Մշակույթի պաշտպանությանը նպաստող մոտավոր մի ծրագիր
Originally posted by lernci at Մշակույթի պաշտպանությանը նպաստող մոտավոր մի ծրագիր
Ահավասիկ մշակույթի պաշտպանությանը նպաստող մոտավոր մի ծրագիր.
“Մշակույթի պատմական գանձարանն այնքան հարուստ է, որ ապագա համալրման իմաստով անհանագստանալու կարիք չկա: Մինչդեռ մշակույթն ունի գործնական, բարոյական մի կողմ, որն առօրյա կյանքում անվանում ենք նրբավարություն, քաղաքավարություն…Այն ունի եզակի և վիթխարի նշանակություն”,-գրում է Վլադիմիր Սոլովյովը:
“Չի կարելի ոչ մեկից պահանջել ոչ բարձրագույն առաքինություն ոչ մեծ խելք կամ հանճարեղություն: Բայց կարելի է և պարտադիր` բոլորից պահանջել նրբավարություն: Դա այն նվազագույնն է, որի շնորհիվ մարդիկ կարող են ապրել մարդավայել”, եզրակացնում է մեծ փիլիսոփան: Հիրավի, առանց այդ նվազագույնի, առանց փոխադարձ հարգանքի նույնիսկ ամենավեհ մշակույթը չի պատսպարվի, այն կրող չի լինի, չի տարածվի, ինչպես ալիքները` առանց տարածման դաշտի: Մյուս կողմից, նման նրբավարություն մարդ ձեռք է բերում, հաղորդվելով գեղեցիկի, վեհի, բարձր արվեստի հետ: Թվում է, թե մոգական մի շրջան է` նախ աշխարհը պետք է փրկի գեղեցիկը, որպեսզի գեղեցիկը փրկի աշխարհը:
Հատված Դանիել Երաժիշտի "Ամենայն մաքուր, հայելին ցեղին" գրքի՝ «Հանիբալը դարպասների մոտ է» հոդվածից
Ահավասիկ մշակույթի պաշտպանությանը նպաստող մոտավոր մի ծրագիր.
- Հայ երեխայի առաջին տպավորությունները պիտի լինեն հայոց լեզուն և լեզվից բխած հայկական ժողովրդական և դասական երաժշտությունը
- Անհրաժեշտ է վերականգնել օրորոցային երգերի ավանդույթը/բայց ոչ ձայնագրված վիճակում/
- Դադարեցնել մանկապարտեզներում, դպրոցներում և այլ կրթօջախներում որպես ֆոն հնչող անճաշակ երաժշտությունը` լինի դա հայկական թե օտար:
- Կրթօջախներում կազմակերպվող միջոցառումներում կիրառվող երաժշտությունը նախ պիտի լինի ազգային, հետո միայն հանրամատչելի, ընդ որում` միայն բարձրաճաշակ:
- Միջնակարգ դպրոցներում, բուհերում “Մշակույթի պատմություն”, “Կրոնի պատմություն” առարկաների շրջանակներում լուսաբանել կրոնի, մշակույթի և արվեստի առնչությունները:
- Երգ-երաժշտության դասերին դպրոցականները պիտի սովորեն խմբովի երգել հայկական-ժողովրդական, ազգային-հայրենասիրական և հոգևոր երգեր:
- Անհրաժեշտ է դասական երաժշտության հայտնի նմուշների ունկնդրումներ, ֆիլմերի դիտումներ, որոնց ընթացքում աշակերտները կտիրապետեն լռելու և լսելու արվեստին/հեռու կմնան “սին ճառախոսներից”/:
- Ուսումնական հաստատություններում, հիմնարկներում ստեղծել երգչախմբեր, մեծ տեղ տալ խմբերգային արվեստին, որի միջոցով հասարակության մեջ կձևավորվի հոգևոր միասնականության մթնոլորտ /պետք է գոնե մի քանի երգ կարողանանք ողջ ազգով երգել/:
- Ձևավորել հայեցի կրթությամբ մարդ-մասնագետ, քաղաքացի, այլ ոչ դերակատար, կամակատար:
- Ինչպես լեզվի տեսչությունը հսկում է հանրապետությունում հայոց լեզվի անխաթար կիրառմանը, ինչպես նախկինում Հուշարձանների պահպանման կոմիտեն էր հսկում պատմամշակույթային հուշարձանների վիճակը, հարկ է հիմնել նման կազմակերպություն, որը կկանխի ազգային մշակույթի աղավաղումը և ոչնչացման փորձերը:
“Մշակույթի պատմական գանձարանն այնքան հարուստ է, որ ապագա համալրման իմաստով անհանագստանալու կարիք չկա: Մինչդեռ մշակույթն ունի գործնական, բարոյական մի կողմ, որն առօրյա կյանքում անվանում ենք նրբավարություն, քաղաքավարություն…Այն ունի եզակի և վիթխարի նշանակություն”,-գրում է Վլադիմիր Սոլովյովը:
“Չի կարելի ոչ մեկից պահանջել ոչ բարձրագույն առաքինություն ոչ մեծ խելք կամ հանճարեղություն: Բայց կարելի է և պարտադիր` բոլորից պահանջել նրբավարություն: Դա այն նվազագույնն է, որի շնորհիվ մարդիկ կարող են ապրել մարդավայել”, եզրակացնում է մեծ փիլիսոփան: Հիրավի, առանց այդ նվազագույնի, առանց փոխադարձ հարգանքի նույնիսկ ամենավեհ մշակույթը չի պատսպարվի, այն կրող չի լինի, չի տարածվի, ինչպես ալիքները` առանց տարածման դաշտի: Մյուս կողմից, նման նրբավարություն մարդ ձեռք է բերում, հաղորդվելով գեղեցիկի, վեհի, բարձր արվեստի հետ: Թվում է, թե մոգական մի շրջան է` նախ աշխարհը պետք է փրկի գեղեցիկը, որպեսզի գեղեցիկը փրկի աշխարհը:
Հատված Դանիել Երաժիշտի "Ամենայն մաքուր, հայելին ցեղին" գրքի՝ «Հանիբալը դարպասների մոտ է» հոդվածից