνος, θανατος, Αγαπη
Σταγόνα, σταγόνα στο μέτωπο επάνω
χτυπάει για ώρες, με πόνο μεγάλο.
Δεν σπάει όμως, αντέχει και άλλο.
Πάγος σε τραύμα, βαθύ κι ανοιχτό,
χρόνια συμβαίνει αυτό το κακό.
Όμως δεν σπάει, κρατάει για καιρό,
η ζωή στη μιζέρια τον θέλει δυνατό.
Δέχεται χτύπημα, σκληρό, δυνατό,
με οίκτο κανένα από τον εχθρό.
Κι όμως δεν σπάει, δεν είναι αρκετό.
Ήχο δεν βγάζει καθώς τον κεντρίζουν,
το αίμα του στάζει, τον βασανίζουν.
Όμως τον φίλο του πως να προδώσει;
Αυτόν που αγαπά δεν θα τους δώσει.
Για χρόνια δεν βλέπει της μέρας το φως,
μόνο τη φρίκη, μονάχος αυτός.
Σε κελί κλειδωμένος εδώ και καιρο,
τον πόνο δεν νιώθει, λες κι είναι νεκρός.
Ο χρόνος κυλάει, απάνθρωπος, γοργός
κι εκείνοι πλησιάζουν, με άγριο σκοπό.
Και τότε, ένας ήχος, οικίος, δυνατός.
Μια σφαίρα που φεύγει.
Τρομάζει ο εχθρός.
Μπροστά του σωριάζεται ο πρώτος νεκρός
κι εκείνος ζαρώνει στο θέαμα εμπρός.
Κλείνει τα μάτια, μένει σιωπηλός.
Τολμά να ελπίσει πως θα δει το φως.
Αντηχάει και άλλος πυροβολισμός,
το έδαφος χάνει -επιτέλους- ο εχθρός.
Η ώρα περνάει, απλώνεται η σιωπή.
Βήματα ακούει μα μένει εκεί.
Ένα άγγιγμα νιώθει, τραβιέται μακριά,
κρύβεται πέρα, μες την σκιά.
Κάποιος σημώνει, τον νιώθει κοντά.
Τα μάτια κρατάει ακόμα κλειστά.
Και τότε, ένα χάδι, λόγια απαλά.
Τα ματια του ανοίγει, δυστακτικά.
Τον φίλο του βλέπει και χαμογελά,
πάει καιρός, χρόνια πολλά.
Τον κοιτά μπερδεμένος, νοσταλγικά.
Ο φίλος τον κλείνει σε μια αγκαλιά.
Στο μάγουλο νιώθει χείλη απαλά,
του ψιθυρίζουν λόγια γλυκά.
Η ώρα περνάει και φεύγει από εκεί,
το μέρος εκείνο που το μισεί.
Ο φίλος του είναι τώρα κοντά,
είναι μ' εκείνον που αγαπά.
Γυρνά και του δίνει ένα φιλί,
είναι ευγνώμων που έχει σωθεί.