dobrze byłoby to odciążyć, bo ciężko obejrzeć cały odcinek bez przerwy. Myślałam o tym, kiedy wspomniałaś poprzednio u siebie, i uprzytomniłam sobie, że to wrażenie, co miałam przy oglądaniu, to mogło być to (albo powiązane, bo dotyczyło nie tyle narracji z offu, co montażu całości). Chyba ze dwa razy (więcej?) wręcz pogubiłam się, w którym teraz jestem odcinku i czy już było przejście do kolejnego, czy jeszcze idzie ten...? Nie pomagało, że czołówka wskakiwała dopiero po bardzo dłuuugich wstępach.
Już pierwsza scena to rozbudowany monolog, w którym czekamy na puentę zbyt długo i nawet grafiki nie pomagają. Przy tym te monologi są bardzo szybkie, zwłaszcza ten konkretny. Grafiki wręcz utrudniały zamiast pomagać, bo były dodatkowym elementem, za którym trzeba było nadążać i łączyć z tekstem. Gdyby jeszcze ten tekst był nieznajomy, to przechlapane... Znaczy, w praktyce by się po prostu przewinęło po parę razy - cały czas tak robię z szybkimi dialogami albo akcją w innych filmach - ale to jednak, no, nie zaleta.
Ewentualnie ujawnić ją na końcu zamiast na samym początku? O, na końcu lepiej! :) Jeśli już musi być, to tak, to jest myśl.
Miliony wydane na CGI są najczęściej dla mnie stracone, tu mi wszystko grało w ramach pewnego stylu. To wyglądało, jakby popatrzyli na budżet i stwierdzili, że lepiej zrobić solidny teatr telewizji niż silić się na udawanie Hollywoodu z przeceny. :) Postawili na tekst i aktorów, i bardzo dobrze, bo to jest właśnie duch książki. Z CGI jedyne na czym mi naprawdę zależało, to płonący Bentley, ale był OK - bez szału, ale i bez obciachu. Wizualnie najfajniejsze były niektóre "ziemskie" scenografie (scena wiktoriańska i w ogóle Londyn (przekornie słoneczny!), okolice domku Agnes...). Dosyć mehowo natomiast odebrałam Ogród - powinien być bardziej dżunglowo-palmiasty, a wyglądał bardzo europejsko.
Myślałam o tym, kiedy wspomniałaś poprzednio u siebie, i uprzytomniłam sobie, że to wrażenie, co miałam przy oglądaniu, to mogło być to (albo powiązane, bo dotyczyło nie tyle narracji z offu, co montażu całości). Chyba ze dwa razy (więcej?) wręcz pogubiłam się, w którym teraz jestem odcinku i czy już było przejście do kolejnego, czy jeszcze idzie ten...? Nie pomagało, że czołówka wskakiwała dopiero po bardzo dłuuugich wstępach.
Już pierwsza scena to rozbudowany monolog, w którym czekamy na puentę zbyt długo i nawet grafiki nie pomagają.
Przy tym te monologi są bardzo szybkie, zwłaszcza ten konkretny. Grafiki wręcz utrudniały zamiast pomagać, bo były dodatkowym elementem, za którym trzeba było nadążać i łączyć z tekstem. Gdyby jeszcze ten tekst był nieznajomy, to przechlapane... Znaczy, w praktyce by się po prostu przewinęło po parę razy - cały czas tak robię z szybkimi dialogami albo akcją w innych filmach - ale to jednak, no, nie zaleta.
Ewentualnie ujawnić ją na końcu zamiast na samym początku?
O, na końcu lepiej! :) Jeśli już musi być, to tak, to jest myśl.
Miliony wydane na CGI są najczęściej dla mnie stracone, tu mi wszystko grało w ramach pewnego stylu.
To wyglądało, jakby popatrzyli na budżet i stwierdzili, że lepiej zrobić solidny teatr telewizji niż silić się na udawanie Hollywoodu z przeceny. :) Postawili na tekst i aktorów, i bardzo dobrze, bo to jest właśnie duch książki. Z CGI jedyne na czym mi naprawdę zależało, to płonący Bentley, ale był OK - bez szału, ale i bez obciachu. Wizualnie najfajniejsze były niektóre "ziemskie" scenografie (scena wiktoriańska i w ogóle Londyn (przekornie słoneczny!), okolice domku Agnes...). Dosyć mehowo natomiast odebrałam Ogród - powinien być bardziej dżunglowo-palmiasty, a wyglądał bardzo europejsko.
Reply
Leave a comment