Բազմաչարչար հայ ժողովուրդն ու մենք

[ahousekeeper]

Անեկդոտ. մի մարդ ծառ է բարձրանում ու լռվում է։ Ձայն է տալիս, համագյուղացիները հասնում են օգնության։ Մեկն ասում է. «Գիտեմ, ինչ պիտի անել։ Պարան բերեք։» Պարանը բերում են, ծայրը նետում ծառին լռվածին, ասում թե կապիր գոտկատեղիդ շուրջ։ Մարդը կապում է պարանը, գյուղացին վերցնում ու կտրուկ քաշում։ Խեղճը ծառից ընկնում, ջարդուփշուր է լինում։ «Արա, խելա՞ռ ես,

Comments

[nrbakert_tashuk]

Օտարի պեսը դեռ ոչինչ!!!! "Օտարի պեսը" գոնե տարրական հարգալից վերաբերմունք է ենթադրում ի սկզբանե եվ ընդհանրապես (գիտեք մեր "հարգալից վերաբերմունքը", երբեմն ստորաքարշ, օտարների նկատմամբ).... Մենք չիմանալով մերը, հիանում ենք ուրիշների ամեն ինչով, ու դադարում հարգել մեզ-որպես մեկի, որը չունի արժանիքներ ու ձերքբերումներ և այդ իսկ պատճառով արժանի է արգահատելի վերաբերմունքի... սա է վատը... ու տխուր է: Թեև մյուս կողմից, երբ մտածում եմ, թե խորհրդային «հիշողության և ազգային պատմության» մսաղացից հետո դեռ այսքան բան պահպանել ենք, ուրեմն մեր գենետիկ հիշողությունն ու տեսակի պահպանման գենն ինչ հզոր է, որ դեռ այսպիսի պարագաների ներքո անգամ հիշում ու պահպանում ենք.... է, միևնույնն է, ինչպես ասում էր իմ դասախոսներից մեկը «հայոց մշակույթը բոլոր դարերում միշտ մի քանի ջահակիրներ են կրել իրենց վրա», դա այդպես էլ կա, ցանկացած ազգի մեջ ազգը, բոլոր ոլորտներում, առաջ են տանում ջահակիրները... ու նույն այս պահին իմ մի միտքը հիշեցի՝ վերջերս մտածում էի, որ մենք լավ ազգ ենք, թեկուզ այն բանի համար, որ մեր մտավորականներից ու ազգային գործիչներից ոչ մեկ մեր ազգի հասցեին չի ասել «быдло»... միայն գովասանքի ու մեծարման խոսքեր... սա արդեն ինչ-որ բանի մասին խոսում է:)...