Multi layered identity: alle lagen bevatten evenveel essentie
Bij ieder nieuw contact heb je het geweldige voordeel een onbeschreven blad te kunnen zijn. Terwijl je projecteert wie je wilt zijn, opent een ruimte tussen wie je wilt zijn en wie jij denkt dat je op dat moment bent. In die ruimte wordt getoond wat je tegenhoudt om te zijn wie je wilt zijn. Hoe je het blad beschrijft is denk ik geen kwestie van elkaars ‘ware persoonlijkheid' leren kennen die achter een 'oppervlakkige' persoonlijkheid zou schuil gaan. Misschien is het zichtbare en het aangepaste wel net zo authentiek als het verborgene en onaangepaste. Identiteit is grotendeels vloeibaar en elkaar leren kennen is een kwestie van keuzes wat je wel en niet laat zien aan de ander, wat je wel en niet deelt. Elk sociaal contact is per definitie inauthentiek en daardoor juist authentiek. Alles is even echt of alles is even nep.
Jij kiest de inhoud van de pagina’s die iemand te zien krijgt, jij bepaald in meerdere of mindere mate met welke informatie de ander het zal gaan beschrijven, je stuurt, al dan niet bewust, wat je van de ander terug hoopt te krijgen: 'when I want you're opinion I'll give it to you'. Als je er geavanceerd in bent, bepaal jij grotendeels het beeld wat de ander van jou kan krijgen. Als je er niet goed in bent, verkeer je in de illusie dat jij dat bepaald; iedereen wil graag in control zijn. Het keuzeproces van verhullen en tonen maakt deel uit van je identiteit, sterker nog dat is misschien wel identiteit.
Ik denk dat ik niet meer geloof in een ware kern; in een identiteit die je af kunt pellen tot een essentie. De ‘buitenste’ lagen zijn net zoveel kern als ‘onderliggende’ lagen en daarmee bevatten alle lagen evenveel essentie. Het prettige aan nieuwe sociale contacten is dat je jezelf in sommige gevallen kunt heruitvinden, de ander weet immers niet wie, wat en hoe je bent. Je kiest opnieuw wie je wilt zijn en zorgt ervoor dat je dat aan de ander laat zien. Iemand die jou niet kent zal niet snel de beperkende woorden uitspreken: 'dat past niet bij jou', 'zo ben jij niet' of 'dat is niks voor jou'. Je laat dingen weg, vergroot dingen uit en zegt dingen die misschien in eerste instantie niet waar zijn, maar in tweede instantie wel.
Halve waarheden veranderen in hele waarheden, zoals een eigen verkozen selffulfilling prophecy. In het begin lijkt dat onnatuurlijk maar na verloop van tijd wordt je een geheel met het heruitgevonden ik. Jezelf zijn of worden gebeurt onder andere in uitwisseling met een sociale context.
Ik leg graag een link met risico inschatting van levensgevaar en levenslust ervaren: soms kijken mensen opzettelijk over het randje van een dak op grote hoogte, of ze gaan dicht tegen de rand staan. Op deze wijze wordt je eraan herinnnerd dat je niet moet springen of misschien beter gezegd: je wordt geconfronteerd met de constatering dat je niet -wil- springen, maar om dat te ervaren moet je het wel gezien en gevoeld hebben. Zo werkt het ook met identiteit. Je kunt jezelf niet zijn of worden zonder jezelf te confronteren met wat je in ieder geval niet bent of niet wilt zijn. Inauthenticiteit is daarmee onlosmakelijk verbonden met authenticiteit; ze zijn volledig met elkaar verknoopt. Mensen zijn te geavanceerde wezens om dit 'spel' niet te spelen. We zijn niet zoals dieren die simpelweg 'zijn', al zou het misschien best mooi zijn als we meer zo zouden kunnen zijn. We kunnen daar allicht iets van leren in dit overbewuste en ultra reflexieve tijdperk.
Jij kiest de inhoud van de pagina’s die iemand te zien krijgt, jij bepaald in meerdere of mindere mate met welke informatie de ander het zal gaan beschrijven, je stuurt, al dan niet bewust, wat je van de ander terug hoopt te krijgen: 'when I want you're opinion I'll give it to you'. Als je er geavanceerd in bent, bepaal jij grotendeels het beeld wat de ander van jou kan krijgen. Als je er niet goed in bent, verkeer je in de illusie dat jij dat bepaald; iedereen wil graag in control zijn. Het keuzeproces van verhullen en tonen maakt deel uit van je identiteit, sterker nog dat is misschien wel identiteit.
Ik denk dat ik niet meer geloof in een ware kern; in een identiteit die je af kunt pellen tot een essentie. De ‘buitenste’ lagen zijn net zoveel kern als ‘onderliggende’ lagen en daarmee bevatten alle lagen evenveel essentie. Het prettige aan nieuwe sociale contacten is dat je jezelf in sommige gevallen kunt heruitvinden, de ander weet immers niet wie, wat en hoe je bent. Je kiest opnieuw wie je wilt zijn en zorgt ervoor dat je dat aan de ander laat zien. Iemand die jou niet kent zal niet snel de beperkende woorden uitspreken: 'dat past niet bij jou', 'zo ben jij niet' of 'dat is niks voor jou'. Je laat dingen weg, vergroot dingen uit en zegt dingen die misschien in eerste instantie niet waar zijn, maar in tweede instantie wel.
Halve waarheden veranderen in hele waarheden, zoals een eigen verkozen selffulfilling prophecy. In het begin lijkt dat onnatuurlijk maar na verloop van tijd wordt je een geheel met het heruitgevonden ik. Jezelf zijn of worden gebeurt onder andere in uitwisseling met een sociale context.
Ik leg graag een link met risico inschatting van levensgevaar en levenslust ervaren: soms kijken mensen opzettelijk over het randje van een dak op grote hoogte, of ze gaan dicht tegen de rand staan. Op deze wijze wordt je eraan herinnnerd dat je niet moet springen of misschien beter gezegd: je wordt geconfronteerd met de constatering dat je niet -wil- springen, maar om dat te ervaren moet je het wel gezien en gevoeld hebben. Zo werkt het ook met identiteit. Je kunt jezelf niet zijn of worden zonder jezelf te confronteren met wat je in ieder geval niet bent of niet wilt zijn. Inauthenticiteit is daarmee onlosmakelijk verbonden met authenticiteit; ze zijn volledig met elkaar verknoopt. Mensen zijn te geavanceerde wezens om dit 'spel' niet te spelen. We zijn niet zoals dieren die simpelweg 'zijn', al zou het misschien best mooi zijn als we meer zo zouden kunnen zijn. We kunnen daar allicht iets van leren in dit overbewuste en ultra reflexieve tijdperk.