De eerste lijst der lijsten.
In aanloop van de jaarlijkse jaarlijst zit ik al weken te mijmeren, piekeren en pijnzen. Door m’n koptelefoon schalt enkel muziek die in 2010 is uitgekomen en de last.fm statistieken zijn onder de loep genomen. Zelfs de Metaphysics of Music van Schopenhauer heb ik er op nageslagen. En ik kom er gewoon niet uit. Het afgelopen jaar is zo gefragmenteerd, alleen het Zweden tijdperk is al in minimaal 3 era op te delen, dat het moeilijk is om favoriete albums over het hele jaar te benoemen. Maar wat ik enigszins mistroostig moet concluderen is dat het afgelopen muzikale jaar live gezien qua kwantiteit een echec te noemen valt. Met als voordeel dat dit snel in jaarlijstvorm valt te gieten, hierbij:
Rotterdams Philharmonisch Orkest o.l.v. Juraj Valcuha met Simone Lamsma: Vooral het vioolconcert in D door Sibelius was verschrikkelijk mooi. Nog nooit eerder had ik een klassiek concert gezien maar dit smaakt zeker naar meer. Indrukwekkend. Nu schijn ik wel met mijn neus in de boter te zijn gevallen, met een sublieme violiste en een geweldige jonge expressieve dirigent in zo’n magnifieke setting en met een prachtige trophy wife aan mijn arm.
Jagga Jazzist: Opener op Lowlands en, zoals het de traditie gebied, direct een fantastisch optreden.
The National. Wederom. Zowel het intieme optreden in Paradiso, de afgeschilferde huidcellen van de hand waarmee ik hem een schouderklop gaf koester ik nog op formaldehyde, als de implosieve show op Lowlands waren van verschrikkelijk hoog niveau. Het is onvoorstelbaar dat een band waar ik zoveel verwachtingen van heb me nog nooit teleur heeft gesteld. Ik kan ze niet vaak genoeg benadrukken, misschien moet ik het maar op mijn voorhoofd laten tatoeëren.
The xx. Eindelijk live mogen zien. En het maakte mijn stoutste verwachtingen waar. Soms fantaseer ik nog over die muur van bas die ze over me heen wisten te leggen als een warme vibrerende deken.
LCD Soundsystem. Ik kan me het jaar nog herinneren dat ik idolaat van het DFA label en alles wat ze uitbrachten was. Die dagen zijn voorbij, Hot Chip is z’n charme verloren en eigenlijk staat alleen LCD Soundsystem nog overeind. En hoe! Als een fiere tentstok die de verder half ingestorte en met dronken festivalbezoekers en hun kots overladen tentdoek dat DFA heet overeind houdt zodat ik er toch nog muziekaal onderdak kan vinden. Deze band, deze man, is een genie. Werkelijk. Ik zou ze de Daft Punk van dit decennium kunnen noemen en het niet eens ironisch hoeven te bedoelen. Wederom zo’n Lowlands hoogtepunt.
De Litouwse band die ik in Vilnius zag. Geen idee waar ze over zongen, maar die trompettist heeft een stukje van mijn hart bewaard als souvenir. Bovendien was het in een bijzonder leuke live muziekclub zoals ze bedoeld zijn met een eigen 5 liter biertaptoren op m’n tafel gevuld met heerlijk vers gebrouwen Svyturys bier.
De bijzondere mix van Bretonse en Afrikaanse volksmuziek die ik op het festival in Bretagne zag. Alsof de zon overal doorbrak op die druiliger dag. Innemend festival met innemende muziek, innemende mensen en innemende wederom vers lokaal gebrouwen bier.
Gotan. Op hetzelfde festival zag ik deze Argentijnse band. Ze hebben de uitstraling (allemaal driedelig of in avondjurk), het charisma (echte Latino's), de kwaliteiten (wat een instrumenten en beheersing) en natuurlijk de muziek om mijn hart te stelen. Dit is ze dan ook zonder problemen gelukt. Best bijzonder.
Eervolle vermelding:
Europe. Die laatste nacht in downtown Umeå zat ik met Dima op het terras van een hipster underground bar onder de middernachtzon aan de rivier die na maanden weer vloeibaar was terwijl Europe een straat verder de Final Countdown inzette.
Het festival in het bos aan zee met alle muggen.
Afscheidsconcert van Ieva.
Rotterdams Philharmonisch Orkest o.l.v. Juraj Valcuha met Simone Lamsma: Vooral het vioolconcert in D door Sibelius was verschrikkelijk mooi. Nog nooit eerder had ik een klassiek concert gezien maar dit smaakt zeker naar meer. Indrukwekkend. Nu schijn ik wel met mijn neus in de boter te zijn gevallen, met een sublieme violiste en een geweldige jonge expressieve dirigent in zo’n magnifieke setting en met een prachtige trophy wife aan mijn arm.
Jagga Jazzist: Opener op Lowlands en, zoals het de traditie gebied, direct een fantastisch optreden.
The National. Wederom. Zowel het intieme optreden in Paradiso, de afgeschilferde huidcellen van de hand waarmee ik hem een schouderklop gaf koester ik nog op formaldehyde, als de implosieve show op Lowlands waren van verschrikkelijk hoog niveau. Het is onvoorstelbaar dat een band waar ik zoveel verwachtingen van heb me nog nooit teleur heeft gesteld. Ik kan ze niet vaak genoeg benadrukken, misschien moet ik het maar op mijn voorhoofd laten tatoeëren.
The xx. Eindelijk live mogen zien. En het maakte mijn stoutste verwachtingen waar. Soms fantaseer ik nog over die muur van bas die ze over me heen wisten te leggen als een warme vibrerende deken.
LCD Soundsystem. Ik kan me het jaar nog herinneren dat ik idolaat van het DFA label en alles wat ze uitbrachten was. Die dagen zijn voorbij, Hot Chip is z’n charme verloren en eigenlijk staat alleen LCD Soundsystem nog overeind. En hoe! Als een fiere tentstok die de verder half ingestorte en met dronken festivalbezoekers en hun kots overladen tentdoek dat DFA heet overeind houdt zodat ik er toch nog muziekaal onderdak kan vinden. Deze band, deze man, is een genie. Werkelijk. Ik zou ze de Daft Punk van dit decennium kunnen noemen en het niet eens ironisch hoeven te bedoelen. Wederom zo’n Lowlands hoogtepunt.
De Litouwse band die ik in Vilnius zag. Geen idee waar ze over zongen, maar die trompettist heeft een stukje van mijn hart bewaard als souvenir. Bovendien was het in een bijzonder leuke live muziekclub zoals ze bedoeld zijn met een eigen 5 liter biertaptoren op m’n tafel gevuld met heerlijk vers gebrouwen Svyturys bier.
De bijzondere mix van Bretonse en Afrikaanse volksmuziek die ik op het festival in Bretagne zag. Alsof de zon overal doorbrak op die druiliger dag. Innemend festival met innemende muziek, innemende mensen en innemende wederom vers lokaal gebrouwen bier.
Gotan. Op hetzelfde festival zag ik deze Argentijnse band. Ze hebben de uitstraling (allemaal driedelig of in avondjurk), het charisma (echte Latino's), de kwaliteiten (wat een instrumenten en beheersing) en natuurlijk de muziek om mijn hart te stelen. Dit is ze dan ook zonder problemen gelukt. Best bijzonder.
Eervolle vermelding:
Europe. Die laatste nacht in downtown Umeå zat ik met Dima op het terras van een hipster underground bar onder de middernachtzon aan de rivier die na maanden weer vloeibaar was terwijl Europe een straat verder de Final Countdown inzette.
Het festival in het bos aan zee met alle muggen.
Afscheidsconcert van Ieva.