(no subject)

Mar 23, 2017 19:08

2017-2012. Цесць і нажы

Ад цесця ў спадчыну мне засталося і некалькі сталовых нажоў. Іх я трымаю ў майстэрні. Дзе-дзе а ў мастакоўскай майстэрні лішні нож не зашкодзіць. Каб нажы не зубілі сваёй вартасці, я вырашыў іх навастрыць. Мог бы і сам, але падумалася, што майстравіты слесар гэта зробіць значна лепш за мяне. Спусціўся ў майстэрню, дзе робяць ключы, але там тоўсты дзядзька паскардзіўся на станок. Маўляў станіна разгайдалася і трэба каб майстар яе паправіў. Майстар нападыходзе, але калі дакладна прыйдзе - невядома. Таўстун параіў мне з'ездзіць на чыгуначны вакзал, дзе ёсць дзед, які лепш за ўсіх у Мінску вострыць нажы. Адзін прыпынак на метро - не далёкі свет. Сівавусы дзед навастрыў нажы так, што нават лёгенькім рухам яны рэжуць тонкую паперку. «Мне нажы ад цесця засталіся!» - сам не ведаю нашто сказаў я дзеду слесару. «Ваш цесць быў вельмі акуратным чалавекам. Ён вастрыў нажы брусочкам. Толькі брусок не дае едкай вастрыні. Ён, як ты не старайся, заваліць лінію. Едкую вастрыню нажу можа даць толькі круглы наждак на электрастанку». Цяпер у маёй майстэрні ёсць не проста добра навостраныя нажы Івана Барысавіча Бяляева, а нажы з едкай вастрынёю.

цесць

Previous post Next post
Up