NCIS Leroy Jetro Gibbs/Donald "Ducky" Mallard prompt 96# Wanhopig.
Titel: Niet zo wanhopig.
Fandom: NCIS
Personage(s): Leroy Jethro Gibbs / Donald “Ducky” Mallard
Prompt: #96 Wanhopig
Aantal Woorden: 1040 woorden
Rating: 16+
Waarschuwing: gepraat over sex, taal gebruik
Samenvatting: Twee weken van stress en hectische taferelen op het werk is niet goed voor de hormoon spiegel.
Schrijvers aantekening: Dit is mijn allereerste fic in het Nederlands. Was erg lastig. Wel heel erg leuk en een leuke uitdaging!
Ducky schrok toen de deuren van de autopsie ruimte open gingen. Het was al laat, bijna iedereen was al naar huis, maar de excentrieke patholoog-anatoom had papierwerk te doen. Het was urgent, Norfolk wilde het de dag later om 0900 hebben. Zo bijzonder was het niet, maar hij realiseerde zich dat hij in de toekomst zijn anekdotes korter moest gaan maken.
“Jethro, wat doe je hier?” Ducky keek niet op van zijn papierwerk. Hij kon zich al moeilijk concentreren omdat hij moe was, men zijn stoel was zeer oncomfortabel, maar hij had het vermoeden dat zijn levenspartner hem nog erger zou gaan afleiden.
“Camera’s zijn uit.” Jethro’s stem klonk warm, uitdagend en zwoel. “Ik miste je.” Hij bleef bij de deur staan, Ducky hoorde in ieder geval geen voetstappen.
“Ik heb het je gezegd, lief, ik… dit kan niet wachten.” Ducky hield het vol om niet naar zijn jongere adonis te kijken.
“Ja, en ik had gezegd dat de mensen daar in Norfolk gigantische eikels zijn.” Jethro klonk geagiteerd. “Ze zijn goed in wachten, dus doen ze dat ook maar.” Ducky hoorde het geluid van stof op stof, Jethro deed zijn armen over elkaar, dat was duidelijk.
“Jethro…” Ducky zuchtte.
“Duck, het kan me geen enkele moer schelen.” Hij hoorde voetstappen, ze kwamen steeds dichterbij, maar Ducky weigerde om van zijn papieren op te kijken, hoewel hij het nu toch een beetje zat was en Jethro was een plezierige afleiding.
“Kom mee naar huis.” Dat klonk eerder als een bevel dan als een vraag. Jethro’s handen pakten alles uit die van Ducky zonder hem aan te raken. Jethro keerde Ducky met zijn stoel af van het bureau en zoende hem hard en wanhopig, zijn handen waren op Ducky’s wangen, en zijn greep was hard genoeg om er voor te zorgen dat Ducky zich niet kon afkeren en weer zijn papierwerk weer op te pakken. “Kom je?” Jethro fluisterde bijna zodra hij de zoen had afgebroken en diep in Ducky’s ogen keek.
“Dat wordt niks, lief.” Ducky mompelde. Hij wilde wel mee naar huis, natuurlijk. Maar zijn Jethro was duidelijk aan het zinspelen op meer en dat zat er op het moment niet in voor Ducky.
“Jij hoeft niks te doen.” Dat klonk als een belofte. “Ik bedoel… ik wil je proeven.”
“Jethro…” Ducky had dit kunnen verwachten, en ergens in zijn achter hoofd verwachtte hij dit ook wel. De afgelopen week, of weken eigenlijk, waren bijzonder hectisch en vol met stress geweest. Het begon met een lichaam van een jonge onder officier die gevonden was op een steenworp afstand van Ducky’s huis in Reston. Een dag later lag er een lichaam in het portiek van Timothy McGee. Weer een dag later… De hele week verschenen er lichamen bij of vlakbij huizen van het team van Jethro Gibbs. Elke plek van de misdaad was schoon, wat er op wees dat de officieren ergens anders om het leven waren gebracht. Ducky kon ook niks bijzonders vinden op de lichamen, geen kogels, geen splinters van welk materiaal dan ook. De president van NCIS, Jenny Shepard, had het gehele team van Gibbs bescherming gegeven, wat natuurlijk Jethro onnodig vond, en Ducky zag zijn Jethro hier door alleen maar op het werk. Nu, twee weken later, hadden ze eindelijk een doorbraak in de zaak, en degene die verantwoordelijk was geweest voor al die moorden werd dan ook opgepakt.
Ducky wist dat op dit moment de hormonen in Jethro’s lichaam rond gierden. Ducky hield die van hem aardig in bedwang, voornamelijk omdat hij moe was.
“Ik zal je een lekkere, grondige massage geven.” Zei Jethro liefjes terwijl hij Ducky’s nek zachtjes kuste. “Vergeet het papierwerk… tijd voor ontspanning.”
“Jethro, hoe fijn ik dit ook vind…” Ducky begon.
“Ik weet dat je moe bent.” Jethro maakte zijn zin af. “Kom mee naar huis.” Hij plantte de bekende hoed op het hoofd van de oudere man. “Denk nergens aan.” Jethro haalde Ducky’s shirt uit zijn broek en kroop met zijn handen onder dat shirt en begon Ducky’s borst te strelen terwijl hij zijn nek zoende.
Ducky kon zijn hormonen niet langer in toom houden toen zijn lichaam reageerde op Jethro’s aanraking en kreunde. “Naar huis?” Jethro keek in Ducky’s ogen en zijn ogen schitterden.
“Ja, schat.” Antwoordde Ducky.
Onderweg in de auto was Ducky in slaap gevallen. Gibbs kon het niet over zijn hart verkrijgen om zijn Ducky weer wakker te maken alleen maar omdat hij hem wilde, dat was best egoïstisch van hem. Hij kon het gewoon niet helpen dat hij zo nu en dan een vlaag van waanzin had, een vlaag van het denken met zijn geslachtsdeel. Ducky gaf meestal wel toe aan Gibbs z’n drang, maar dat was dikwijls ook weer niet goed voor de oudere man. Ze zeggen dat ouderdom met gebreken komt, en in het geval van zijn grote liefde was dat ook zo. Was zijn Ducky moe, dan trok hij erger met zijn been en stond zijn hele lichaam stijf van de pijn in zijn botten. Ducky was nu ook moe, en als hij wakker zou worden de volgende dag was hij ook stijf, dat wist Gibbs nu wel. Als hij Ducky nu wakker zou maken omdat Gibbs zijn hormonen niet in toom kon houden dan was Ducky de volgende dag helemaal af.
Hij tilde de slapende man uit de auto en droeg hem naar binnen in Gibbs z’n huis. Gibbs moest toegeven dat hij ook best wel moe was, en toen hij Ducky de trap op droeg naar de slaapkamer kon hij de pijn scheut in zijn rug niet ontlopen. Hij legde Ducky in bed, strekte zich uit zodat de pijn iets werd verlicht, en begon Ducky rustig uit te kleden zonder aan sex te denken, hij had het nu wel gehad met zichzelf. Nadat Ducky vredig door sliep en hij hem had toegedekt ging hij zelf eerst een douche nemen om de pijn in zijn rug te verlichten en kroop daarna naast zijn partner in bed. Ducky zag er vredig uit, er was een grote glimlach op zijn gezicht en Gibbs kon er alleen maar naar raden over wat Ducky droomde.
Het duurde niet lang voordat Gibbs als een blok in slaap viel, met zijn arm om zijn dokter heen.
Fandom: NCIS
Personage(s): Leroy Jethro Gibbs / Donald “Ducky” Mallard
Prompt: #96 Wanhopig
Aantal Woorden: 1040 woorden
Rating: 16+
Waarschuwing: gepraat over sex, taal gebruik
Samenvatting: Twee weken van stress en hectische taferelen op het werk is niet goed voor de hormoon spiegel.
Schrijvers aantekening: Dit is mijn allereerste fic in het Nederlands. Was erg lastig. Wel heel erg leuk en een leuke uitdaging!
Ducky schrok toen de deuren van de autopsie ruimte open gingen. Het was al laat, bijna iedereen was al naar huis, maar de excentrieke patholoog-anatoom had papierwerk te doen. Het was urgent, Norfolk wilde het de dag later om 0900 hebben. Zo bijzonder was het niet, maar hij realiseerde zich dat hij in de toekomst zijn anekdotes korter moest gaan maken.
“Jethro, wat doe je hier?” Ducky keek niet op van zijn papierwerk. Hij kon zich al moeilijk concentreren omdat hij moe was, men zijn stoel was zeer oncomfortabel, maar hij had het vermoeden dat zijn levenspartner hem nog erger zou gaan afleiden.
“Camera’s zijn uit.” Jethro’s stem klonk warm, uitdagend en zwoel. “Ik miste je.” Hij bleef bij de deur staan, Ducky hoorde in ieder geval geen voetstappen.
“Ik heb het je gezegd, lief, ik… dit kan niet wachten.” Ducky hield het vol om niet naar zijn jongere adonis te kijken.
“Ja, en ik had gezegd dat de mensen daar in Norfolk gigantische eikels zijn.” Jethro klonk geagiteerd. “Ze zijn goed in wachten, dus doen ze dat ook maar.” Ducky hoorde het geluid van stof op stof, Jethro deed zijn armen over elkaar, dat was duidelijk.
“Jethro…” Ducky zuchtte.
“Duck, het kan me geen enkele moer schelen.” Hij hoorde voetstappen, ze kwamen steeds dichterbij, maar Ducky weigerde om van zijn papieren op te kijken, hoewel hij het nu toch een beetje zat was en Jethro was een plezierige afleiding.
“Kom mee naar huis.” Dat klonk eerder als een bevel dan als een vraag. Jethro’s handen pakten alles uit die van Ducky zonder hem aan te raken. Jethro keerde Ducky met zijn stoel af van het bureau en zoende hem hard en wanhopig, zijn handen waren op Ducky’s wangen, en zijn greep was hard genoeg om er voor te zorgen dat Ducky zich niet kon afkeren en weer zijn papierwerk weer op te pakken. “Kom je?” Jethro fluisterde bijna zodra hij de zoen had afgebroken en diep in Ducky’s ogen keek.
“Dat wordt niks, lief.” Ducky mompelde. Hij wilde wel mee naar huis, natuurlijk. Maar zijn Jethro was duidelijk aan het zinspelen op meer en dat zat er op het moment niet in voor Ducky.
“Jij hoeft niks te doen.” Dat klonk als een belofte. “Ik bedoel… ik wil je proeven.”
“Jethro…” Ducky had dit kunnen verwachten, en ergens in zijn achter hoofd verwachtte hij dit ook wel. De afgelopen week, of weken eigenlijk, waren bijzonder hectisch en vol met stress geweest. Het begon met een lichaam van een jonge onder officier die gevonden was op een steenworp afstand van Ducky’s huis in Reston. Een dag later lag er een lichaam in het portiek van Timothy McGee. Weer een dag later… De hele week verschenen er lichamen bij of vlakbij huizen van het team van Jethro Gibbs. Elke plek van de misdaad was schoon, wat er op wees dat de officieren ergens anders om het leven waren gebracht. Ducky kon ook niks bijzonders vinden op de lichamen, geen kogels, geen splinters van welk materiaal dan ook. De president van NCIS, Jenny Shepard, had het gehele team van Gibbs bescherming gegeven, wat natuurlijk Jethro onnodig vond, en Ducky zag zijn Jethro hier door alleen maar op het werk. Nu, twee weken later, hadden ze eindelijk een doorbraak in de zaak, en degene die verantwoordelijk was geweest voor al die moorden werd dan ook opgepakt.
Ducky wist dat op dit moment de hormonen in Jethro’s lichaam rond gierden. Ducky hield die van hem aardig in bedwang, voornamelijk omdat hij moe was.
“Ik zal je een lekkere, grondige massage geven.” Zei Jethro liefjes terwijl hij Ducky’s nek zachtjes kuste. “Vergeet het papierwerk… tijd voor ontspanning.”
“Jethro, hoe fijn ik dit ook vind…” Ducky begon.
“Ik weet dat je moe bent.” Jethro maakte zijn zin af. “Kom mee naar huis.” Hij plantte de bekende hoed op het hoofd van de oudere man. “Denk nergens aan.” Jethro haalde Ducky’s shirt uit zijn broek en kroop met zijn handen onder dat shirt en begon Ducky’s borst te strelen terwijl hij zijn nek zoende.
Ducky kon zijn hormonen niet langer in toom houden toen zijn lichaam reageerde op Jethro’s aanraking en kreunde. “Naar huis?” Jethro keek in Ducky’s ogen en zijn ogen schitterden.
“Ja, schat.” Antwoordde Ducky.
Onderweg in de auto was Ducky in slaap gevallen. Gibbs kon het niet over zijn hart verkrijgen om zijn Ducky weer wakker te maken alleen maar omdat hij hem wilde, dat was best egoïstisch van hem. Hij kon het gewoon niet helpen dat hij zo nu en dan een vlaag van waanzin had, een vlaag van het denken met zijn geslachtsdeel. Ducky gaf meestal wel toe aan Gibbs z’n drang, maar dat was dikwijls ook weer niet goed voor de oudere man. Ze zeggen dat ouderdom met gebreken komt, en in het geval van zijn grote liefde was dat ook zo. Was zijn Ducky moe, dan trok hij erger met zijn been en stond zijn hele lichaam stijf van de pijn in zijn botten. Ducky was nu ook moe, en als hij wakker zou worden de volgende dag was hij ook stijf, dat wist Gibbs nu wel. Als hij Ducky nu wakker zou maken omdat Gibbs zijn hormonen niet in toom kon houden dan was Ducky de volgende dag helemaal af.
Hij tilde de slapende man uit de auto en droeg hem naar binnen in Gibbs z’n huis. Gibbs moest toegeven dat hij ook best wel moe was, en toen hij Ducky de trap op droeg naar de slaapkamer kon hij de pijn scheut in zijn rug niet ontlopen. Hij legde Ducky in bed, strekte zich uit zodat de pijn iets werd verlicht, en begon Ducky rustig uit te kleden zonder aan sex te denken, hij had het nu wel gehad met zichzelf. Nadat Ducky vredig door sliep en hij hem had toegedekt ging hij zelf eerst een douche nemen om de pijn in zijn rug te verlichten en kroop daarna naast zijn partner in bed. Ducky zag er vredig uit, er was een grote glimlach op zijn gezicht en Gibbs kon er alleen maar naar raden over wat Ducky droomde.
Het duurde niet lang voordat Gibbs als een blok in slaap viel, met zijn arm om zijn dokter heen.