Травеньскі дождж
Так шкада, што калі прыязжаеш у нейкі цікавы горад, там ідзе дожд. Так у мяне адбылося з Берлінам. Горад быў сумны і рамантычны. Берлінскі дожд мяне абдымаў, ён размаўляў са мной. І вось… навеяло:
Я зноў бачу дожд. Чаму? Я бачу не такі дождж, які звычайна ідзе ў гэтую пару года, недзе за вакном. І нават не такі, які ільецца ў ваннай, калі людзі прымаюць душ. Дождж, які я бачу знаходзіцца ў мяне ў душы. Ці, як я яго называю ў гэтыя моманты - містэр D.
Містэр D такі адзін. І ў адрозненне ад звычайнага дажджу, ён нікуды не ідзе і ніадкуль не льецца.
Містэр D просто ёсць.
Тусуецца тут сабе, як сівы небарака з верхнега гораду, які штодзень с працягнутай далонью ля царквы сядзіць і просіць грошы. Сядзіць і яшчэ больш урастае каранямі ў зямлю. Нібы ісці яму нікуда не трэба, нібы ён плануе застацца тут назаўжды.
- З якой халеры ты апынуўся тут? - гучна з жалем пытаюся ў яго.
Ён, дубень, маўчыць. Нібы вусны расчыніць нельга, бо набраў у рот вады. Нават ў вочы мне не глядзіць. Ён сядзіць ціхенька-ціхенька. Толькі дакучае мне.
Вось гляджу на яго і здаецца, што акрамя яго, гэтага небаракі, у мяне больш нічога няма ў жыцці. Але я памятаю, што недзе ў маім заплечніку валяецца недачытаная кніга Марціновіча, разражаны тэлефон ды пашпарт - а гэта ўжо штосьці.
Я заходжу ў першую, якая патрапіла, кавярню і заказваю гарбату. Яна, гарбата - адзінае, што можа разбавіць майго містэра D. Гэта можна разбаўляць яшчэ алкаголем ці кавай, але сёння я хачу гарбатай.
І вось сядзім мы ўтраіх за столікам. Маўчым. Пазіраем адзін на аднаго. Містэр D туліць сваю галаву да маёй. І мне гэта падаецца неяк рамантычна. Пачынаю яму распавядаць, што мне ўжо ня страшна, што на сам рэч я чакала яго. Ведала, што хутка прыйдзе, бо даўно ня было яго бачна.
Кубак гарбаты хутка спустошыцца. Спадзяюся, і дожд так сама.