(no subject)
Alvast mijn voorlopige krabbels over de optredens die ik afgelopen donderdag en vrijdag tijdens Summer Darkness heb bijgewoond:
Since the reincarnation of Echo & The Bunnymen in the late 90s, Ian McCulloch cum suis soon regained serious attention from both the music press as well as the fans. Their 1997 come back album Evergreen recieved favorable reviews and from then on the career of this band was again well under way. Three studio albums later they find themselves amidst the still ongoing 80s/post-punk/new wave/indie revival. More then ever, new bands quote Echo & The Bunnymen as being a source of inspiration (Coldplay has done a live rendition of "Lips like sugar" for example). It's unavoidable looking back to the 80s, when the band was in full swing. Albums such as Crocodiles and especially their masterpiece Ocean Rain are considered as classics in the genre. The band hit the charts with singles as 'The Cutter', 'Killing Moon' and 'Bring on the Dancing Horses'.
Tonight's venue was filled with a wide variety of spectators, most of them were clearly long-time fans, others weren't even born when the band scored those hits in the 80s. The turnout was more than satisfactory: the show was sold out.
The band entered a very dimly lit stage, and with no front lights the band members appeared like shadows during the concert. This enhanced the dark image of the band. Ian, wearing sunglasses and dressed in a long black coat, stood almost moveless on stage. The opener 'Rescue' sounded quite majestic in comparison to the well-know album version and 'Villiers terrace' was also less spiky. 'Show of strenght' has always been one of the bleakest compositions of Echo & The Bunnymen, this time it seemed they had done an effort in making it even more foreboding. 'Stormy weather' was one of the few more recent songs they played, the emphasis was on the older ones; 'Killing moon', 'The disease', 'Bring on the dancing horses', 'Seven seas', 'All that jazz', 'The back of love', the audience clearly loved it. Two new songs were played; 'Forgotten Fields' and 'Think I need it too', of which the latter is proposed as a new single. With two guitarists, the band is capable of delivering those melodic, melancholic rock songs in a convincing way. This certainly is a good sign for the quality of the forthcoming album. With 'The Cutter' the band left the audience wanting for more, and that encore came with a live rendition of 'People are strange', a song by The Doors that was covered by Echo & The Bunnymen in 1987 and issued as a single. They hardly play this song live, so that was a real bonus. 'Nothing lasts forever' became a medley as it gradually went over into Lou Reed's 'Take a walk from the wild side' and Wilson Pickett's 'In the midnight' hour'. Maybe that wasn't such a wise choice, but the final encore certainly made up for that. The catchy 'Lips like sugar' was a great way to close the concert. So no 'Ocean rain', but that didn't lead to major disappointments. Ian McCulloch may not have the same semi-wailing voice he used to have, wich was apparent during 'The killing moon', he hasn't lost his vocal charm. Echo & the Bunnymen doesn't play abroad that often, the last time the band played in the Netherlands was in 2005, which led to Ian saying he was "great to be back in Holland". That was mutual, maybe more then ever. If they do return, Ian has to get used to the smoking ban in Dutch concert halls, but if the band plays as good as they did on this night, such a trespass will be pardonned.
De oudste en meest invloedrijke bands vooraan op de avond programmeren en de jonkies als headliner, je moet het maar durven. Toegegeven, Lacrimas Profundere en The 69 Eyes trekken meer volk, maar de vraag is of dat een bewijs is van muzikale inventiviteit. De Helling staat tijdens deze Summer Darkness vrijdag duidelijk in het teken van goth-rock, van oude helden tot een generatie nieuwe rockers.
Een klassieker van eigen bodem bijt tijdens deze avond het spits af. De zon staat om kwart over zes nog aan de hemel, maar Götterdämmerung weet het publiek al voor een duistere avond in de stemming te brengen. Deze sinds 1991 bestaande band geniet al jarenlang een cult-status, vooral ook omdat ze maar bij vlagen optreden en soms voor langere tijd uit beeld verdwijnen. Dit optreden was weer een afsluiter van een episode, de band gaat wederom een pauze nemen. De vorige pauze is in ieder geval goed besteed want afgelopen jaar kwam Götterdämmerung ijzersterk terug met het album Of Whores And Culture. Het optreden was een dwarsdoorsnede van hun werk van de afgelopen zeventien jaar, waarbij ze overigens nooit grote stijlwendingen maakten. Het schemerige, melancholische doch krachtige gitaarwerk van Almar vormt nog steeds de basis van de band, de percussie komt uit een kastje, Marc Bijl hakt op zijn basgitaar en Guido is de charismatische zanger. Met wat lichteffecten ziet met name laatstgenoemde er op subtiele wijze eng uit, precies waar de liefhebbers van de oldschool goth-rock van houden. Recente nummers als 'Warhorse' en het sensuele 'Vibroboy' gaan er net zo goed in als 'Lesser deity' en het onheilspellende meesterwerk 'Echoes of despair'. Deze true-goths, zoals hun platenmaatschappij Strobelight Records ze aanduidt, mogen echter niet te lang spelen, het schema blijkt al aan het begin van de avond te krap. Dit euvel zal de volgende band nog meer parten gaat spelen. Christian Death krijgt welgeteld vijf nummers de tijd om zich te bewijzen. Zanger Valor Kand kwam net van Schiphol, en dat was tijdens het eerste nummer ook wel te merken. 'Water into wine' was zangtechnisch nogal rommelig, kennelijk had hij moeite om het juiste tempo te vinden. Zodra bassiste Maitri mee gaat doen komt het concert pas goed los waarbij 'Stop bleeding on me' een gepassioneerd hoogtepunt is. Als het de band na een kwartier spelen al duidelijk wordt gemaakt dat ze er weer mee moeten gaan stoppen vind er een kleine woordenwisseling plaats tussen Valor en Maitri. Deze boosheid is begrijpelijk, je komt niet graag helemaal uit de States voor een concert van nog geen half uur. Er mag nog één nummer worden gespeeld en dan is het onherroepelijk afgelopen, de schare trouwe fans in verwarring achterlatend. Voor klassiekers als "This is heresy" en "Glass house" was geen tijd meer, zo wordt het je als band ook wel moeilijk gemaakt je sterk te presenteren.
Lacrimas Profundere krijgt wel alle tijd de het nodig heeft. In een uur tijd geven deze Duitse dark rockers vol gas, tot plezier van de inmiddels voller geworden zaal. Na verloop van tijd beginnen de nummers behoorlijk op elkaar te lijken, maar als je van het stevigere werk houdt dan deert zoiets je niet. Het publiek deint mee en de pinken en wijsvingers worden simultaan gestrekt. Het enthousiasme straalt van de muzikanten af, hun tweede optreden tijdens Summer Darkness is ze duidelijk goed bevallen.
The 69 Eyes tappen ook uit een stevig vaatje, minder metal, meer rock'n'roll. De zanger is een nogal praatgraag type dat vaak contact zoekt het met publiek. De band komt uit de VS en daar houden ze wel van wat show, de fans vinden het prima. Achterin de zaal leidt het echter tot enig hoofdschudden, dat vervolgens overgaat in gekromde tenen wanneer het nummer 'gothic girl' wordt ingezet. De liefhebbers voor in de zaal hebben er maling aan, de band is niet voor niets behoorlijk populair op het moment. Tot tweemaal toe refereert de zanger aan het feit dat ze het podium hebben gedeeld met Christian Death, waarbij ze het nummer 'LA Woman' van The Doors aan die band opdragen. Pas na het middernachtelijk uur wordt het concert afgesloten, waarna de befaamde Onderstroom DJ's CCCP en Kult:X het stokje over mogen nemen. Dat de twee heren niet alleen kundig zijn achter de knoppen maar ook nog over vocaal improvisatietalent beschikken blijkt wel als tijdens het draaien Joy Division's 'Ice age' een kabel het begeeft en ze vervolgens spontaan een a cappella versie aanheffen.
Bij Gothtronic moet alles tevens in het Engels, vandaar het Engelstalige verslag van Echo en de Konijnenmannen. In je moerstaal schrijft het toch wat makkelijker... Ik heb me beide dagen goed vermaakt, al is uit mijn verslag wel op te maken welke bands mijn voorkeur hebben. Voor volgend jaar opperden sommigen al Fields of the Nephilim als headliner, wie weet gaat dat ook gebeuren.