(no subject)
In mijn oude LJ, Uberspider, heb ik ooit een verhaal geschreven over een klasgenootje van me, Bente. Bente had namelijk ooit gezegd, na een gesprek over kanker en chemokuren:"Wat moet je nou met die extra tijd? Dan kan je volgens mij maar beter meteen doodgaan".
Ik had nog nooit zo'n achterlijke uitspraak gehoord, en was ook behoorlijk kwaad en geshocked.. Toen ik het mijn moeder vertelde, zei ze:"Wacht maar Willeke, zij krijgt haar portie nog wel." Nog geen half jaar later stierf haar vader aan een hartaanval, zomaar ineens. Ik heb me altijd ingebeeld hoe veel spijt ze van haar uitspraak moet hebben gehad, nadat dat was gebeurd. Dat haar vader geen extra tijd gegund was, en ze geen afscheid konden nemen van hem.
En nu, vandaag, vanavond, krijg ik een smsje:"Nou wil, nu zitten we helemaal in hetzelfde schuitje.. Mijn moeder heeft waarschijnlijk longkanker.. Ze wordt maandag opgenomen.. X"
En het is zo raar, haar moeder ken ik zo goed. En ik heb zovaak van Bente gehoord:"Ik ben blij dat mijn moeder gezond is". En nu is ze ook ziek, en moet ze ook vechten voor die extra tijd.
En ik kan me alleen maar inbeelden hoeveel waarde ze aan haar tijd hier is gaan hechten, terwijl ze daar eerst zo argeloos over deed. En ik kan me alleen maar indenken hoe volwassener ze geworden moet zijn, nu, na dit nieuws gehoord te hebben.
En op een zieke manier ben ik blij iemand te hebben, die precies hetzelfde heeft als ik.. Geen vader, en een zieke moeder. Het enige verschil; Bente is rijk, wij alles behalve.
En op een zieke manier ben ik 'blij' dat ze eindelijk gaat ervaren hoe het is, om zo'n leven te hebben. Daarvoor begreep ze het niet, met haar perfecte gezinnetje, en haar vele geld. Het leven was eindeloos, en niets om je zorgen over te maken. Het weglachen van mijn tranen is voor haar wel over. Maar ik zal dat niet met de hare doen.
Toen ik het denet aan mijn moeder ging vertellen zei ze:"Zie je wel! Ik zei het toch! Dat soort uitspraken kan je niet zomaar doen".
En ik weet het niet, het is raar. Misschien is er wel een God, en had hij zoiets na het horen van Bente's uitspraak:"Ik kan iemand niet zo over het leven laten denken". En moest hij het in sneltreinvaart goed maken. Ja, misschien wel.
En zo snel kan je leven dus veranderen, en zo snel gebeurde dat bij mij ook. En nu kan Bente het in haar hoofd vast niet meer bijhouden, dus bel ik haar maar niet. Ik heb haar een smsje gestuurd, dat ik aan haar denk, en dat ik er voor haar ben als ze wilt praten.
Tsja..
Ik had nog nooit zo'n achterlijke uitspraak gehoord, en was ook behoorlijk kwaad en geshocked.. Toen ik het mijn moeder vertelde, zei ze:"Wacht maar Willeke, zij krijgt haar portie nog wel." Nog geen half jaar later stierf haar vader aan een hartaanval, zomaar ineens. Ik heb me altijd ingebeeld hoe veel spijt ze van haar uitspraak moet hebben gehad, nadat dat was gebeurd. Dat haar vader geen extra tijd gegund was, en ze geen afscheid konden nemen van hem.
En nu, vandaag, vanavond, krijg ik een smsje:"Nou wil, nu zitten we helemaal in hetzelfde schuitje.. Mijn moeder heeft waarschijnlijk longkanker.. Ze wordt maandag opgenomen.. X"
En het is zo raar, haar moeder ken ik zo goed. En ik heb zovaak van Bente gehoord:"Ik ben blij dat mijn moeder gezond is". En nu is ze ook ziek, en moet ze ook vechten voor die extra tijd.
En ik kan me alleen maar inbeelden hoeveel waarde ze aan haar tijd hier is gaan hechten, terwijl ze daar eerst zo argeloos over deed. En ik kan me alleen maar indenken hoe volwassener ze geworden moet zijn, nu, na dit nieuws gehoord te hebben.
En op een zieke manier ben ik blij iemand te hebben, die precies hetzelfde heeft als ik.. Geen vader, en een zieke moeder. Het enige verschil; Bente is rijk, wij alles behalve.
En op een zieke manier ben ik 'blij' dat ze eindelijk gaat ervaren hoe het is, om zo'n leven te hebben. Daarvoor begreep ze het niet, met haar perfecte gezinnetje, en haar vele geld. Het leven was eindeloos, en niets om je zorgen over te maken. Het weglachen van mijn tranen is voor haar wel over. Maar ik zal dat niet met de hare doen.
Toen ik het denet aan mijn moeder ging vertellen zei ze:"Zie je wel! Ik zei het toch! Dat soort uitspraken kan je niet zomaar doen".
En ik weet het niet, het is raar. Misschien is er wel een God, en had hij zoiets na het horen van Bente's uitspraak:"Ik kan iemand niet zo over het leven laten denken". En moest hij het in sneltreinvaart goed maken. Ja, misschien wel.
En zo snel kan je leven dus veranderen, en zo snel gebeurde dat bij mij ook. En nu kan Bente het in haar hoofd vast niet meer bijhouden, dus bel ik haar maar niet. Ik heb haar een smsje gestuurd, dat ik aan haar denk, en dat ik er voor haar ben als ze wilt praten.
Tsja..