(no subject)
Na wekenlang huilen en bleiten en allerlei andere synoniempjes ben ik het eindelijk te weten gekomen: ik ben allergisch aan de ochtend.
Ik mag rond zes uur 's ochtends niet eens even wakker worden of mijn ogen druipen al. Dan denkt een mens in het weekend zijn ogen opnieuw dicht te kunnen doen, gaat dat niet omdat je traanklieren nou lekker geijverd hebben voor hun rechten.
Op zo'n momenten sta ik op, veeg ik de tranen die van mijn wangen bollen weg met mijn t-shirt - geel en zit gemakkelijk, gemaakt vijf jaar geleden op een scoutskamp - en vervloek ik mijn lichaam.
Huilend kwam ik deze morgen de keuken binnen. "Meisje, wat is er?". Ik stuikte bijna uit mijn sloefjes - uit china, mama heeft ze meegepikt uit de kast bij iemand waar ze kuist. WAT ZEI ZE? MEISJE? Ik moest bijna écht huilen, maar ik deed het niet.
"Niets, ik huil, ok? Zo'n vragen op een maandagochtend... " Mama keek me vragend aan. Misschien had ze me toch die verboden op vanalles en nog wat niet gegeven. Ze ging door men haar, vertederd.
"Juk Kim, je haar is vettig".
(Dat was het moment waarop ik opstond. - met mijn sloefjes aan en mijn gele t-shirt)
Ik zei "mama, ik zeg het je al de hele tijd dat ik elke ochtend moet huilen. Ik ontwikkel geen slapertjes. Ik ween alles er uit."
Ik ging me omkleden - sloefjes uit, gele t-shirt uit en dat was het laatste dat ik tegen men moeder had gezegd die dag.
Ik kom thuis van één van mijn leuke schooldagen, doorweekt - plaatselijke bui op zijden kleed- en wie staat er met een nieuwe broek voor me? Mijn mama. Zomaar. Omdat ik haar dochter ben.
Ik moest haast huilen. En het was geen 6u in de morgen.
Ik mag rond zes uur 's ochtends niet eens even wakker worden of mijn ogen druipen al. Dan denkt een mens in het weekend zijn ogen opnieuw dicht te kunnen doen, gaat dat niet omdat je traanklieren nou lekker geijverd hebben voor hun rechten.
Op zo'n momenten sta ik op, veeg ik de tranen die van mijn wangen bollen weg met mijn t-shirt - geel en zit gemakkelijk, gemaakt vijf jaar geleden op een scoutskamp - en vervloek ik mijn lichaam.
Huilend kwam ik deze morgen de keuken binnen. "Meisje, wat is er?". Ik stuikte bijna uit mijn sloefjes - uit china, mama heeft ze meegepikt uit de kast bij iemand waar ze kuist. WAT ZEI ZE? MEISJE? Ik moest bijna écht huilen, maar ik deed het niet.
"Niets, ik huil, ok? Zo'n vragen op een maandagochtend... " Mama keek me vragend aan. Misschien had ze me toch die verboden op vanalles en nog wat niet gegeven. Ze ging door men haar, vertederd.
"Juk Kim, je haar is vettig".
(Dat was het moment waarop ik opstond. - met mijn sloefjes aan en mijn gele t-shirt)
Ik zei "mama, ik zeg het je al de hele tijd dat ik elke ochtend moet huilen. Ik ontwikkel geen slapertjes. Ik ween alles er uit."
Ik ging me omkleden - sloefjes uit, gele t-shirt uit en dat was het laatste dat ik tegen men moeder had gezegd die dag.
Ik kom thuis van één van mijn leuke schooldagen, doorweekt - plaatselijke bui op zijden kleed- en wie staat er met een nieuwe broek voor me? Mijn mama. Zomaar. Omdat ik haar dochter ben.
Ik moest haast huilen. En het was geen 6u in de morgen.