Калі паміраюць...
Калі паміраюць дрэвы - яны павольна падаюць на зямлю, Больш павольна, чым пушок адуванчыка, - і застаюцца ляжаць. Калі паміраюць жывёлы - яны засынаюць у ветрабоі Або чарнеюць на раллі уздзьмутым жыватом, А над імі драпежна цягнуцца павольныя аблокі. Калі паміраюць гарады - па анфіладах крочаць рыжыя львы І слізгоча струменьчыкам ртуці змяя па карцінах, што ўпалі ў музеі. Калі паміраюць планеты - застаюцца свінцовыя воды І свісцячая песня пяскоў у расколінах скал. Калі памірае каханне... Але каханне не памірае. Яно вечна застаецца ў грудзях лікуючай тугою слоў, Безнадзейным болем і непатольнай пяшчотай, Калі нічым не дапаможаш, хаця сэрца аб зоры разбі. Плач дрыядай, рагачы сатанінскай няшчыраю ўсмешкай, Львом куртатым кроч, слізгай самаахвярным змеем Або падлай няшчаснай валяйся на ворыве лёсу - Ўсё дарэмна. Няма дапамогі. І смерці няма ў кахання. Чалавек толькі смертны. Але калі дрэвы не помняць, Гарады не помняць, не помняць нямыя планеты - Сэрца помніць каханне і попелам стаўшы з агню. Аб пушыстым снезе бясконца яно ўспамінае, Аб слядах на снезе, аб любых заснежаных веях, Аб журботнай усмешцы і аб горкіх, апошніх, бязважкіх Пацалунках у вочы, запясці і вуснаў ражкі... Скрухай поўнае, ўспамінае мёртвае сэрца І аб тым, чаго не было і не будзе болей ніколі: Аб агні ачага, аб неадчэпных цёплых дзіцячых далонях, Аб жаданні пакласці жыццё за яе і з успоратым горлам Прыпаўзці і падохнуць ля ног, уратаваных табой. Не забываючы здохнуць. Усё помніць і мёртвае сэрца І кружляе з крыкам перадсмяротнай і ўсё ж бессмяротнай тугі Над магіламі мёртвых багоў, над журботным спакоем зрынутых дрэў. Над жывёламі, кінутымі на раллі, Над планетамі мёртвымі і гарадамі - Бессмяротнаю каняй, што моліць аб кроплі вады.
Уладзімір Караткевіч