Swing the night away
Gisteren gaf ik voor de laatste keer dansles aan mijn kindjes in de pandahallen. Zij denken allemaal dat ik er in September weer zal staan omdat ik van de 'grote baas' niet mocht zeggen dat ik wegga. Ik heb het in totaal 3 volle seizoenen gedaan en 4 optredens gecoördineerd (waarvan de laatste overigens over 2 weken is; wees welkom). Sommige van mijn kinderen dansen al 3 jaar bij me en hebben zich al ingeschreven voor het volgende seizoen. Sommige kan ik wel schieten. Ookal ging ik het laatste half jaar altijd chagerijnig naar mn werk, had ik er nooit meer zin in, toch ga ik het missen. Het wordt een soort kindje van je, het is niet vergelijkbaar met een baantje achter de kassa of in een winkel. Ik was 17 toen ik begon, onzeker en jong. Nu ben ik 20, nog steeds onzeker en nog steeds jong maar dat doet er niet toe. Ik heb in de tussentijd een opleiding gedaan, meer dan 500 kinderen les gegeven en zoveel bijgeleerd. Toch is het goed dat ik weg ben gegaan. Op een gegeven moment moet je verder en wil je vooruit en die tijd is simpelweg nu gekomen. Geen tranen, geen spijt, maar jammer is het wel. Ik blijf toch wel dansen, ik kan niet zonder.
We just dance the night away.
Dansen. Ik kan echt niet zonder. Het is mijn adem.